he(art) - სრულად

ეივა... - ვეღარ სუნთქავდა ანა. თითქოს ყელში დიდი ბურთი ჰქონდა გაჩხერილი რომელსაც ვერაფრით ყლაპავდა. - რესპუბლიკურში,მალე! გული ცუდს მიგრძნობდა. არ მახსოვს ორ წუთში როგორ დავქოქე მანქანა ან საერთოდ როგორ აღმოვჩნდი რესპუბლიკურ საავადმყოფოში. მხოლოდ ის

ჯერი ძუარი - დადგა "ჯერი" წასვლისა

ადრე თუ გვიან ყველანი მივდივარ სახლებიდან, ყველას სადღაც გვეჩქარება და დიდი ალბათობით ყველას სადღაც გველიან, მაგრამ, საკითხავი ეს კი არ არის, ვის სად ეჩქარება, არამედ, საკითხავია ადრე თუ გვიან დავბრუნდებით თუ არა ჩვენს სახლეებში, ჩვენს სოფლებში და

გზა აბნეული (3 თავი)

უჩვეულო და უცნაური დილაა. სიცივე მაღვიძებს,არ ვიცი საიდან მოდის ჯერ კიდევ ნახევრად მძინავს,ვდგები ხალათს ვიცვამ და ჩემი რიტუალისთვი ვემზადები.შევდივარ სამზარეულოში და ყავას ვისხავ,აივანზე გავდივარ,ისევ ვჯდები,სიგარეტს ვუკიდებ და ფიქრების უფსკრულში

ვიცხოვროთ ერთი დღით

დღითიდღე ვნადგურდები თითქოს ვიღაც განგებ დგას და ყელში მიჭერს. ყოველი ამოსუნთქვა გაბრძოლებაა სიკვდილთან. ყოველ წუთს,წამსა და საათს მოველი როდის ამომხდება სული ამ დედააფეთქებულ სამყაროში,მაგრამ რატომღაც აღსასრული განგებ არ მოდის თითქოს სიკვდილიც კი

ქალი ზღვაზე

ამ ღამეს ზღვასთან მოვიდა ქალი, მე მას ვუყურებ, გამიშრა თვალი და ამ ღამესაც, მოვიდა მუზა ყურთან ჩამესმა მეძავის სუნთქვა.

,,რუსთაველივით შემიყვარდი"

რუსთაველი შემიყვარდი, ანუ ისე, რომ მოსვლა და წასვლა ვერ გამეგო საუბედუროდ... ისე მიყვარდი შურდა თვითონ ყველა ცოცხალს და თვლიდნენ შეშლილად, რას გაუგებო თურმე მაცნობეს...

პატარძალი 《5》

_ჩვენ ვერაფერს შევცვლით მათ ცხოვრებაში ... ამიტომ საკუთარს უნდა მივხედოთ. ერთმანეთი გვყავს _ მხოლოდ მაგიტომ ვარ მადლიერი შენი თავი რომ მაჩუქეს... სხვა არაფრის გამო

სისხლის ორდენი ( თავი 3. დეჟა ვუ )

_ პატარა, საყვარელი ელა არა? _ მის ხმაში ზიზღი იგრძნობოდა. ასევე შავი, ოდნავ ტალღოვანი თმა, მხრებამდე გაეზარდა, ხელები ისე გამიშვა შევბარბაცდი და კედელს მივეყუდე. უკან დაიხია, ერთ ადგილზე გაჩერდა და ცინიკური ღიმილით ამათვალიერა, დამბურძგლა, ტანში

სიკვდილმისჯილი - თავი 3

საერთოდ ნეიროტროპული ნარკოტიკის მოქმედების დრო, მხოლოდ თხუთმეტი წუთით შემოიფარგლებოდა. რადგან ტუსაღს “განსაწმენდელიდან” სიკვდილამდე, რა თქმა უნდა “ბაროკამერის” გავლით, მხოლოდ თხუთმეტი წუთის სავალი მანძილი ჰქონდა დარჩენილი, ამიტომაც კოლონიის

ტკივილი...(სრულად)

იყო და არა იყო რა... თუმცა არა ასე ვერ დავიწყებ! ეს ზღაპარი არაა შეიძლება არც "ჰეფი ენდი" ქონდეს. უბრალოდ ამბავია, ტკივილით სავსე ამბავი...