ჩაკეტილი სივრცე 24 თავი

აღელვებული გავედი ქუჩაში და პირდაპირ იმ მანქანისაკენ წავედი რომელმაც ფარები ამინთო წამიერად.

....ოცნება....(თავი1)

წლების განმავლობაში, ადამიანები ხშირად ვიცვლით ოცნებებს რომლებსაც ერთ დროს ვამბობდით რომ აუცილებლად ავიხდენდით. გვგონია რომ ეს არის ჩვენი მოწოდება, მაგრამ უეცრად აზრს ვიცვლით და სრულიად სხვა რამ იწვევს ჩვენს დაინტერესებას.

ცივი თვალები (მეცხრე თავი)

ერთმანეთის სხეულის ყოველი უჯრედი გვიყვარდა. ჩემში მყოფს ვაღმერთებდი. ალბათ სიცოცხლის განმავლობაში, პირველად, ფეხებზე მეკიდა ყველა მეზობელი, გამვლელი, გამგონი. სიგიჟემდე ვკიოდი. ყველა გრძნობას ვათავისუფლებდი. საკუთარ თავს უფლებას ვაძლევდი, ჩემივე

ოიზისი(V თავი)

- არ ადგები? გადავხტეთ თორემ ან დავიწვებით ან მზის დარტყმას მივიღებთ. -მე უკვე მივიღე. ქეთი სიცილით უყურებდა, უკვე ორივე თვალი გაეხილა. -რა? -შენ მე წეღან დამარტყი. -შეშლილო ბავშვო.

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით (7)

ხელები ნერვიულობისგან მიცახცახებდა და ვეღარ ვსუნთქავდი მას შემდეგ, რაც ავარიაში მოვყევი პანიკური შეტევები დამეწყო და ახლაც კვალავ შეტევა განმიმიეორდა ვგძნობდი,რომ ნელ-ნელა ძალა მეცლეოდა სადაცაა გონება უდა დამეკარგა, მაგრამ ჩემმა ძმამ

კიტის (თავი VIII)

-იდეებისთვის, - მშვიდი იყო მისი ხმა, - და თავისუფლებისთვის. -აურზაურს აწყობ, ადამიანებს უხეშად ესაუბრები და ყველაზე უარესი რაც შეიძლება ამისთვის მიიღო ის არის, რომ დასჯილი ხარ, შენ კიდევ გზა მაინც გიპოვნია და აქ დაიარები, - გამეცინა, - გგონია,

ბათუმი

დამთხვევების გჯერათ? თუ კი, შესაძლოა საათს 11:11 რომ დახედავ სურვილსაც იფიქრებ. თუ კი გამოდის თქვენი ფანტაზია უკიდეგანო და უშრეტია, ან უბრალოდ იმას რასაც ვერ ხსნით მარტივია რაღაცას დააბრალო.

უსასრულობაში დაკარგული (თავი 2)

მოსაღამოვებულს ხშირად დაჰყურებდა საათს, უკვე რვის ნახევარი იყო და გოგონა წესით წუთი წუთზე გამოჩნდებოდა, აუცილებლად ემთხვეოდა ეკლესიიის კედლებს და საყვარელ კაფეს მიაშურებდა. მამაკაცი ოლიმპირი სიმშვიდიდით იჯდა და არაფერს იმჩნევდა მაშინ როცა ,

განთიადი (მეხუთე თავი)

-მეძინება ლუკა, ძალიან დავიღალე. -დაისვენე. მე აქ ვიქნები. -წადი გთხოვ, ნუ გაჩერდები, ცოდო ხარ შენც, მთელიდღეა აქ ხარ. არ მინდა ასე. -დაიძინე დეკა. მშვიდად დაიძინე. ნაზად გაუღიმა მამაკაცმა. ტუჩები მიაკრო ქალის მტევანს. მიბრუნდა და წავიდა, იქ სადაც,

კიტის (თავი VII)

-ჰო, რა იყო, გაგიკვირდა? - ისევ იცინოდა კიტი. ჩემი გამომეტყველება მეტად ახალისებდა, - ისიც ვიცი, რაზეც წერ. მოზღვავებული ემოციისგან, რომელიც გულმკერდზე მასკდებოდა და გარეთ გამოღწევას ლამობდა, სუნთქვა გამიხშირდა. ერთბაშად იმდენი რამ ვიგრძენი, სხეული