დამთხვევა(3)

გათენდა უკვე დილის 8 საათი იყო.. მზიანი დღე იყო.. მზის სხივებმა მარიამი გააღვიძეს.. მარიამიც ღიმილით ადგა მიუხედავად გიოსთან გუშინდელის კამათისა არაჩვეულებრივ ხასიათზე იყო.. მზიანმა დღემ თავისი გააკეთა.. მაგრამ საათს რომ შეხედა "ჯანდაბა ჯანდაბააა,

ის, რაც შეუძლებელი მეგონა!!! (6)

ჩანთა ავიღე და გზას ფეხით დავუყევი. მალე ერთ-ერთ პარკს მივუახლოვდი კიდეც, შესვლა გადავწყვიტე. წყნარი ადგილი ჩანდა. ძირითადად სულ წყვილები იყვნენ ან მოხუცები ნა თუნდაც ჩემსავით მარტოსულები. არანაირი გასართობი ატრაქციონები. სიმწვანე, სიმყუდროვე

ქაოსური გრძნობები (10)

-მოიცა....შენ რა მართალს მეუბნები-თითქოს ეხლა გამოერკვაო ელენე და მსუბუქად წამოიკივლა. ის რასაც ახსნა ვერ უპოვა ეხლა ყველაფერი გასაგები გახდა. რატომ დააპირა დიმამ დაბადების დღის კოჯორში გადახდა,რატომ აუჩემა ნანომ აქ წამოსვლა,მერე მისი უეცარი

უსაზღვროდ სიმპათიური და ნახევარად შიშველი მეზობელი (2 თავი)

ისე მიღიმოდა,სულ დამავიწყდა ვინ ვიყავი, რა მინდოდა და საერთოდ რატომ ვიდექი აქ ასე გამოშტერებული მის წინ. გონზე მისმა ხრინწიანმა ხმამ მომიყვანა.-რაო ლამაზო, კიდევ დიდხანს უნდა მომაშტერდე , თუ დამდებ პატივს და მეტყვი რა გინდა?...._საშინლდ

ნაყიდი სილამაზე [3 თავი]

კარი ფრთხილად გავაღე, რომ არავინ არ გამეღვიძებია. დედას თავის ოთახში ეძინა. ანას კი, როგორც ჩანს ტელევიზორის ყურებაში ჩასძინებოდა. ფრთხილად შევაქანე. მაშინვე თვალები დაჭყიტა და ფეხზე წამოხტა.-რა მოხდა ევა?!-ჩუ, რა

როგორ მოვარჯულოთ ჭირვეული ანუ შენ ჩემი გახდები !! ( 2 თავი)

სკოლაში,რომ მივედი ბატონი ალექსანდრე კლასში იყო ბიჭებთან ერთად და ჩემი შესვლა არ გამოპარვია. გამარჯობა გადავუგდე და ჩემს მერხს მივუჯექი, ტელეფონი ამოვიღე და ნინის მივწერე. -მოდიხარ? -ხო, ხო შემოვედი სკოლაში უკვე. მესიჯი ვნახე და ტელეფონიდან

მესაფლავე

მესაფლავე, შენ ამბობ, რომ ქვეყანაზე ვინც კი კვდება, იმ წუთშივე მისი ჩრდილი ყველა ჩვენგანს ავიწყდება? ეჰ, არ მჯერა მე ეგ რაღაც… მომაბეზრე კიდეც თავი; და შეწყვიტე, თუ ღმერთი გწამს, ეგ დაცინვა გულსაკლავი.

არ გაგიშვებ! (1)

გამარჯობა, მე ანა ვარ.. თავისი საშინელი და უინტერესო ცხოვრებით. ჰო, კარგად გაიგეთ: ვერ ვიტან ჩემს ცხოვრებას! და იცით რატომ? ახლავე აგიხსნით: მყავს ფსიქოფატი დედა მოძალადე ძმა, არ მყავს მეგობრები, (რასაკვირველია არც მეყოლება)

სიზმრების სამყაროში [1]

სადღაც 20 წუთის სიარულის შემდეგ, რაღაც გზაზე გადავუხვიეთ. გზა წრესავით ჩახლართული იყო. ცოტა შემეშინდაკიდევაც. გარშემო ყველაფერი გაქრა მხოლოდ გზა ჩანდა რომელიც დახვეული იყო და ქვემოთ მიდიოდა.დედას დავემშვიდობე თუ არა, იმ წამსვე ჩემი ოთახისკენ ავიღე

მზე და მთვარე...(სრულად)

მიყვარხარ...იმეორებდა სანდრო-შენს გარეშე ვერ ვიცოცხლებ მართლა...გთხოვ არ წახვიდე...ანა გთხოვ_ლამის დაუჩოქა. - არა უბდა წავიდე_თქვა მტკიცედ მაგრამ ვინ იცოდა რა ხდებოდა მის გულში...როგორ ტკიოდა. -ალბათ არც არასდროს გყვარებივარ..ალბათ _ტკივილით