სახლი მთაში თავი 9 (2)

თანამოსაუბრე წამითაც არ დაფიქრებულა, სიტყვა დამთავრებული არ ჰქონდა ორი ზუსტი გასროლა გაისმა და კიდევ ორი საკონტროლო გასროლა მოყვა. იმდენად სწრაფად დასრულდა ყველაფერი, ძმებს გაბრძოლების შანსიც არ ჰქონიათ.

პიროვნების სიღრმე - თავი პირველი (ნაწილი I)

ის დრო, რომელიც ჩვენ მოვლენიდან მოვლენამდე შუალედში გვეძლევა, ძალიან თავისებურ და მნიშვნელოვან განცდას ატარებს - მოლოდინს. ის იმდენად სპეციფიკურია თითოეული მოვლენისთვის, რომ ძალიან რთულია წარმოიდგინო ერთ მთლიანობად და აღიქვა ერთ მიმართულებად.

გისოსებს მიღმა

„შენი წერილი ერთადერთია, რაც აქ სუნთქვას არ მავიწყებს. ვარსკვლავებს რომ უყურებ, გახსოვდეს – მეც იქ ვარ. ყოველ ღამეს, იმავე ცის ქვეშ, შენს მოლოდინში.”

სევდიანი ზღვა

ტალღის შრიალი ამძაფრებს ტკივილს, ცრემლი ვარდივით ირევა მასში. ზღვას ვეკითხები, ნეტავ გამივლის? ეჰ, ბედნიერი ვიყავი მაშინ?

პიროვნების სიღრმე (შესავალი)

მაინც რა გვაძლევს ძალას, ყოველ დილით ავდგეთ გამოვიდეთ სამსახურში ისე, თითქოს გუშინდელი დღის მოვლენები ჩვენთვის აქტუალური აღარ არის?

მწვანე ლაქა ( თავი 18 )

ხატიას ამბიდან თითქმის 6 თვე გავიდა. ამ 6 თვის განმავლობაში, ძალიან ბევრი რამე მოხდა, პირველი და ყველაზე მთავარი რაც იყო ხატია ოპერაციის შემდეგ მშვიდ ცხოვრებას აგრძელებდა, ფსიქოლოგიურ დახმარება მიიღო გერმანიის საუკეთესო ფსიქოლოგებისგან, ბერლინში

ფერადი ფიფქების დაცემა

როდესაც დავიბადე, მუდამ მქონდა შეგრძნება, რომ სადღაც რაღაც მეძახდა. ვერასდროს ვხვდებოდი, რა ხმა იყო ეს... დროთა განმავლობაში ყველაფერი თანდათან დამავიწყდა — ისიც კი, ვინც მეძახდა. ის ხმა უბრალოდ გაქრა...

უცხო (10)

ეს ისტორია იმ განცდებზეა, რომლებსაც ხშირად ვმალავთ, იმ ფიქრებზე, რაც გვწვავს, და იმ ადამიანებზე, ვისი არსებობაც გულში მეტყველებს, თუნდაც სიტყვა არ თქვან. დასაწყისი თითქოს უწყინარია, მაგრამ ემას გულში ბობოქარი დღე იშლება…

სული ნაფლეთებად (სრულად)

აქ იყავი, ახლა ბინტს მოვიტან და მოვალ - აცახცახებული ხმის დამალვას უკვე არ ცდილობს ლილე და სამზარეულოში გარბის. ორიოდე წუთში უკან ბრუნდება. ისევ იმ ადგილას , იგივე პოზაში ზის ზეზვა და საკუთარ დასერილ ხელს უყურებს.- მისმინე უნდა დავამუშაო, ოდნავ

და როდესაც...

და როდესაც მთის ხეობას , ბობოქრობდა რიონი კაკლის ჩრდილში უდიერად , ლექსებს წერდა გალაკტიონი