აბა, დამეხმარე! მთელი გულით გელოდები!

მოკლედ, 21 წლის ვარ. და მგონი, აღარ ვარ პატარა...ჩემი აზრით, ერთი ჩვეულებრივი, რთული ხასიათების გოგოს წარმოვადგენ . ამ უკანასკნელში იმას არ ვგულისხმობ, რომ ჩაკეტილი ვარ და ჰაი ჰუი.... მაგრამ!!! დიდი მაგრამ!!! უბრალოდ, არ ვარ მარტივი "საურთიერთობო"

ასე ძლიერად ჯერ არასოდეს მყვარებია

ნუცა პირველად, როდის გავიცანი არ მახსოვს, მაშინ პატარა ბავშვები ვიყავით. გავიდა წლები და დიდი ხნის შემდეგ ნუცას კიდევ ერთხელ შევხვდი ახლა ნუცა უკვე 17 წლისაა. პირველად დავინახე ამდენი წლის შემდეგ და პირველი რაც გავიფიქრე ის იყო რომ ნუცა ძალიან

შენს გვერდით გული ადამიანობს (დასასრული)

ამ თავში საბოლოოდ გაირკვევა ყველაფერი, ელენა ბოლოსდაბოლოს შეასრულებს თავის დანაპირებს, ასევე მისი დამსახურებით გაიგებს ყველა რომ სანი ორსულადაა. ისტორია კი ხელის თხოვნით სრულდება

ჩანახატი

წვიმიანი,ცივი ღამეა…ყველგან სევდამ დაიდო ბინა და შორს სადღაც სულის სიღრმეში ანთილ ტკივილებს უმოწყალოდ ვეცოტავები..წვიმს,განუწყვეტლივ წვიმს…მიყვარს წვიმა,წვეთების ამბოხი,უთავბოლო ღელვა მიყვარს და თმენა მიყვარს,სიცივისა და წვიმისეული სიმარტოვის

ყველაფერი ყველა ფერი გაუფერულდა!!

ყველაფერი ყველა ფერი გაუფერულდა, ცხოვრება დუნედ მიედინება და შენც მიედინები მასთან ერთად. არაფრის სურვილი გაქვს, არაფრის კეთება და არავინ გინდა, გინდა მხოლოდ მარტოობა.. ან იქნებ არ არის ასე..

კოცნის ვალი (5)

-რას აკეთებ?-ლუღლუღით ამოვილაპარაკე. ნორმალურად ლაპარაკის შესაძლებლობაც მომისპო, უნამუსომ! -ნახავ, რასაც-ცივად გამიღიმა და ტუჩებზე ისე ძლიერ დამეტაკა, უკან გადავქანდი. მაინც მოასწრო ჩემი დაჭერა და ენაზე ძლიერ მიკბინა. ტკივილისგან ამოვიკვნესე და

დაკარგული დრო /2/

_ეცადე მშვიდად დაიძინო ექიმო , ისევ თუ დაგესიზმრები შეგიძლია დამირეკო _მშვიდი ძილს გისურვებდი, მაგრამ მეეჭვება შეძლო _ხელი დაუქნია , ფართოდ გაუღიმა და ამჯერად სწრაფად განაგრძო გზა. პატარა გოგოსავით იყო აჟიტირებული, იცინოდა და ალბათ საკუთარ თავს

დევიდ სმიტის იდუმალი საქმე

რამდენიმე წელი გავიდა მას შემდეგ, რაც დამიჭირეს.ეს ჩვეულებრივი დაკავება არ ყოფილა. ყველაფერი ძალიან სწრაფად მოხდა. ამიტომ პირდაპირ გეტყვით არასდროს ენდოთ ადამიანს რომელიც მოხუცია და თან მანქანის კარის გაღებას გთხოვთ. სრულიად ჩვეულებრივად აღმოჩნდებით

თვალი არ მომაშორო.! (თავი 2)

-იქნებ, დამაკვალიანოთ სად იქნეა ჩემი სამუშაო ადგილი და გამარკვიოთ სიტუაციაში.-მთელი ძალით ცდილობდა მშვიდად ესაუბრა და სიბრაზე დაეფარა. -როცა ეს სიბრაზე გადაგივლის და ტონს შეიცვლი, მერე ვილაპარაკოთ.- ქალბატონი უკვე ნაპერწკლებს ისროდა თვალებიდან.

არ წახვიდე (სრულად)

მახსოვს აეროპორტში მელოდებოდა.. როგორც კი კარები გაიღო, პირველი ეგ შევნიშნე.. ხელში უზარმაზარი ვარდების ბუკეტი ეჭირა.. რომ დამინახა სირბილით მოვიდა ჩემამდე და ჩამეხუტა.. ხელები წელზე მჭიდროდ შემომხვია.. ჩუმად, მარტო ჩემს გასაგონად მეჩურჩულებოდა თუ