როცა მოვკვდი (თავი მეექვსე)

ყველა ნატკენი ჭრილობა გამიმხსნა და ზედ მარილი დამაყარა სებამ. გამახსენდა ყველა ძირს დანარცხება, ყველა მარცხი და დაბრკოლება. გამახსენდა ის დღე როცა ბავშვთა სახლიდან წამოვედი და წასასვლელი არსად მქონდა, მერე როგორ შემიფარა მოხუცმა თამარა ბებომ, როგორ

მძინარე მზეთუნახავო, პრინცი მოვიდა! (13, დასასრული)

პალატაში, ფანჯარასთან კატო იჯდა და ნისლიან, დაბურულ ქალაქს გაჰყურებდა. უყვარდა ასეთი ამინდი, მუდამ ეგონა ღრუბლებში ეფლობა მთელი ქალაქიო. გოგონა უკვე გაწერეს, ბოლო წუთებს ატარებდა ამ პალატაში. მიუხედავად იმისა, რომ რამდენიმე თვე კომაში იყო, მის

საკუთარი ბედნიერება(მესამე თავი)

,ხმა ვეღარ ამოიღო ლანამ,იქვე რომ არ ეტირა სწრაფი ნაბიჯით გამოვიდა აუდიტორიიდან და კიბეებზე დაეშვა. -ლანა მოიცა ნუ გარბიხარ,მეც შენთან ერთად წამოვალ.მოესმა ბექას ხმა. -არ მინდა მარტო ყოფნა მირჩევნია,შენ კი შენს მეგობრებთან დაბრუნდი,თქვა და ცრემლებით

სამაგიერო - I თავი -

_აიღე!_მითხრა მან და წითლად შეფუთული ყუთი მომაწოდა. _არ არის?_გამოვართვი და სასაჩუქრე პარკის გახსნა დავიწყე. _დაბადების დღის საჩუქარია. _ჰო? მადლობა ჩემო კარგო. _ტყუილად მიხდი მადლობას, ჩემგან არ არის. _აბა?_აბა?_გამომცდელი მზერა მივაპყრე სალომეს და

ახალი სიცოცხლე (თავი 2)

სახლის კარი დაღლილმა შეაღო, უკვე შუადღის 2 საათი იყო, იმდენად მადისაღმძვრელი სურნელი გამოდიოდა სამზარეულოდან დაბანას ვიღა დაეძებდა კუჭი ამოხტომაზე გაუხდა. -ლიზაა, გამახსენე დღეში ათასჯერ რომ ვთქვა მადლობა ჩემთან რომ ცხოვრობ_უცებ ხელებ დაბანილი

გრძნობების უკვდავება

ორი დღის წინ ჩემი ბავშვობის სიყვარული ვნახე, რომელიც ჩემში არსებულ ბავშვს მასში არსებული ბიჭი დღესაც ზუსტად ისეთი ბავშვური და წრფელი გრძნობით უყვარს. ზუსტად ისეთი... და მე დავიჯერე, რომ შეუძლებელია გრძნობები გაქრეს. გრძნობები არ ქრება. გრძნობები არ

ვნებისფერი

გიცქერ დილაა და … რა დროს ეგენია სახლში ქვეყანაა საქმე... მხრიდან პლედი მოგძვრა.. შენი თეთრი კანი, ისევ ძველებურად მაბნევს. რა დროს საქმე არის ,სავსე მკერდს ვერ მალავს, ისევ მაცდურად რომ მიწვევს. ჩუმად გეპარები, მკერდზე გიხუტებ და ყურის

ცუდი ბიჭების სასტავი (თავი მეთორმეტე)

გუშინდელი ღამიდან თითქმის არაფერი ახსოვდა, უბრალოდ ალკოჰოლისგან თავის ტკივილი ქონდა გამოყოლებული. ფილტვები დაუბინძურა თბილისის ჰაერმა, დაბინძურებულმა ჰაერმა. ვერასდროს იტანდა თბილისს, წარმოუდგინეთ და სოფელში ცხოვრება უნდოდა, წყნარად მშვიდად

სანამ შევხვდებოდით თავი 1

ყველაფერი ხუთი წლის წინ დაიწყო..მაშინ,როდესაც უზარმაზარი საავადმყოფოს დერეფანში მოუსვენრად ვცემდი ბოლთას კედლიდან-კედლამდე და თავს ცხოვრებაში პირველად ვგრძნობდი საშინლად უსუსრად და არაფრის მაქნისად,სწორედ მაშინ როდესაც ვაანალიზებდი რომ შესაძლებელია

ჩვენ შევქმენით ჩვენი ბედნიერი მომავალი (11)

მოლოდინი,ცრემლი,ტკივილი და ისევ მოლოდინი.ხალხის მზერა და აქა იქ მოძახილი სიტყვები ,,ეჰჰ საწყალი'', ,, რა ცოდო ხარ შვილო'' და მსგავსი უაზრობები,რაც ყველაზე მეტად მაღიზიანებდა.სიმართლე რომ ვთქვა აღარავინ მაინტერესებდა მხოლოდ ალექსანდრე...მარტო ჩემი