ტანზე შენი სურვილი მეწვის..

ვიხსენებ ისევ იმ ჩვენს მომენტებს...სურვილებს ...შეგრძნებებს..შენი სურვილი ჩემს სხეულზე დათარეშობს..თითებს ყველგან აწვდენს...ვნებებს ეხება..ყველა შენს მიერ შეხებულ ადგილს ალმური ასდით ..სურვილით იწვიან შენი სურვილით...მუხლებს ერთმანეთს ვაჭდენ და შენს

ოქროს თმიანო!

ჰეი ოქროს თმიანო! მომესმა ხმა ქუჩაში მიმავალს,მაგრამ არ მიმიხედავს უკან,ისე განვაგრძე სიარული. -ჰეი გოგონი,დამიცადეთ თქვენი საფულე! ისევ მომესმა ხმა და სიარული შევანელე.ჯიბეები შევამოწმე და რომ მივხვდი ეს ძახილი ჩემი მიმართულებით იყო,უკან მიხედვაც

მიყვარხარ იციი?!

იცი როგორ მიყვარხარ?? აუღწერლად,სიგიჟემდე,სულით ხორცამდე მიყვარხარ! თურმე რა ახლოს ყოფილხარ,თურმე სულ მიყვარდი მაგრამ ამას ვერ ვხვდებოდი,მიკვირდა რატოომ? რატომ მიჩქარდება გული მას რომ ვხედავ,რატომ ვბედნიერდები მას რომ ვხედავ,რატომ მიხარია როცა

ფითილი #2

არ ვიცი სიზმარში ვარ თუ ცხადში, კლდესთან ვდგავარ. ეს კლდე არცისე მაღალია, თუმცა ბოლო არ აქვს. ვცდილობ ნაბიჯი გადავდგა, მაგრამ არ შემიძლია, თითქოს რაღაც ძალა ქვემოთ მექაჩება. საიდანღაც ჩემი შვილის ხმა მესმის, თავსაც ვერ ვატრიალებ. ყველაფერი იმდენად

დამაბრუნეთ ბავშვობაში

ჩვენ იქ ვართ,სადაც სახელწიფო სტრუქტურაში მომუშავე ძაღლის ყოველდღიური საკვების რაციონი უფრო მდიდარია ვიდრე ბავშვის. ჩვენი შვილები ისეთ დროში იზრდებიან,სადაც შეკვეთილი პიცა და სუში უფრო მალე მოდის ,ვიდრე პოლიცია და სასწრაფო.

სონატა (თავი 1)

"რაც უფრო ღრმად შეტოპავ ტალახში მით უფრო ჩაიფლობი შიგ" ასეთი უხეში გამონათქვამი არსებობს და სწორედ რომ ეს შეესაბამება ამ პატარა გოგონას ცხოვრებას.ადრიანამ სასტიკი სიყვარულის

კვლავ უიმედოდ მიყვარხარ

ქარმა წამიღო, თოვლმა დამფარა უმტკივნეულო გრძნობას გამყარა წვიმამ კი სახე მე დამისველა მან მე დამალპო და არ მიშველა ამ შემოდგომის და ზამთრის დღეებს ჩემთვის არ მოჰყვა ეს გაზაფხული სექტემბერს, თებერვალს, მათ შორის თვეებს

იქ სადაც 10

ალექსანდრე მიყურებდა და გაკვირვებული იყო ჩემი მსახიობური ნიჭით.. - გასაგებია, ძალიან დიდი მადლობა, გამოძიება გაგრძელდება. ოფიციალურად ჩამომართვა ხელი ინსპექტირმა და ოთახი დატოვა.

დრეკადი ფსიქოხერხემალი

საუკეთესო დაწასყისი.. ფრაზა რომელიც ყველა მიზანის შესავლის არსია...ვინ იცის დღეში რამდენ ჩანაფიქრს გადავცემ კომპიუტერს და იმ პერიოდში როდესაც ჩემს ფსიქოხერხემალს მელანქონია გაეცლება რამდენს ვშლი... ვინ იცის რამდენ ფოტოს ვიწერს, რამდენ მუსიკას, ვინ

ღმერთო ვეღარ ვიტან...

ახლა ტკივილები ისე ძლიერია სული სხეულიდან იწყებს გამოქცევას... ისევ ყველაფერი სრულად ქაოსშია... წყეულ მორალისტებს კვლავაც ეღიმებათ... მიჭერს შეგრძნებები ყელში მარწუხივით...