სადაც, წყვდიადი შეხვდება ნათელს (თავი 1)

სანამ თავს მოვიწესტიგებ მანამდე ჩემს თავზე მოგიყვებით. მე ვარ ბაბი თოდუა, 19 წლის, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, საშუალო სიგრძის, წაბლისფერი, ტალღოვანი თმებით და დიდი მწვანე თვალებით. ვცხოვრობ დედასთან (ნინო ბერიძე), ბებიასთან (ქეთევან გვენცაძე) და

უშბა 1

ეს ამბავი დაახლოებით 30 წლის წინ მოხდა. ეს ამბავია, რომელიც სულ დღემდე მიფორიაქებს, მწვავს და ჩემს გულს კუმშავს. ეს ამბავი, ყოველ ღამე მახსენებს თავს. ეს ერთადერთი და უდიდესი კოშმარია ჩემს ცხოვრებაში. სხვა ჩემს ადგილას იტყოდა: ბედია და მიტომაც მოხდა

მარილისი |8|

ჩვეულებრივ ადრე გაეღვიძა. თუმცა, სიმშვიდე ეუცნაურა. აქ არავინ ყვიროდა,არც-დიდები, არც-პატარები. ჩაცმისას თავს არავინ დაგჩხაოდა. ნელა გამოძვრა საწოლიდან. თავთან დალაგებული, საგულდაგულოდ დაკეცილი ტანსაცმელი ერთმანეთის მიყოლებით გადმოაწყო, ფეხსაცმლის

თქვენს სახელმწიფოში გაასაჩივრეთ(სრულად)

აწი ახლა ერთი ადგილი და ამოდი ლიზასთან. მანჩოს ახალი ბოი უნდა გავიცნოთ კაი ძმაკაცები ყავსო თან, გეშველოს იქნება რამე. - უკაცრვად, საშველად მაქ საქმე და არ ვიცი? თუ თებრონემ დაგირეკათ არიქა შვილიშვილი გასათხოვარი მრჩება და რამე უშველელეთო? - ისე კი

შენთვის მეგობრობა

შენთვის მეგობრობა წმინდა მირონია ჩემთვის ის გამხდარა ბედის ირონია

უდედობა უბედობაა (ნაწილი 3)

საღამომ, ღამე მოიტანა, დაუსრულებელი ცრემლისა, ღამემ კი თეთრად გათენებული დილა,მთვარეც დამემალა, ვარსკვლავებიც, იმ ღამეს საშინლად წვიმდა, ზეცა ტიროდა ჩემთან ერთად, მთვარე კი მემალებოდა,მეც და მზესაც ემალებოდა, სცხვენოდა ჩემი და მზის, არადა როგორ

ლაზიერის გამბიტი

8 წლის ობოლი ბეტ ჰარმონი მშვიდი , პირქუში და ერთი შეხედვით ჩვეულებრივი გოგონაა. თუმცა მაშინ , როცა პირველად თამაშობს ჭადრაკის პარტიას , ის გრძნობს , თუ როგორ ძლიერდება , როგორ აზროვნებს უკეთ და პირველად გრძნობს , რომ ცხოვრებაში ყველაფერს

მიუწდომელი სიყვარული ნაწილი-10.

ისე რომ ტყვია ამცდა და არ მომხვდა,მაგრამ მანამ სანამ მე ავდექი,მან დრო იხელთა და გაიქცაა! ფეხზე წამოვდექი თუ არა მეც უკან გავეკიდე,მაგრამ გარეთ გავედი და ამ უდიდეს სივრცეში და თანაც ღამით ,ცხადი იყო მისი მოძებნის შანსი არც ისეთი დიდი იყო,თან მეის

ოცნება: ავსტრალია (1. ტყვეობა)

უსაშველოდ დამძიმებული ქუთუთოები ერთმანეთს მძლივს დავაშორე და დაბინდული მზერა ირგვლივ მოვატარე. ჩაბნელებული ოთახი, სავსე ტომრებითა და კასრებით, ჭერში მოკონწიალე ერთადერთი მბჟუტავი ნათურით რეალობად ვერ აღიქვა გონებამ. აშკარად სიზმარს ვხედავდი და

***

ახლა ასე მარტო რატომ ვზივარ?! უამრავი შეკითხვა მიტრიალებს თავში. ნეტავ,სხვაგვარად,რომ ყოფილიყო ყველაფერი მაშინაც ასე იქნებოდა ყველაფერი? არ ვიცი,მხოლოდ მოლოდინი მაქვს... არ ვიცი რისი,ჩემთვის მარტო ვზივარ და მთელ ჩემ 30 წლიან ცხოვრებას ვიხსენებ.