შემიყვარე... /6/

მზის სხივებმა თვალი მომჭრა, პირველ რიგში ტელეფონზე საათი შევამოწმე, ჯერ ახალი გათენებული იყო.  გიორგის მკლავებიდან სხეული გავითავისუფლე და ფეხზე მშვიდად ავდექი. ხო გიორგის მკლავებიდან, დიახ გიორგი ის ბარმენია ასე ხშირად, რომ სძენდა ფერებს ჩემს

პროფესია ალფონსი (21)

ცხოვრება უკეთესია, როცა სიყვარულის სხივითაა გამთბარიო". მართალია, სულ სხვა თვალით შევყურებდი თითოეულ გადადგმულ ჩემს ნაბიჯს თუ ქმედებას. გუჯას გამო მიხაროდა ყველაფერი და მასთან მოსალოდნელი შეხვედრები თუ საუბარი, ან უბრალო მოწერილი "როგორ ხარ"

შავი ქორწინება

როცა ბავშვი ვიყავი არასდროს მჯეროდა იმ გამოთქმის ერთ წამში ყველაფერი იცვლებაო, მაგრამ 18 წლის ასაკში ეს სიტყვები ზედმიწევნით ამიხდა.

Silhouettes in the city

წუთების უაზრო ცვეთა და ქალაქის ქუჩებში ხეტიალი ჩვევად გექცევა და მიხვდები, რომ სადღაც შენც ყველაზე ბნელი აჩრდილი ხარ, შენობებს შორის გზააბნეული დაეხეტები და საკუთარი შეშლილი სახის ხარჯზე იშორებ ყველა სულიერს, მათთვის ხომ ცოტაც საკმარისია, რომ

პროფესია ალფონსი (20)

კიდევ რაღაცის სათქმელად დავაღე პირი, მაგრამ ტუჩებზე მიიდო თლილი თითი და ამით მაჩვენა, ჩუმად იყავი, შენი ხმა აღარ გავიგოვო. გავჩუმდი კი, მაგრამ შინაგანად ახმაურებულ სულს და ათას კითხვას, რომელიც თავში მიტრიალებდა და მოსვენებას მიკარგავდა, ვერაფერს

ისევ შენ და ისევ მე, ჩვენი ოცნების ქარავანში... (თავი 4)

ცხოვრება ზოგჯერ მკაცრი და ზოგჯერ დაუნდობელია, ორი სიმართლიდან ვერ არჩევ ტყუილი რომელია... ან იქნებ ორი ტყუილია და ვერ არჩევ, რომელი უფრო ნაკლებად გატკენს გულს... იქნებ სიმართლესა და ტყუილს შორის დგახარ, იქნებ ერთი ტყუილია და მეორე სიმართლე? მაგრამ

სასრულეთი (თავი 43) +18

ერაყის დედაქალაქ ბაღდადში ისევ დაძაბულობაა. მომიტინგეები აშშ-ის საელჩოს დაესხნენ თავს. მათ ცეცხლი წაუკიდეს დაცვის ერთ-ერთ კოშკს და კომპლექსის გარე გალავანში შეღწევა შეძლეს.სანამ დაბნეულობის, შესაძლო ნაბიჯების შიშისა თუ მრისხანებისგან ინდური სერიალის

არასწორ მხარეს #7

- მამა, ეგეთი კაცი მე არ ვიცი, რა. მოსვლის დროს რომ გითხარი, ბაჩანაზე ვთქვი. დღეს ვნახე. ბიჭი და მაგ ასაკის მე ჯერ ასე დაკაცებული, დალაგებული, სიტყვა-პასუხი რომ არ ეშლება და საერთოდ არაფერი, შვილის სიცოცხლეს გეფიცები, თუ მენახოს დღემდე. ძალიან კარგი

სიკვდილმისჯილი

ჯაჭვების ჟღრიალით მივუყვები ჩაბნელებულ დერეფანს, სიკვდილთან საკუთარი ფეხით მივდივარ. ამ დროს ლოცვებს იმეორებენ ხოლმე გულში, მე კი არც ერთი ლოცვა მახსოვდა ამ წამს.

პროფესია ალფონსი (19)

ის დღეები ფრთაშესხმული დავდიოდი. სამსახურშიც მატყობდნენ, რომ ბედნიერების მეცხრე ცაზე ვიყავი და სახლშიც. ერთ მშევენიერ საღამოს კი, ბაბუა "გამოვიჭირე" ასე ვთქვათ და გუჯაზე ჩამოვუგდე გადაკვრით საუბარი.