ამილახვარი (თავი 8)

არჩევანის გაკეთება ყოველთვის გიწევს. მერე რა, რომ გეძნელება, არ გინდა, არ გეთმობა, აუცილებელია. შენით არ იზამ? გაიძულებენ! ასეა ცხოვრება მოწყობილი.

შეუძლებელი (ნაწილი I)

მიმავალს ისეთი განცდა რჩებოდა თითქოს მის ყოველ ფეხის ნაბიჯს ვიღაც უთვალთვალებდა. იტერესით გაჟღენთილი მზერა ზურგს უწვავდა. კარგად ხვდებოდა რომ აქ დიდხანს ვერ გაძლებდა, ცოტა აეწყობოდა და აუცილებლად ნახავდა რამე ნორმალურ სამსახურს კარგი ხელფასითა და

შემთხვევით შეყვარებული ^2^

_კარგი მაშინ_ნიკამ ხელები ერთმანეთს გაუხახუნა_ვითამაშოთ!ოღონდ თქვენ არაყი არ გინდათ ამას კიდევ დალევა უნდა?ისედაც დაბოლილივით დადის_ და ნიკაპით ანანოზე ანიშნა.ანანომ შეუღრინა _მოიცა ჩვენ არ გვინდა?ანუ შენ აპირებ დალევას?_წარბები აწკიპა ნუცამ_არ

არჩევანი თავი5

კარის ზღურბლთან ვიდექი და თვალებს ვერ ვუჯერებდი , არ მინდოდა იმის დაჯერება რასაც ვხედავდი , სანამ ბებიაჩემის ტირილის ხმა არ გავიგონე -შვილოოოო ჩემო ტანჯულო შვილოო გაიღვიძე დედიი ნახე შვილო შენმა გოგომ მისი წარმატება მოიტანა მაგრამ შემოსვლას ვერ

მე შენამდე(ნაწილი მეექვსე)

როგორც კი მარიმ მომახალა რომ ბიჭებმა ოთახი დატოვეს და ქობულთიდან წავიდნენ მაშინვე მივხვდი,რომ ჩემი ცხოვრება თავდაყირა დადგა.19 წლის განმავლობაში ისე ვცხოვრობდი,არასდროს არ ვყოფილვარ მარტოსული,ყოველთვის მედგა გვერდში ერთი ადამიანი მაინც,რომელიც ისეთ

/პატიებას გთხოვ/

გიცქერ და ფიქრი არ მასვენებს; ეს რა გიყავი! ბედნიერების ჩემი რწმენის მოგპარე ნდობა! გუშინ მე შენი; ერთადერთი; ვიცი ვიყავი! ქარს გავატანე ცეხლში დავწვი ურთიერთობა!

განსხვავებულნი (11)

-გოგა მითხარი,რომ რასაც ვფიქრობ სიცრუეა -წამოვდექი და თვალებში ჩავხედე -როდემდე უნდა ეძიო? -იქამდე სანამ სიმართლეს არ მეტყვი -არაფერია სათქმელი

განთიადის მოყვარული ბიჭი [თავი მეხუთე]

ბუჩის ყეფა მაღვიძებს. მიხარია, რომ ფეხის ტკვილის ვეღარ ვგრძნობ. როგორც ყოველთვის, სკოლაში მივდივარ. უკვე სადარბაზოსთან ვარ, როცა გიორგის ვხედავ და უზომოდ ბედნიერი ვხდები. ერთმანეთს ვეხვევით, შემდეგ კი სკოლისკენ მივდივართ. ჭიშკარს ვუახლოვდებით.

საბედისწერო ქალი #1

სოფელი ჩანტლისყურე საქართველოს ყველაზე უხეირო სოფელიათქო, ხშირად მითქვამს და ახლაც ვიმეორებ, რადგან ქვეყანაზე ერთადერთ ღირებულ გრძნობას არაფრად აგდებენ, ფეხით თელავენ და უფრო მეტი, საკუთარ შვილებს უვლიან ზედ. თუმცა ყოველთვის მიყვარდა ამ სოფელში

იდუმალი 01 !!!

ოცდაორსართულიანი კორპუსის მეშვიდე სართულიდან, სათადარიგოდ შერჩეული ფარდის მიღმა, მკაცრი მზერის ყინულივით ცივი არაფრისმთქმელი თვალები მოჩანდა,რომელიც უშფოთველად ელოდა მომავალი სამიზნის გამოჩენას. ადამიანთა კვლა მისი ერთადერთი სამსახური იყო, რაშიც