შენი თანაზიარი (თავი 3)

სიწითლე გადამდის. და იმის სურვილიც მაქვს, ზემოდან მოვექცე მას. მთლიანად ჩავიცალო მის ტანზე და მე უფრო დავიპყრო. ორივენი გვერდზე ვწვებით, ერთმანეთს სახეზე ვეფერებით. ის მკოცნის, მკოცნის და უფრო მეტად აღმაფრთოვანებს. ხელს ჯინსში მიცურებს. და მერე

სამიზნე (8 თავი)

-ახლა სად მივდივართ?_რამდენიმე წუთში ისევ ნანომ დაარღვია დუმილი. -კიდევ ერთი ბინა მეგულება, ნუ ბინა იმ მოცუცქნული ოთახისთვის ხმამაღალი განაცხადია, მაგრამ სამაგიეროდ ერთი დიდი პლიუსი აქვს, გენერალმა არ იცის._ზემოდან დახედა გოგოს და თითქოს ახლა

მკვდარი ავტორის მომაკვდავი ამბავი (თავი2)

„ყველაფერი რისი წარმოდგენაც შეგიძლია რეალურია“ -ვინსენტ ვან გოგი ალბათ ირონიულად მოგეჩვენათ ამ თავის იმ მხატვრის სიტყვებით დაწყება რომელმაც სიცოცხლე სუიციდით დაასრულა არა ?!

მოგიტაცებდი, როგორც პატარას IV

შეთეს დედა სუფრასთან იჯდა,მაგრამ ხმას არ იღებდა,ისეთი სახით მიყურებდა თითქოს სადაც იყო ყელში მწვდებოდა და დამახრჩობდა.. თვალი ავარიდე და ყავისკენ გავწიე აკანკალებული ხელი.. ჩემი მღელვარება არ გამოჰპარვია შეთეს

მოთამაშე ( მეოთხე ნაწილი)

- მოდი მგონი ჯობს წავიდეთ, - კარგი რა ამის მერე სადაც მას ვნახავ უნდა გავიქე? - ეგ არაფერ შუაშია - არ მინდა წასვლა,, აი საერთოდ უემოციოდ ვარ ხომ ხედავ, არ მადარდებს გადაჭრით უთხრა ნინიმ დაქალს

გრძნობებს გამხელილს ...

გრძნობებს გამხელილს, თვალებს ახელილს, ფარდებს აფრენილს, ფიქრებს გაღეღილს ...

დაღამებიდან გათენებამდე

დაღამდება და გაიღვიძებს ყველა ნაღველი, გრძნობები არის ჩემი ცხოვრების დიდი მთა-ველი. მე სიყვარულის ბორცვებს, გორაკებს კვლავაც აქ ველი, გული ვერ გიტევს, პატარაა ვით შენი მტკაველი. დაღამდება და გაიღვიძებს დარდი, ვარამი. მარტოობისთვის აღარ მექნება ეს

You and Me. (1)

სწორედ ამ სიტყვებს მიმეორებდი ყოველთვის, გახსოვს? თითქოს ცდილობდი, რომ ბრბოსგან განცალკევებულნი ვყოფილიყავით, მხოლოდ: „მე და შენ.“ თავქარიანი იყავი, ახვლედიანო, თავქარიანი!

ტირანის მახეში #18

საავადმყოფოს დერეფანი სწრაფი ნაბიჯებით გაევლო,ექიმის ნებართვას არც კი დალოდებია ისე შეიჭრა ახლად გადაყვანილი პაციენტის პალატაში,რომელსაც ექთნებიც ვერ აკავებდნენ,თვალებდაქაჩული უყურებდა თეთრ,ქათქათა მატერიაში ჩაფლულ მის სიფრიფანა სხეულს,რომელსაც

პოეტზე შეყვარებული

რატომ მაჯერებ მაშინ, რომ შენთვის მეც ბევრს ვნიშნავ?რომ მე მომიძღვნი ლექსებს, რომ მუდამ ჩემთან გინდა?რომ მე ვიყავი შენთვის ყველა ყვავილი იმ დღეს, რომ სხვა არავინ გინდა ოდესმე შეგიყვარდეს.