გზა ვარსკვლავებისკენ (მეორე თავი)

გოგოებს შევყევი გასახდელში, იქაც ოვაციებით დამხვდნენ. ნერვები უკვე აწეწილი მქონდა და მათთვის ყურადღება აღარ მიმიქცევია. ჩემი ნივთები ავიღე და გასახდელი დავტოვე. გამოსვლისას გოგონების გადაკვრით საუბარი გავიგე: - რა ჭირს?! მაგრამ ვის ადარდებს

აკრძალული ფორთოხალი 2

ქალაქის შესასვლელშივე გხდიან ტანსაცმელს, რადგან კარგად შეათვალიერონ თუ რამდენი ხალი გაქვს, რამდენი სტრია თუ ცელულიტი. სწორედ ეს არის მიზეზი, რატომაც ვერ დაიმალები, ვერ დამალავ ვერცერთ ლაქას შენს სხეულზე და ვერ დაემალები მზის სხივებს, რომლებიც აქ

ძველი ბიჭის გოგო(თავი8)+18

-მართალია ძალიან გამაბრაზე მაგრამ არ მევასება რომ ტირიხარ და დაწყნარდი ეხლა, გაფრთხილებ მეორედ ასეთი შეცდომა აღარ დაუშვა, თორემ გეფიცები მართლა მოვკლავ იმ ადამიანს და რომ არ გამიჭირდება ალბათ მიხვდები.

წამების სამი წუთი

როცა თვალი გაახილა, მისთის უცხო ადგილას იყო. არასდროს ენახა ასეთი სილამაზე. ირგვლივ, ჰორიზონტის გაყოლებით, არაფერი იყო, საერთოდ არაფერი. მხოლოდ მწვანე ბალახი ბიბინებდა მიწაზე და მხოლოდ ლურჯი ციდან აგდებდა დაღლილ მზერას მზე.

ის ღამე(თავი 15)

გოგოები ჩვენთვის ვცეკვავდით და არავის ვაძლევდით უფლებას ჩვენი წრე დაერღვიათ და ჩვენთნ ერთად ეცეკვათ.ერთი შეხედვით ლეზბოსე*ებსაც კი მიგვამსგავსებდნენ,მაგრამ ეს არც არავის გვანაღვლებდა.

ალბათ

მზეში ჩამქრალი დნება სანთელი უნიათოდ კრთის ბედის ვარსკვლავი. გამიწყვდიადდა თითქოს ნათელი ალბათ ითხრება ჩემი საფლავი.

ღრუბლებს იქით დაგიცდი

ფეხით ვამტვრიე ცხრაკლიტული სისხლით შემოგფიცე ტრფობა ჩემი ხევსურობა დაგიმტკიცე და აგიშენე პატარა ოდა

პირველი შეხვედრა

ჩვენ ხელები ჩავკიდეთ და ერთმანეთზე მიხუტებულები გამოვედით ნაილიდან. წვიმა წამოსულა,ჟუჟუნა წვიმა კი ძალიან ლამაზია,ჩვენ მანქანამდე სანამ მივიდოდით,ისევ ავცეკვდით,იმ წვიმის წვეთებს ავეცეკვეთ რომლებიც ასე დაგვთამაშებდნენ თავზე.

ფრთხილად შეარჩიე ოცნება, რადგან შეიძლება ახდეს (თავი 6)

ელენე ისე მიეჩვია ნოასთან ერთად ძილს რომ უნდოდა კიდეც მასთან ერთად დაძინება ამიტომ დათანხმდა. მარცხენა მხარეს მიუწვა, რადგან მარჯვენა მხარე სტკიოდა ნოას. ერთმანეთს არ ეხებოდნენ. მერე ნოამ ტკბილი ძილი უსურვა ელენემაც ასევე და მაშინვე ჩაეძინა დაღლილ

პატარავ შენ ღირსი ხარ ბედნიერების (თავი 5)

საღამოსთვის ბავშვებმა კლუბში წასვლა დავგეგმეთ და ავასრულეთ კიდეც. მუხლამდე მომგდარი კაბა ჩავიცვი. დამიანეც მოდიოდა. ასე, რომ ვაპირებდი სულ გადამეყვანა ჭკუიდან. მთელი გზა და მთლი ეს დრო გამარჯვებულის ღიმილით დავდიოდი და რის გამო ამას მხოლოდ ეკა და