უცნობი ნაცნობი (თავი 5)

რაგჭირთ ხალხო?! -ზურას ხმა, ბუნდოვნად ჩამესმის ყურში. ნელა ვაბრუნებ თავს მისკენ და ვცდილობ გავიხსენო, როდის მოასწრო ფეხზე წამოდგომა. - რა იყო, რამ გაგაშტერათ. ერთი ნახვით სიყვარულია? - ირონიულად იღიმის და გიორგის უახლოვდება.- თუ ერთმანეთს იცნობთ? -

ჭრილობა (III სრულად)

-როგორი მძიმეა ეს დანაშაულის შეგრძნება არა? ჩვეულებისამებრ შემტევი არ ხარ, არგუმენტები არ გაქვს . ისევ იქ დავბრუნდით , ამჯერად სამუდამოდ -არა -როგორ თქვი? „ჩემთვის ერთადერთი ხარ . რა კარგია , რომ ხარ ... მაპატიე ,რომ ვარ“ -ასე ვერ წახვალ

მგლის ბილიკი თავი XX

მივიღე თქვენი წერილი, საყვედურს იწერებით, რომ ვერ გა მოვაცოცხლე მუშაობა, ამ სამი დღის წინათ ვრცელი წერილი გამოგიგზავნეო, სადაც შეძლებისდაგვარად, დაწვრილებით აღვწერე ვადიმ ურალოვის ბანდის წევრების შეპყრობა და კირა ზაბორას სიკვდილი, ეს წერილი ჯერ

ფიქრი

ცაა ღრუბლიანი , ცაა მოღრუბლული ფიქრი წვიმიანი ,  ცა ...კი ღრუბლიანი ფიქრი მშვენიერი , ფიქრი სევდიანი ფიქრი ნაზი და ფიქრი ზომიერი. მაგრამ ფიქრი ფიქრად რჩება... გზაა არ უჩანს უკუნეთს . ღრუბელს მზე არ ანაცვლებს და ფიქრი ფიქრად თან   მისდევს , უცებ,

მოდი, სიკვდილო!...

დაწყნარდი სულო, ჩადექი გულო, გულო - ავგულო, და დაკარგულო.. ცხოვრების სარკეს ვხაზავ თითებით, ამით ვსაზრდოობ,ტანჯვით, მითებით, და ჩემს ნახატებს თუ მიმიხვდებით, ჩემი რითმებით ვერ შეგპირდებით.. ყვირილი ბნელში

უსათაურო

ერთიღა დამრჩა ღმერთისთვის ნატვრა ოცნებას სულთქმად გაეფანტა კვალად ჩემი სამყარო შევქმენი თვითონ გულით დამყავდა ბოროტი ვითომ მე ხომ ბევრისთვის ვიყავი თითო გასცდა ოცნებას ბოროტის სიტკბო ბედის ბორბალი ბრმებად მბორგავი

ზღვარს მიღმა და ზღვარს შორის (ნაწილი 4)

ადამიანები სიმარტოვისთვის არ ვიბადებით, თუმცა ხანდახან ცხოვრების ბედი უკუღმა ტრიალდება და ნებით თუ უნებლიეთ სიმარტოვის ქარცეცხლში ვეხვევით. ხანდახან ისეთი მარტოსულები ვართ, იმდენად არავინ გვყავს, რომ ჩვენს თავს ვესაუბრებით

ძალდატანებული ქორწინება 8 თავი

ალექსანდრე კაბინეტში შეიკეტა, ვისკის ბოთლი გამოიღო კარადიდან, გახსნა და მაშინვე მოიყუდა, მჟავე სითხემ მალევე დაუწვა ყელი, ამიტომ უკმაყოფილო სახით დადგა მაგიდაზე

გზად

ტბაზე სკოლასთან ციხეებისკენ ორ ლარად ამიყვანთ?ნაცნობ სახეს ვუყურებ, ჩასაჯდომად ვემზადები, ტაქსის კარს ვაღებ და მივეშურები ადგილისკენ სადაც ყოველთვის ზღვის- ფერი სიყვარულით მელიან. გზაზე ყოფნის დრო ერთადერთია,

ისტორია

როცა ადამიანს სულიერი მდგომარეობა კრიტიკული აქ მაშინ ის მოსიარულე ბომბს ემსგავსება,არავინ იცის როდის აფეთქდება და რამზხელა იქნება მსხვერპლი. ეს მასზეა დამოკიდებული. შეიძლება არც აფეთქდეს და შეძლონ მისი განეიტრალება მაგრამ,მსხვერპლი მაინც იქნება