ამილახვარი (დასასრული)

-მომავლის მოდაა. -რაა? რა სისულელეა! არანაირი კორსეტი და ტანზეგამოყვანილი კაბები? ამ ღამის პერანგებით უნდა ვიაროთ გარეთ? კიდევ კარგი ეკატერინე მედიჩი ვერ ხედავს ამას! -მე თუ მკითხავ, ძალიანაც მოსახერხებელია და გიხდება კიდეც.

'' გემი''

რამდენი ფიქრი, რამდენი ღამე არგამიგია მე მისგან რამე ყველგან ვიარე არ ვტოვე მხარე გემი გამოჩნდა ძაან გავიხარე

გრძნობების მეფე

ერთი სოფელი მენახა, მწვანე ბალახით მოსილი, მჩქეფარე ხალხის გულისთვის, საკეთილოდ შემოსილი. სოფელში ცოტას ნახავდით, მაგრამ სიყვარულს გაიგებთ, რა არის ძმობის გაგება, წამში ქცევად გადაიღებთ.

დევდარიანი დაბრუნდა! (1, 2, 3, 4 თავები)

მის დას აწუხებდა, ბარბარე კი ცდილობდა, რომ თავიდან მოეშორებინა, მაგრამ მაინც არ ანებებდა თავს, საბოლოოდ ამ ამბავმა მისი ძმის ყურამდეც მიაღწია და შედეგიც ვნახეთ. იმასაც კი ამბობენ, რომ ბარბარეზე ძალის გამოყენებას აპირებდა, როდესაც შეუსწრო და ასეთი

მე შენამდე ( ნაწილი მერვე )

გიორგიმ უკანმოუხეავად დატოვა ადგილი.მე კი გაქვავებული ვიჯექი და მიმავალს უაზროდ შევცქეროდი.მაშინ მივხვდი,რომ ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დაკარგა.რა ბანალური სიტყვებია არა?მაგრამ ასე იყო.არვიცოდი რისთვის ვცხოვრობდი,ან ახლა რისთვის ან ვისთვის გავაგრძელებდი

ცხოვრების გზები (13-14-15-16-17 თავი)

ოლივერის ტუჩები მოულოდნელად მიეწება ელენეს ყელს და სველი კვალი დატოვა. ყელიდან ნელ- ნელა მხარზე, შემდეგ კი გოგონას ტუჩებზე გადაინაცვლა და მწყურვალივით დააცხრა მის მწველ ბაგეს. კოცნიდა ვნება აშლილი და მიხვდა, რომ ელენე მის ნებას დაჰყვა, ისიც ისევე

რომ არა შენ... II

-ღმერთო... რა სირცხვილია - ღრმად ჩაისუნთქა - რა გაყვირებს გოგო?! -ხმა არ ამოიღოთ და მე თქვენი „გოგო“ - გააჯავრა - არ ვარ. თავხედი - თავი დაიმშვიდა დ

შენ ჩემში ხარ-11

ერთმანეთის პირისპირ ვიდეგით...ხმას არცერთი ვიღებდით,თითქოს და უსიტყვოდ გვესმოდა ერთმანეთი...გრილი ნიავი უბერავდა, გაშლილ თმებს მიწეწავდა,რომელიც სახეზე მეფინებოდა...

შეუძლებელი (ნაწილი 4)

დაინახა როგორ შევიდა გიგლა ცეცხლმოდებულ შენობაში, როგორ გაძლიერდა ცეცხლი, როგორ ჩამოიშალა მეორე სართული. ახსოვს მისი განწირული კივილი და ალმოდებული შენობა. ახსოვს როგორ იყო დამხობილი მიწაზე და თითებს მთელი ძალით

ამილახვარი (თავი 14)

მის წინ ნამდვილად ბიძინა ამილახვარი იდგა, ცოცხალი და საღსალამათი. მართალია, თავში ჭაღარა მომრავლებოდა და დაჩიავებულიყო კიდეც, ტანსაცმელიც შედარებით ჩამოძონძილი ეცვა, მაგრამ მის ხმაში ჯერ კიდევ იგრძნობოდა ძველებური სიმტკიცე.