დარჩი ჩემთან... (თავი მეშვიდე)

მასწავლებელმა ყვირილი დაიწყო და კლასიდან გავარდა, მე მივხვდი რომ დედაჩემი გაიგებდა ამ ყველაფერს და ცრემლები წამომივიდა -ანუკი რა გატირებს?! -გიგა ვერ ხვდები რა მატირებს?! -ვერა -დედაჩემი გაიგებს -მერე რა? გიშლის ბიჭებთან ურთიერთობას? მე არაფერი

მკვლელობის საღამო(11)

რამოდენიმე კვირაში ყველაფერი დაწყნარდა..ნინო გონს მოვიდა,მკურნალობა დავაწყებინე ექიმთან რომელსაც საკმარისი ფული გადავუხადე იმისთვის რომ ნინო მალე განკურნოს..თავიდან ვერაფერს იხსენებდა მაგრამ რამდენიმე დღეში მეხსიერება დაუბრუნდა.მეორე გოგონა ჯერ

*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან* (თავი 1-2)

დაბუჟებული ტუჩების შეხება იგრძნო თუარა ყელზე, მაშინვე გააჟრჟოლა. ძალა გამოცლილმა შეწინააღმდეგება ცადა, თუმცა რა? სულაც არაფერი. მამაკაცის ალკოჰოლით გაჟღენთილ სხეულს ვერაფერი ვერ მოუხერხა. ის კი საზიზღარი ტუჩების ცეცებას განაგრძობდა უძლურ სხეულზე.

ქაოსური გრძნობები (4)

-რა თქვი?-თვალები ლამის გადმოკარკლა დიმამ -რა..რა უთხარი ცოტნეს?-ელენეს ნათქვამისგან დამბლადაცემულივით იყო-მაპატიე დიმა, ვიცი რომ სისულელე ჩავიდინე,მაგრამ იმ წამს ისეთი გამწარებული ვიყავი, რაც ენაზე მომადგა ეგ ვუთხარი-დამნაშავედ ჩახარა თავი ელენემ

ერთად (3)

ჩემი და მათეს შეხვედრებმა ყოველდღიური სახე მიიღო, ძაან შევეჩვიეთ ერთმანეთს. ვხვდებოდი რომ მას მართლა მოვწონდი, არც მე ვმალავდი მის მიმართ გაჩენილ სიმპატიებს, ის არაჩვეულებრივი იყო, ძალიან ყურადღებიანი, მოსიყვარულე, და მზრუნველი, მეც მეტი რა მინდოდა.

გამყრელიძე (თავი მესამე)

დუდა აიი დაცემა ბიჭი. უსიმპატიურესი, ღია ფერის თმით და მუქი მწვანე თვალებით. მაგარი ბიჭია და მიდის ხოლმე გარჩევები ვიღაც ვიღაცეებთან. ლადო ისიც მოუსიმპატიურებს მართალია ძაან არ მაგარ ბიჭობს მაგრამ რო შეხედავ მიხვდები რომ ეგეც მაგარი ბიჭია,

წითელი ლაქა

მაგიდაზე უნალექო ყავა და წითელი "მარლბოროს" მთელი ყუთი მხვდება. ვაღებ ფანჯარას, სიგარეტს ვუკიდებ და ყავას ვსვავ. "რა მოხდებოდა შაქარი, რომ დაემატებინა?!" ნარცისი არ ვარ. ეგ კიარა იმასაც კარგად ვხვდები, რომ თეთრ ხალათში გამოწყობილი "ნაბი**არი" ვარ,

დარჩი ჩემთან... (თავი მეექვსე)

მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა... აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, გიგა მიხვდა რომ არასწორად მოიქცა და ბოდიში მომიხადა -ბოდიში-არაუშავს, უფროსწორედ... არვიცი რა გითხრა-არაფერი არ მითხრა, უბრალოდ ეს ამბავი არავის უთხრა-კარგი. ამდროს ნატოც მოვიდა

გაზაფხულს გავცვლიდი შენს ერთ კოცნაში ... 13

გიჟივით გავვარდი სახლიდან და არ ვიცოდი სად წავსულიყავი, ცხელი ცრემლები სახეზე მეწვეთებოდა და ლოყებს მიყინავდა ზამთრის სუსხლი. საავადმყოფოს კოლიდორში გიჟივით გავრბოდი და ექოსავით ჩამესმოდა 3 სიტყვა რომელმაც მიწასთან გამასწორა ...

დუმილი, ვით სამარე... (11 ნაწილი)

გათხოვების შემდეგ საოცრად მალე გარბოდა ვილმას ცხოვრება და თვალსა და ხელს შუა მისდევდნენ დღეები დღეებს. ლუკა სამუდამოდ გაქრა მისი ცხოვრებიდან, დიტო კი იდეალური ქმარი იყო და მათ ცხოვრებას ორი ანგელოზი- ლაშა და სალი ალამაზებდნენ და ასულდგმულებდნენ.