მაინც ჩემი იქნები (2თავი)

მე რათქმაუნდა ეს არ მოვუთბინე და ძალიან გავბრაზდი,ეს რათქმაუნდა ელემ შემატყო და მითხრა,ისე წავსულიყავით თითქოს არაფერი მომხდარა.ეს ხომ უსამართლობაა,როგორ შეიძლება ადამიანი ასე მომთბენი იყო.-მაშინვე მივბრუნდი და ვეუბნები:

დვალი და დადიანი? არ მჯერა?! (თავი 12)

მშვიდად იჯდა ალექსანდრე სავარძელზე, მის ფეხებზე ელენეს თავი დაედო და მშვიდად ისვენებდნენ, არცერთი ხმას არ ირებდა, არ უნდოდათ სიჩუმის დარღვევა. სათქმელიც არაფერი ჰქონდათ. სიჩუმე კარზე ზარის ხმამ დაარღვია. -მე გავაღებ! -თქვა ალექსანდრემ და კარისკენ

ერთჯერადი სტუმარი 18+ (თავი 3)

-დღეს არაფერი გამოგივათ. -მომესალმე მაინც დასაწყისისთვის_ნაცნობი ხმა მომესმა და რატომღაც ტანში გამცრა -ოჰ, ბავშვო, პირადობას აყალბებ თუ აქ როგორ გიშვებენ?

გაყინული წუთები.თავი 6

იმ წუთიდან როცა ფეხი შედგა თვითმფრინავში მასში დაიბადა შიში, შიში სიცივის, მის მიმართ მტრულად განწყობილი გარემოსი.სახლის,ნაცნობი ადგილების დატოვების შიში.რა თქმა უნდა ეს ხომ ბუნებრივი რეაქციაა,ინსტიქტია.გული აღარ აქვს საგულეში,სუნთქვა შეეკრა,

შენცდენილი (თავიII)

დრაადაადაადაამმ ბევრი ვიფიქრე დამეწერა თუ არა შემდეგი თავი, და შედეგიც სახეზეა...მეორე დღეს გვიან გაგვეღვიძა სიცილისგან დაღლილებს. უფროსწორად დედაჩემმა გამაღვიძა ანო სახლში წამოსვლის დროაო.

მოურჯულებელი თავი 8

მეორე დღეს პირველს ანასტასიას გამოეღვიძა. ნახევრად რეზის სხეულზე იყო გაწოლილი და ფეხებიც მის ფეხებში ჰქონდა ახლართული. გოგოს ის მხარე უხურდა და ეწვოდა, რომლითაც ბიჭზე იყო აკრული. რეზის ხელები მისი წვრილი წელისთვის შემოეხვია და როგორც ჩანს, სულაც არ

უსიყვარულოდ? არ არსებობს თავი 9

ცოტა ვიპოზიორეთ და შემდეგ ეკლესიისაკენ წავედით პატარას ნათლობამ კარგად ჩაიარა, ყველაფერი ისე იყო, როგორც გავთვალეთ. მე და დიმიტრიმ მოვითათბირეთ და ანასტასია ეკლესიაში დავაბრუნე ათი წუთის შემდეგ, მე კი პატარასთან ერთად ეკლესიის ეზოში ვიღებდი ფოტოებს.

ლულავედრანები (ნაწილი 1)

ნაბიჯებს ვადგამ, შენთან ერთად ვსუნთქავ…ვხედავ, როგორ თამაშობს შენი მხრები და სწორედ აქედან ვხვდები, რაოდენ გახშირდებული გაქვს სუნთქვა… ფეხსაცმლის წვეტს დავყურებ, სიმწრით მეცინება.ნაბიჯებს

შეპყრობილი /7/

-ოდესმე შენი სევდა ვინმეს გაუზიარებია - ჩუმად უთხრა და თითები ლოყაზე ჩამოუსვა-არა, ხომ ასეა ...ყველაფერი ერთმანეთს ეწყობა, სულ მცირე პრობლემას მეორე ემატება,მესამე და შენც ნაბიჯ-ნაბიჯ მიჰყვები, უკან არ იხევ ,თანდათან მძიმდები,დრო კი ისე გადის რომ

გავუფერულდი...

ეხლა ღამეა და ამოლაგებული ტკივილები დამიბრუნდნენ... ისევ ისე ამერია გონება... ვეღარაფერს ვგრძნობ უდიდესი მონატრების გარდა... შენი ყოველი გახსენება მისერავს გულს... თითქოს გაგიშვი და მაინც საბოლოოდ