ლანგრით მორთმეული ( თავი 16)(დასასრული)

ასე მგონია, ბედნიერების რამოდენიმე საფეხურს ერთიანად გადავახტი და პირდაპირ მწვერვალზე აღმოვჩნდი. ანდროს კოშმარები იშვიათად, მაგრამ მაინც ბრუნდებიან ხოლმე, ყველანი ჩვენი წარსულებიდან მოვდივართ და ზოგიერთი რამ, რაც ამ წარსულში ხდება, თავს არასდროს

ფერადებს გარჩევ

შენ წელიწადის დროებივით იცვლი შენს სახეს, მეც შემოდგომის ფოთლებივით- ფერადებს, გარჩევ, აზრს რომ უკარგავს ეგ სიცივე ყველაფერს,ამჩნევ?! თუმცა ხასიათს ეს მიმკობს და ვერაფერს ვავნებ,

ნანგრევებში პირველი

-ახლა ის მმითხარი, შინაგანი სამყარო რას ნიშნავს შენთვის? -ყველაფერს, რაც ადამიანის თავში და გულში ხდება. მინდოდა, გამეღიმა, ისე სასიამოვნოდ ჩამესმა მისი ეს პასუხი, მაგრამ თავი შევიკავე თავი კვლავ უხერხულად და უსიამოვნოდ რომ არ ეგრძნო. -და ამ

სიცოცხლისა და სიკვდილის თამაში (თავი პირველი)

საღამო იყო ოთახში მარტო დარჩენილი ვცდილობდი გონება მომეკრიბა და კიდევ ერთხელ გადამეხედა გამოცდის თემისთვის, მაგრამ მყუდროება ჩემმა მეგობარმა დამირღვია ერთად გვქონდა ნაქირავები ბინა სამ გოგოს მართალია

ნაცრისფერი {11}

სახლში არ გაჩერებულა, მიუხედავად იმისა რომ გვიანი იყო იქაურობა დატოვა და რამდენიმე წუთში მეგობრის ბინის კართან აღმოჩნდა. -გელოდებოდი. - ოდნავ გაიღიმა, კედელზე ხელით მიყრდნობილმა კონსტანტინემ კი ქვევიდან ახედა. წამებში შეათვალიერა, შემდეგ კი შიგნით

სეანსი [სრულად]

ჯამ-ჭურჭლის ტეხა და ჯანდაბა, ამის დედაც! ორი თეფში გაქვს დარჩენილი, იმ ბოლოსაც ტეხ, რათა ჯავრი იყარო იმაზე, რომ "ბარიგამ" გადაგაგდო. რადგან ფული ბავშვის საფენებში დახარჯე და ათიოდე დოლარი შემოგაკლდა.

გაწირული სიყვარული.

ცხოვრება სხვადასხვა გზით გვაბრუნებს იმ წრეზე საიდანაც გაქცევას ვცდილობთ ' იმ მიზნით რომ დაგვანახოს მისი დადებითი მხარეები.სამშობლოს ვერ დატოვებ სამუდამოდ, საბოოლოოდ ყველაფერი იქ სრულდება საიდანაც დაიწყო.

ორმოცი საშობაო ანგელოზი (დასასრული)

ზოგჯერ როგორი უცნაურია ადამიანის წრფივი ბუნება. როგორ ძალუძს ყველაფრის არევ-დარევა, ან თავისივე არეულის დალაგება, როგორ შეუძლია იყოს გულქვა, სიძულვილით სავსე ან პირიქით სიყვარულის მორევში გადატყორცნილი. ბუნება უსიტყვოდ გვამცნობს თავის ჩანაფიქრს,

სიყვარულის ძალა( 2 )

-კარგი რააა , რა უნდა ამ ხალხს?.მომლოდინე სახით შევხედე ვარსკვლავებს ,თუთქოსდა მიპასუხებდნენ. -დეა ერთი შანსი გვაქ, უკანა კარიდან უნდა გავიპაროთ,მაგრამ დაცვა იქნება იქ. -წავედით.გასასვლელისკენ დავიძარით,კართან ორი,,ღრუზინი,,კაცი იდგა,მობეზრებული

ლანგრით მორთმეული ( თავი 15)

როცა უსიტყვოდ გესმის... როცა მის გარეშე გატარებული ყოველი წამი ფიზიკური სიცხადით გტკივა. - საკუთარ ხელებს დავაკვირდი. - ოღონდ ეს თანდათანობით არ მოდის, თავიდანვე ასეა... როგორც კი თვალებში პირველად ჩახედავ და სიმშვიდეს იპოვი, მერე ამ სიმშვიდის