შობამოპარული

რაც თავი მახსოვს სულ მპარავდნენ შობას. ბავშვობაში ეს ჩემი მეგობარი და მეზობელი თინა იყო, ზუსტად 31 დეკემბრის 9 საათზე მოურიდებლად რომ შემოალაჯებდა სასტუმრო ოთახში ე.წ. ზალაში, დიდი კრძალვითა

ნომერი 10 ( თავი 2)

შეგრძნებები...ზოგჯერ აუტანელიც კია, გრძნობა იმის რომ გეშინია,იმის რომ უსუსური და დაუცველი ხარ,იმის რომ არ იცი როგორ იცხოვრო..რთული და თანაც წრფელი მწუხარება დამიგროვდა სულში,ყველა სათითაოდ ერთმანეთზე

აპოკალიფსი

- თუ ეს სამყაროს დასარულია, სადღა წავლენ ის სულები, რომლებიც დანაშაულის გამოსასყიდად მოევლინნენ ამ ქვეყანას? - არა, ეს ვერ იქნება სამყაროს დასასრული, რადგან ჩვენ, ყოველდღე ვკლავთ ჩვენში რაღაც ახალს ან რაღაც ძველს. ვკლავთ ბუნებრივად, რადგან ისეთები

შიში პატივისცემა და სიყვარული {ნაწილი 2/10}

ორი სასწრაფოს მანქანა გაჩერდა ეზოში, რომელსაც მათი ფანჯრიდან ხედავდნენ. ნიკამ, დიმიტრის ყველაფერი გაუკეთა, რაც დაავალა. არ იყო ამ კაცთან რთული მუშაობა, რადგან ალცგაიმერის მსუბუქი ფორმის- დემენციის გამო, პერიოდულ გონების დაქვეითებას იწვევდა და ეს

ლურჯი ცის ფერი (თავი I)

ისინი ერთმანეთში შეტ....ჟილიყვნენ სენდვიჩის ფენებივით, სუნთქვა კი უკვე მთლიანად ჭირდა... წითელ კაბიან ქალბატონს, რომელსაც თასმა გახსნოდა, სკამებს შორის გასვლისას, ფეხი რამდენჯერმე წაუბორძიკდა... მის უკან მდგომი, ახმახი მამაკაცი რომ არა, წითელ

ანომალია (თავი 2 სრულად)

წელიწადის დროებიდან დოლორესს ყველაზე მეტად ზაფხული უყვარდა იმიტომ, რომ ამ პერიოდში მზე უხვად გასცემდა თავის სინათლეს და მცხუნვარედ ანათებდა; იმიტომ, რომ ამ პერიოდში უბანი სადაც ცხოვრობდა ცარიელდებოდა, რადგან ყველა დასასვენებლად მიდიოდა სადღაც მას კი

შენ რომ მიყვარხარ(დაიკოს)(მარიამ ლაბაურს)

შენ რომ მიყვარხარ ჩემო დაიკო, ასე არავინ ქვეყნად არ მიყვარს. შენით ეს დრო ხომ ორად გაიყო, მე უშენობა ვიცი გამყინავს. მე შენ მიყვარხარ ჩემო დაიკო და მე უშენოდ არ მსურს ცხოვრება. შენზე ლამაზი არ არს, არ იყო, არ მსურს რომ გვქონდეს გაუცხოვება. მე შენ

ცხოვრების გზაჯვარედინი (ნაწილი 4)

ცხოვრების გზაზე ბევრჯერ გვხდებიან ისეთი ადამიანები, რომლებსაც სინათლის ნაცვლად, სიბნელე შემოაქვთ... სწორ მიმართულებას ლაბირინთებში აგიხლართავენ და სამუდამოდ ჩაგკარგავენ, თუ ვინმე ისეთი არ შეგხვდა, ვინც გიხსნის და მიგასწავლის გზას, გზას

ლაღიძე!მომაჯადოე! (თავი მეხუთე)

დემეტრეს თვალით მოსაცდელში ვიყავი თითქოს მკვდარი მხოლოდ ფიზიკურად ვიყავი იქ,ფიქრებით კი მარიამთან....ვერც კი გავიგე ისე მოვიდენ ნიკა ნუცა და ლიკა ცოტა ვისაუბრეთ მოვუყევი რაც მოხდა და მალევე ექიმი გამოვიდა და შესვლის უფლება მოგვცა,რომ შევედი და

სასრულეთი (თავი 29)

იმისთვის, რომ ბედნიერების ნაყოფი მიიღო, ალბათ მართლაც უნდა დაითმინო და გაუმკლავდე შეიტანის ხრიკებსა და ეშმაკის მანქანებს. და აი დრო დადგა მეც მივიღო ნაყოფი იგი კეთილი, დავტკბე ლეასთან ყოფნის თითოეული წამით, დავიცვა და გავუფრთხილდე, გავიხადო