365 ვარდი!

-ვარდი ამოსულა წითელი ვარდები! -ნახე ნახე თეთრი ვარდები! ბუჩქებთან ახლოს! -მოგეწონათ?-ამბობს ბაბუა თავისი ლამაზი ულვაშის ქვეშიდან . -ბაბუა...

ჩვენი ჩრდილები თავი 1

გოგონა თეთრ კაბაში, დიდი ჭაღებით განათებულ კიბეებზე ადიოდა და კაბის უკანა მხარეც ნაზად მისრიალებდა საფეხურებზე. ხალხის და ჭიქების ერთმანეთში არეული ხმა შორიდან, მოგუდულად ესმოდა. როცა ხალხით სავსე დარბაზის კარი გაიღო, მხრებზე გადასული კაბა შეისწორა

შეუძლებელი სიყვარული (თავი 1)

ამას შუა დერეფანში მეუბნება, სადაც ჯერ კიდევ მიდი-მოდის ხალხი, თავს ისე ვგრძნობ თითქოს ვიღაცამ მდღარე წყალი გადამასხა... ვიწვი.

ჯერ არასდროს

ჯერ არასდროს არ ყოფილა მთვარე ასე წყნარი, მის გრძნობებში ჩაფლობილა ჩემი გული მცდარი, მისი სუნთქვა შევიგრძენი, მისი სუნთქვაც მკვდარი, მზის სხივებმა სულ გააქრო მისი სუსტი კვალი.

ვარდისფერი ქალბატონი (pink lady 7)

-ასე მალე დაგავიწყდი ? ეს ერთი კვირა აღმოჩნდა საკმარისი ჩემს გასაქრობად? -მე ეს არ მითქვამს -შენი საქციელი ამბობს, უკვე სამსახურშიც გაცილებს -საღამოს მასთან ბარშიც მივდივარ -ამის დედაც-მაგიდაზე არტყამს ხელს და გარეთ გადის, ჯანდაბა

სვანი და ეკუნა (1/3)

ა, ხო, - სახიდან დაბნეულობა მოიშორა და ამჯერად ნამდვილად ბენზინ-გასამართ სადგურისკენ მიმავალ გზას დაადგა, - ჰე, აბა თქვენ იცით, მოვალ მალე. არ მოიწყინოოთ. - ტიპი ნაღდი სვანია რა, - მიმავალს თვალი გააყოლა ვერულამ.

ჩაკეტილი სივრცე 17 თავი

ვაჩეს მოულოდნელმა სტუმრობამ ძალიან გაგვახარა მე და ნიცა. განსაკუთრებით კი ნიცა, რადგან ძალიან მონატრებული ჰყავდა ბიძა. -ნეტა იცოდე როგორ მომენატრე ჩემო პატარა- გატაცებით უთხრა ვაჩემ როცა ხელში აიყვანა და ლოყები დაუკოცნა. მაშინვე თვალები აუწყლიანდა

ანო ბურდული

-უსამართლო ლექტორი.- დავეჯღანე და არ შევიმჩნია, როგორ გამახარა მისმა დანახვამ. -ბავშვს ემსგავსები.- გამიღიმა -ბავშვი ვარ, პატივცემულო. -მორჩი რაა ანო. მოდი ლექციაზე. -თუ ასე მოგენატრეთ მოვალ. -უშენოდ ლექციები არ ტარდება.- გადაიხარხარა... -მიყვარს,

ჩუმად ვარ ისევ

მენატრები და ჩუმად ვარ ისევ, მინდა ეს გრძნობა დავმარხო ძირ-ფესვ, მენატრები და გიყურებ ისევ, სიცარიელეს ფიქრებით ვივსებ...

ხარება

"ნუ გეშინინ, მარიამ, რამეთუ ჰპოვე მადლი წინაშე ღმრთისაჲ და მეუფებდეს სახლსა ზედა იაკობისსა საუკუნოდ და სუფევისა მისისაჲ არა იყოს დასასრულ“.