შავი ანგელოზი 9

მადლობა.ვისაც მოგწონთ და კითხულობთ. ვცდილობ განსხვავებული დავწერო მეგონა არ მოგწონდათ გამიხარდა,რომ მკითხველი ყოლია. ამიტომ ვაგრძელებ იმედია ეს თავიც მოგეწონებათ.მე ყველას ვავიწყდები მგონი,გაგა ჯერ ერთ ადგილზეა გაშეშებული მერე ძლივს სცდება

თბილისი ცის ქვეშ... თავი 2

მომდევნო ორი დღე სიმშვიდე იყო.დასკვენი რომ ჩემი "სექს-წყვილი"-როგორც მე შევარქვი ისვენებდა.აი მესამე დღეს,უფრო სწორად ღამეს ამბავი ატყდაა მტრისას,კინაღამ ჭკუიდან გადავედი.ისეთი სიტყვები და კვნესა ისმოდა რომ ჭკუიდან გადასასვლელად არაფერი მაკლდა.ასე

ორი მოწმე (თავი 6-7)

-მოკლედ ვერაფერს გეტყვი ყოფილო საქმროვ, მემგონი მსახიობობა უფრო გამოგდის, ფროფესიის შეცვლაზე ხოარ იფიქრებდი?_მხიარული ხმით შემონარნარდა ლილია დუტის გახსნით. მის გაბრწყინებულ თვალებს ცივად ახედა დაჩიმ და ბოლოს მაინც გაეცინა -შენც იგივეს გეტყოდი. აბა?

გამიქრა გრძნობები.... მტკიოდა ოდესღაც...

გამიქრა გრძნობები...მტკიოდა ოდესღაც, მტკიოდა სიცოცხლე და ის ,რომ დამტოვე. ერთ ღამეს, წყვდიადში ჩუმი ხმა მომესმა, უსიტყვოდ მივეცი, უკუნეთს რაც მთხოვეს...

ჩემი ძმაკაცის შეყვარებულს შეყვარებული ავახიე ( თავი 9 )

-დროზე მოიხურე სანამ გავგიჟდი- თვალებდახუჭულმა შეცვლილი ხმით მიბრძანა და მეც ეგრევე დავემორჩილე. თვალი რო გაახილა, ეგრევე კარისკენ წავიდა და მომაძახა- როცა ეგეთ ფორმაში ხარ, არავინ უნდა შემოუშვა ოთახში, კარს საკეტი ტყუილად არ აქვს- კარი გაიხურა და

საუკეთესო ჩემში (თავი1)

დილით,როგორც ყოველთვის ევას ზარმა გამაღვიძა..უნივერსიტეტში მაგვიანდებოდა, 15 წუთში მოვწესრიგდი და სწრაფად ჩავირბინე კიბეებზე,ლიზა ყოველ დილით მანებრივებდა ცხელი კრუასანებით,მაგრამ ისე მაგვიანდებოდა,ყავა მოვსვი და გავვარდი გარეთ..

შეუძლებელი არაფერია

შეუძლებელი არაფერია მე ემილი ვარ მოკლედ მოგიყვებოთ ჩემ უაზრო და მოსაწყენი ცხოვრების შესახებ . ერთხელ როდესაც მე დედა და მამა მივდიოდით სამოგზაურით უეცრად როდესაც თვალები დავხუჭე ირგვლივ ყველაფერი ნისლში იყო დაფარული როდესაც

მინდიხარ

ვიწექით პირქვე, გვერდიგვერდ , ჩუმად, შენი სურნელი რითმებს არწევდა, სუნთქავდი ხარბად დაღვერთქილ ჰაერს ხელს არ უშვებდი ვნებით ნაპოვარს. ოთახში ვნება ეძებდა ბუდეს, სადავე ახსნილს ეპყრა სიურჩ

- შენ ჩაგიფიქრე ჩიჩუა! (მეორე ნაწილი სრულად)

ოცდათერთმეტი დეკემბერი იყო. დევდარიანი ახალი წლისთვის ემზადებოდა კი არა,იჯდა საწოლზე და წიგნს კითხულობდა. ცვაიგის “მარიამ სტიუარტს”. ზეპირად იცოდა ლამის,მაგრამ უყვარდა და რა ექნა?! კარზე ზარი ეუცნაურა. არ ელოდა არავის. - ლუ,მე ვარ,ლუ! - ხმაზე

ორი მოწმე (თავი 5)

ორ წუთიანი სიჩუმე ლილიას ტელეფონმა დაარღვია, გაკვირვებულმა დახედა უცხო ნომერს და მაშინვე უპასუხა. -გისმენთ -გამარჯობა საყვარელო ლილია.