წითური და პოლიციელი 5

- არანორმალურო, რო გირეკავ და გწერ სად გიგდია ტელეფონი? რა მოხდა? კარგად ხარ? რატო ტირი?- დემეტრე იყო, გაოცებული უყურებდა თეკლა აქოშინებულ ყიფიანს, რომელიც თან ცრემლებს უწმენდდა და თან უბრაზდებოდა.

ჩვენი ეგრეთ წოდებული ცხოვრება (ისტორია IV სრულად / დასასრული )

" მე მოგცემ ჩემს ხმას, სუნთქვას და თვალებს, სხვა არაფერი არა მაქვს მეტი. მე მოგცემ ჩემს გულს, თუკი შენს ხელებს ძალუძთ ატარონ შიშველი ცეცხლი. მე მოგცემ ჩემს ფიქრს, თუკი შენს სხეულს არ დაღლის მძიმე, ვეება ფრთები..."

შენზე უფროსია ,არ შეეფერებით (თავი 7)

-დედა რისთვის მირეკავ? -უკვე მოგბეზრდი? რანაირად იქცევი, ერთი სიტყვა არ დაასველე რო მიდიოდი, მამაშენთან კარგად იჭორავე -ვთიშავ დედა ! გაბრაზებულმა დაკიდა ყურმილი და ანდრონიკეს არაფრისმტქმელ მზერას გაუსწორა თვალი -ცუდად ნუ გაიგებ ამ ‘’ფულიანი

"შემოჭრა სულში" (სრულად)

მომიტაცეს. ჯერ კიდევ ახსოვს ჩემ კანს, გაკავებისას მისი ხელების შეხება. ჩემ ტუჩებს, მისი თითები, გამეტებით როგორ აჭერდნენ, ჩემი კივილის ჩასახშობად. რესტორნის ეზოში, ჩემი ერთადერთი მეგობარი ანნა, რომ დავლანდე ჩემი ბოლო ამოძახილი,რომელიც შველას

პოეტი ვარ

პოეტი ვარ სულიერი რითმები მაქვს რომანტიკა, განა ვინმეს შევეხვეწე?! წოდება, რომ მომანიჭა?!

შენზე უფროსია,არ შეეფერებით (თავი 6)

-საწოლი მზადაა , შეგიძლია დაიძინო - გაბრაზებით მიუგო და ორკაციან საწოლს ზეწარი ნახევრად გადახადა,თვალით ანიშნა დაწექიო, თვითონ კი ერთკაციან საწოლზე ჩამოჯდა,ფეხსაცმლის გახდა დაიწყო -ჯერ ერთი აქეთ შენ დაწვები - ბარბაცით მივიდა ტაისიასთან და საწოლზე

შენზე უფროსია,არ შეეფერებით (თავი5 )

-ვა სვანეთში? აუ როგორ მაინტერესებს - ნატალიას სიხარულს საზღვარი არ ჰქონდა -შენ რა სვანეთში არ ხარ ნამყოფი პატარავ - მზრუნველად ჰკითხა გიორგიმ საყვარელ ქალს -აუ არა სიცოცხლე, უზომოდ მინდა - კისერზე ჩამოეკიდა მამაკაცს

წამიერად შემცნეული დარდები

წამიერად შემჩნეულ და ჩაგონებულ დარდებს,ხელს არ უშლი, ნება უშვებ, თითქოს რამეს გარგებს,შეშფოთდები,შეჩერდები, თავს გაიქნევ მწარედ წარბს შეიხრი, თითქოს რამეს აშტერდები განგებ.ყველაფერი იყინება შენს გარშემო წამით

დანაკარგი (სრულად)

არასდროს უფიქრია გაეყიდა საკუთარი სიცოცხლის რამდენიმე საათი, არცთუ ისე ძვირფასი რამდენმე წუთი. ახლა მისი სხეულის რაღაც ნაგლეჯი, სწორედ ისე ფასობდა, როგორც თეთრ ტილოზე პიკასოს უაზრო ნაჯღაბნი.

დაცემული ანგელოზები თავიl (სრულად)

ვიცოდი მაგას, რომ იტყოდი. ახლა შემომხედე. თუ ფიქრობ, რომ ეგ გოგო გავს იმ ერთ დღიანებს შენ, რომ გყავს ძაან ცდები. ეს ერთი. მეორე, თუ ფიქრობ რო მისი დაბნეულობის მიზეზი შენ ხარ ნაწილობრივ მაგაშიც ცდები ძმაო. გეუბნები არ გინდა.