*მამაკაცი ბნელი ჩიხიდან (თავი 3-4)

“მაშ ასე! ანა, ანა, ანა. რას იტყვი ბატონ ავალიანზე?”_ მეკითხება ჩემი ქვეცნობიერიც და მეც გულმოდგინედ ვუფიქრდები ამ კითხვას. მაგრამ მალევე ვააანალიზებ რომ სრულიად უაზროდ ვუღიმი ჩემს თავს იქვე ჩამოკიდებულ დიდ სარკეში. ბრრრ! შემცივდა. ჯობია წვიმაში

damn he's hot (5)

წამოვდექი ხელი უნდა შემეშველებინა რომ მართლა არ დავარდნოდა, მერე გვერძე გაიხედა და გეგონება მოჩვენება დაინახაო, კიდევ კარგი მივეშველე თორემ ახლა ის ლუდი ძირს ესხმეოდა. მერე მეც გავხედე და ჩუმად ჩავილაპარაკე:– ფუ, შენი ამას აქ რა უნდა!: ოფიციანტის

სკოლა #147 (სრულიად)

საოცრად აუტანელი ბავშვი ვიყავი ყოველთვის. მასწავლებლები ვერ მიტანდნენ სკოლაში. ზუსტად 6ჯერ იყო ჩემი გაგდების საკითხი, მაგრამ ეხლაც მშვენივრად ვგრძნობ თავს მერხზე ფეხებშემოწყობილი. ოქმების დათვლა რომ დავიწყო, ალბათ ძალიან დიდი ხანი დამჭირდება. ის

ქვეყანა საქართველო (სექსის თაობა) თავი მეექვსე !

მშვენიერი ღამე გავატარეთ ერთად. როცა მეხებოდა კი სულ ვკანკალებდი თუმცა მეგობრის სიყვარული და შურისძიება ნიკაზე და ლუკაზე სულ სხვა იყო და უფროდა უფრო ღვივდებოდა. ამდენი ხანი ასე ვერ გავჩერდებოდი. ნიკას სარჩელი გამოვატაინე. მერე კი დედას დავურეკე.

ვინ იცის?(სრულად)

ერთხელაც იქნება შემომეჭები მაგ ყელში კოცნის გამო. ბრაზით ამოთქვა ირემაძემ და მეგობრებს მიესალმა, ამაშუკელს ტანში სცრიდა მის კოცნას რომ იხსენებდა და გულწრფრლად ეღიმებოდა მათი დოალოგის გახსენებისას, იცოდა ბიჭს, რომ აღიზიანებდა ყელში კოცნა, მაგრამ ვერ

ძვირფასი განძი [12]

არაფერი შეცვლილა უკეთესობისკენ, პირიქით. ორი კვირა გადის რაც ერთმანეთი არ უნახავთ. საბას წასაყვანად ანდროს გზავნის და ანდრო აბრუნებს უკანვე. არც ტელეფონით დაურეკავს, დინაც არ იჩენს ინიციატივას. განა არ უნდა? უბრალოდ ვერ ხვდება რა უთხრას, როგორ

ჩემი მწვანეთვალება (13 დასასრული)

თხუთმეტ წუთში უკვე საავადმყოფოში ვიყავით.. დერეფანსი ნერვიულად დავდიოდი და ველოდებოდი ექიმის გამოსვლას რომ პალატასი შევსულიყავი და ნიკა მენახა.. როგორ იქნა გამოჩნდა ექიმი და დაგვრთო ნება პალატაში შევსულიყავით.. ბავშვობიდანვე ვერ ვიტანდი წამლების

წვიმას თუ არა თავს მაინც შეგაყვარებ (დასასრული)

რაღაც მხრივ მართალი ხარ. სიყვარული აბრმავებს ადამიანებს. მეც დამაბრმავა მარა მერე გაგამ მითხრა როგორ ძალიან უყვარდი და არ შემეძლო რომ ესე გამეგრძელებინა. ვერ იქნები იმ ადამიანთან ბედნიერი რომელსაც სხვა უყვარს ხო? ჰო და გადავწყვიტე დამემტკიცებინა რომ

იმათზე მეტად ვაფრენ,ვისაც აცვია გიჟის ხალათი (Part 2)

ძლივს მოვაშორე ერთმანეთს დამძიმებული ქუთუთოები და თავი წამოვყავი.გარემო მოვათვალიერე და აღვიდგინე,რომ ჩემს ოთახში ვიყავი.მაგრამ ჩემმა მეხსიერებამ ის ვეღარ აღიდგინა საიდან გავჩნდი აქ ან საერთოდ ვინ მომიყვანა.ფაქტი ისაა რომ ყველა ვარიანტში ვიღაცამ

ნერვებზე მოთამაშე (7 დასასრული)

არ გიცნობდი, არ ვიცოდი ვინ იყავი.. მაგრამ ჩემი სული ხარ.. ჩემი ნათელი სხივი ხარ იცი?! შენი მზისფერი ღიმილი როგორ მსიამოვნებს.. ღმერთო, როგორ მაკარგვინებს ჭკუას.. შენთან სიახლოვის დროს, როგორ მინდა მაგრად ჩაგეხუტო და ძვლები აგატკივო.. როგორ მინდა