განთიადი (მეოთხე თავი)

-გამარჯობა დეკა. -ლუკა? გამარჯობა. -არ შემომიშვებ? -კი მოდი, კიკი შემოდი. თვალების ფახუნით შემოატარა კართან მდგომი, მისი დაბნეულობა და გაოცება უფრო გამძაფრდა, როცა გადმოიხარა და ნაზად აკოცა ლოყაზე მამაკაცმა.

კიტის (თავი IV)

ერთი საუკუნის წინ ამ სილამაზის გამო კოცონზე დაწვავდნენ. მე შემეძლო დამეფიცა, რომ სამყაროში არ იარსებებდა კაცი, რომელიც მისი ნდომის სურვილით მის ფეხებთან არ დაეცემოდა. კიტის თვალებში ბობოქარი ზღვა იყო, რომელზეც წამეკითხა, ნახვით კი არასდროს მენახა.

მეამფიქრები

ყველას ვისაც გიყვართ “გვიცხოვრია და გვიგვრძნია გრძნობები, მზე და მათვარეო.. უსასრულობის რეჟიმში, აქაც შენ მომეპარეო”

კიტის (თავი III)

არაფერს აკეთებდა იმისთვის, რომ მასზე ესაუბრათ. თავს ხალხში გამოჩენითაც კი არ იწუხებდა. ისინი კი, დანარჩენები, იყვნენ მორთულები, მოკაზმულები და მათზე არავინ საუბრობდა. მე გვიან მივხვდი, რომ არსებობენ ადამიანები, ვის გარშემოც სულ ხმაურია. ასეთი იყო

განთიადი (მესამე თავი)

-ასე რატომ მიყურებ? -როგორ გიყურებ დეკა?! -არვიცი, როგორ მიყურებ?! შენ გაქვს პასუხი ამაზე? -მე მაქვს პასუხი ყველაფერზე, რა კითხვასაც დამისვამ. მზად ხარ მოსასმენად, ჩემი პასუხების? -ასე რატომ მიყურებ ლუკა?! -და როგორ გიყურებ, შენგან როგორ ჩანს?!

ზოგჯერ წინ გვყავს ის ვისაც მთელი ცხოვრებაა ველით( 5)

მივქროდი მთელი სისწრაფით აღარ ვუყურებდი არაფერს ირგვლივ თვალწინ სულ დედა მედგა და რა ხდებოდა ჩემს ირგვლივ აღარ მაინტერესებდა უფრო ვუმატე სიჩქარეს საშინელი სიჩქარით დავიწყე მოძრაობა, მინდოდა დედასთან დროულად მივსულიყავი. იმდენად გართული ვიყავი

სიყვარული ფარაფრას ოაზისამდე წიგნი2

ასე ტკბილად მართლა დიდი ხანია არ მძინებია. გასულ კვირას ხომ რამოდენიმე საათი ძილიც სანატრელი იყო ჩემთვის. ახლა კი მზის სხივები რომ არა, ალბათ შუადღემდე მეძინებოდა. ზლაზვნით წამოვჯექი თბილი ლოგინიდან და მიმოვიხედე. ალ ქარიმს კარადა გამოეღო და ბარგს

კიტის (თავი II)

“რად უნდა სახლს ამხელა ზღუდე, თუკი შიგნით არაფერი იმალება?” ვფიქრობდი ჩემთვის, სანამ მეეტლე გაცრეცილ, აქა-იქ გადატყავებულ ჩემოდანს ფეხებთან დამიდგამდა და ბედნიერ საღამოს მისურვებდა. უზარმაზარი, შავი ჭიშკრიდან კოპწიად ჩაცმული, ტანდაბალი მამაკაცი

განთიადი (მეორე თავი)

-მე დარწმუნებული ვარ, რომ მისი ღიმილისთვის ვიცოცხლებ. მის სიყვარულში მოვკვდები. ხომიცი თუ ვამბობ, ვამბობ ნამდვილად.

კიტის (თავი I/Pilot)

ქალი თავის მდიდრულ ცხოვრებაზე ყვებოდა, რომელიც მე ზღაპრად მეჩვენებოდა, დედაჩემი კი მარწმუნებდა, რომ თავადები ასე ცხოვრობენ. გვიამბობდა მათ 6 შვილზე, სამ ვაჟსა და სამ ქალიშვილზე, რომლებიც ამ წერილებთან ერთად ... ჩემთან ერთად იზრდებოდნენ და