ტკივილისთვის ნატრული სიყვარული

სიმართლე გითხრა არც ისე დიდი ხანი დამჭირდა ამ წერილის სათაურის მოფიქრებაში, პირიქით შემიძლია გითხრა რომ რამდენიმე წამი დაჭირდა ამ სათაურს იმისთვის რომ ჩემს გონებაში დაბადებულიყო.მართლაცდა გაუვალ

"ჩელენტანო"(სრულად)

მაყვალს ჭორიკანა ქალივით გამოეყო ბარდებიდან შავი დაჭყეტილი თვალები და ქალს „აკვირდებოდა“,რომელიც მის წინ მოჩუხჩუხე რუში ხავსიან ქვაზე დაცურებულიყო და მუხლი გადატყავებოდა.-მაინც, მოგწვდები!

რომ არა ფრენბურთი 2

მეორე დღეს გენერალური რეპეტიცია გვქონდა ფრენბურთისთვის,მე კი ვერ ვივიწყებდი მის ამ ნათქვამს . გაფანტული დავდიოდი . სულ მის სიტყვებზე ვფოქრობდი ნორმალურად არც კი მიცნობს და რა მითხრა, რა მაკადრა?! უცბად მისი ხმა მომესმა და უმალვე გამოვფხიზლდი.

წვიმს

დროის მორევში ისევ ვეშვები_წვიმს... და სხეულში ჯდება სისველე,არ გააჩნიათ ვნებებს წესები,არ გააჩნიათ გრძნობებს სიძველე,წვიმს... და სიჩუმე არ უღირს მასაც,დამძიმებულა თითქოს ჰაერი,ცა ნაცრისფერი..

წამომყევ ქალავ(თავი პირველი)

სოფლის თავზე აღმართულ ნაძვნარში დაშენებული კოტეჯებიანი დასახლების შესასვლელთან,ღია მწვანეში შეღებილი უზარმაზარი ჭიშკრის წინ ერთმანეთის მიყოლებით შეჩერდა ხუთი,მტვერში ამოგანგლული კოლხოზნიკი

სიმარტოვე 2

ამ სიტყვების თქმა და გიოს ჩახუტება ერთი იყო მეც მოვეხვიე ძლიერაად ამასობაში მისი სასმლის სუნი ვიგრძენი და ცოტა არ იყოს შევწუხდი,არაფერი არ მიკითხავს,ცივი აბაზანა მოვუმზადე ლოგინი გავუშალე და

მდუმარე სასტუმრო - შეთქმულება (თავი 15)

ბიბლიოთეკა პირველ სართულზე იყო. ეს გახლდათ საკმაოდ დიდი დარბაზი, რომლის ყველა კედელთან ჭერამდე აღმართული ხისთაროიანი კარადები იდგა. ლამპიონის მსგავსი ჭაღები იდუმალ და მისტიკურ განათებას ქმნიდა.

მარადიული მონატრება ხარ მისი ნეკნის. (თავი 6)

დიდ ორ სართულიან სახლს მივუახლოვდი, შორიდან ვუყურებდი დედა როგორ უვლიდა ბაღს, მამა იქვე სავარძელში იჯდა და ხან დედას შეავლებდა თვალს მომღიმარი ხან ისევ თავის ლეპტოპს სერიოზული სახით დააკვირდებოდა.დედას თამო ჰქვია, თავის ასაკთან შედარებით მშვენივრად

უმნიშვნელო საჭიროება

ადამიანი ამის გარეშე ვერ ცხოვრობს.თუ ცხოვრობს,მაშინაც თავს ისე გრძნობს,თითქოს ცარიელი ადგილი აქვს სულში და აუცილებლობა აქვს,რომ რაიმეთი შეივსოს.არ აქვს მნიშვნელობა ..კარგი რამ არის ეს ფანტაზია.საკმაოდ მომგებიანიც,შეიძლება ითქვას.ჩვენს ფანტაზიაში

მე დედამიწა უარვყავი ...

უამინდობის შემოჩვეულ უღმერთო დარში, გზაზე გიპოვე... ნაგლეჯ-ნაგლეჯ ეყარე ქუჩებს. მე დედამიწა უარვყავი და მარტო დავრჩი, ვერ შევეფარე საიმედოდ გრძნობების ბუდეს.