90's. 90- იანელი (5)

თვალები დავხუჭე ,მუსიკის  გუგუნში მხოლოდ  სიტყვები  და მუსიკა  ჩამესმოდა, არა ტირილით  აღარ ვტიროდი, უბრალოდ ვაცილებდი  წარსულს  , ვმარხავდი  სადღაც შორს,

...და მზე ამოვიდა (მეშვიდე თავი) (ფინალური)

მისკენ ვტრიალდები, იმის იმედით, რომ ის იქ, ყავით ხელში დამხვდება, მაგრამ მე მხოლოდ ცარიელი სივრცე მხვდება. ცრემლები მომდის და მტკივა, მაგრამ ვიცი, რომ ის ჩემთანაა. მენატრება... სიცოცხლის ბოლო წვეთამდე მენატრება... და მასთან მინდა... მაგრამ უკვე

"დემონის მდგმური" (სრულად)

მთავარ გზაზე საცობში გაბმული საყვირით ვეცადე გვერდის აქცევა სხვა ავტომობილებისთვის.რაზეც მძღოლების უკმაყოფილო შეძახილები დავიმსახურე. არც მე დავაკელი და სათითაოდ მოვიგერიე ხელების ქნევით.

თანახმა ხარ?(11)

-დაჩი, ადა!-ადას ყველაზე საშინელი ხმა მოესმა მთელს დედამიწაზე. რომ გაბრუნდა კი ორჯერ დიდი უფრო საზარელი სანახაობა დახვდა. მის წინ დიმიტრი და ირმა იდგნენ

სასრულეთი (თავი 32)

ღილაკი SOSი გააქტიურებული იყო. ახლა ისღა დამრჩენოდა დავლოდებოდი, როდის მიხსნიდა დავუდი ამ განსაცდელისგან. უცნაური დეჟავიუს შეგრძნებისგან მთელი სხეული დაბუჟებული მქონდა. სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს, ალბათ მსოფლიოში თუ არა საქართველოში მაინც

ჩვენ

შენი ცხოვრება ჩემსას ჰგავს ჩემი უძირო ზღვას ჩვენ ერთმანეთი რომ გვიყვარს რად უნდა ვკითხოთ სხვას? და სხვას რომ ვკითხოთ ნეტავ რას იზამს მოიმოქმედებს რას?! ის ალბათ ისევ შენს თავს წამართმევს მე კი გავყვები გზას...

მემკვიდრეობითი ცოდვა (თავი 12)

ტრაგიკული ისტორიაა. - ცუდისთვის შევამზადე. - ლეგენდის მიხედვით, დედას თავისი პატარა ვაჟი, სახელად ნური, ყოველ დღე ამ ტბასთან მოჰყავდა. თამაშობდნენ, მტრედებს კვებავდნენ, თევზებს ჩასცქეროდნენ. ერთ დღეს დედა ღრუბლების ცქერით ზედმეტად გაერთო, ნური კი

დაუჯერებელიც კი არაა დაუჯერებელი (თავი 3)

გაგრძელება ისტორიისა 'დაუჯერებელიც კი არაა დაუჯერებელი' საშინლად ვიყავი ,არ ვიცოდი რა მექნა, ვერასდროს დავიჯერებდი რომ მამაჩემი, მაინც და მაინც ახლა გამოჩნდებოდა, ეს ყველაფერი ჩემს დაქალს დაწვრილებით მოვუყევი, მაგრამ განა ეს იყო მარტო? სახლში მისულს

ფშაური კაფია [თავი 7]

მზიანი თენდებოდა აღდგომის დილა; გამოუთქმელ სიხარულს გრძნობდა თადიაურის გული, სამყაროსხელა სიყვარულს იტევდა. უყვარდა, უკიდეგანოდ უყვარდა ეს ფშავის ახასხასებული მთები, ეს ალალი, მუდამ მშრომელი ხალხი, უყვარდა მუდამ ჩაგრული და მაინც ამაყად ფეხზე მდგომი

ჩამომყვები ჯოჯოხეთში? (3)

მეგონა რომ თუ ცოტას გავივლიდი და იმ საშინელ ოთხ კედელს მოვცილდებოდი,ფიქრსაც შევწყვეტდი,მაგრამ გავედი თუ არა მალევე ვინანე,რადგან სულ ოთხი ნაბიჯი მქონდა გადადგმული  ვიღაცეების ჩხუბის და ყვირილის ხმა რომ გავიგე ! მინდოდა მივტრიალებულიყავი და ოთახიდან