უსასრულობაში დაკარგული (თავი 6)

მალევე მიუახლოვდა , თავის ბოლოდ დროს ჩვეულ ადგილს. მანქანა გააჩერა და აღარც გადმოსულა. ფიქრები ორ ფრონტზე იბრძოდნენ , ცალკე იყო მასზე უზომოდ შეყვარებული თათა... მეორე ფონზე კი კატო, და როგორ სურდა კატოს გაცნობა უფრო ღრმად, მის თვალებში ჩახედვა და

განთიადი (მერვე თავი)

-იყავი, მე გავალ ტაქსით. -კარგი მართლა კიარ მოგიტაცებ, აი ნახე, შენით გამომყვები. -დემეტრე გეყოფა, აღარ მეცინება უკვე. -მეყოფა, თორემ მცეემ?! -მოგიწევს, ვატყობ.

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით(9)

– მადლობა.- მივუგე მე. – რისთვის მიხდი მადლობას? – ყველაფრისთვის მადლობა, რომ ჩემ გვერდით იყავი და ბოლო წუთებში დედას ბედნიერება მიანიჭე სხვათა შორის გამიკვირდა. – აბა, რა მექნა მომაკვდავ ადამინს გულს ვერ დავწყვეტდით თანაც მას შენი ბედნიერება

ერკე მიდასი - გოლიათი (თავი 16) დასასრული

და როდესაც თითქმის დევების ხელა გამხდარიყო მამა-შვილის დასაცავად მათ წინ გაიჭრა და ერთ ნახტომში მუშტის ძლიერი მოქნევით ქვის კაცუნას მის ფონზე სახის უმეტესი ნაწილი მოუნგრია. უზარმაზარმა არსებამ ყმაზე მოისვა ხელი, გაოგნებით გადმოხედა გოლიათს და ცალ

საშიში ბიჭები (სრულად)

განსაკუთრებული ბიჭი არა ვარ. ირაკლი მქვია და თბილისში ვცხოვრობ, ერთ ძალიან მაგარ უბანში, მაგარ საძმოსთან ერთად. ორი ძმა მყავდა, კაი ტიპები. დათო ჩემზე ექვსი წლით იყო უფროსი, ბესო კი სამი წლით უმცროსი. მე შუათანა ვარ. მამა ადრე დაგვეღუპა, მაშინ მე-2

Amore Avversario, ანუ სიყვარული ვენეციაში (1)

მომხიბვლელ ქალაქ ვენეციაში, ორი ქართველი ხელოვანი, მარიტა და მიშო მწვავე მეტოქეები აღმოჩნდებიან საერთაშორისო ხელოვნების კონკურენტულ სამყაროში. მათი მხატვრული ფილოსოფიებისა და პიროვნებების შეტაკება დაძაბულობას და მტრობას წარმოშობს.

კიტის (თავი XII)

ნაშუაღამევს განწირულმა კივილმა გამომაღვიძა. თითქოს, ამ სახლში ყვირილი ყოველდღიურობად უნდა ქცეულიყო, მე კი, ჯერ ვერ შევგუებოდი, კანი საკმარისად ვერ გამესქელებინა. დარეტიანებული წამოვხტი, გული ამოვარდნას მქონდა. ოთახიდან სწრაფად გავვარდი და დერეფანში

აკრძალული (სრულად)

“ წყვდიადით მოცულ ხევში დავაბიჯებ, მაგრამ არაფერი მაშინებს, რადგან შენა ხარ ჩემთან”

მე - ორი [ თავი VIII ]

- არა. იმისთვის, რომ ერთი მაინც იყოს ბედნიერი, მეორე უნდა მოკვდეს და ეს მეორე შენ იქნები! - რატომ ასეთი რადიკალური დასკვნა. - ტუჩები გავაწკლაპუნე. - ასეა ბედი დაწერილი! - თქვა და წამის მეასედში ყელზე ხელები შემომაჭდო. - ჯან-და-ბა! - ვცდილობდი მისი

კიტის (თავი XI)

-ბევრი ვერაფერი გავიგე, რადგან გოგონა გამუდმებით ითვლიდა, თქმით კი არაფერს ამბობდა. -ითვლიდა? - სახე მოერყა ლუკას. -დიახ, ბატონო. ერთიდან ასამდე და ასე დაუსრულებლად. დაჭრილს აიძულებდა მასთან ერთად დაეთვალა, რომ არ მოდუნებულიყო და გონი არ დაეკარგა.