"ვერონიკას დღიურები"

პირველი მისვლისას თბილად მიმიღეს მერე რაც უფრო მეჩვეოდნენ ბავშვები თუ უფროსები მით უფრო სიმკაცრეს იჩენდნენ დამცინოდნენ, რადგან გამხდარი ვიყავი თუმცა ეს ლოყები ბურთებად მაჯდა სახეზე. დამცინოდნენ , რადგან ნაბოლარა ვიყავი და სწორედ ამიტომ გამიმეტა

წითელი "პასტა"

ზიზღი მიჩნდება ყველა ფუფუნებაში მყოფი ადამიანისა და საკუთარი თავის მიმართაც მე ხომ არ მაწვიმს და არ მცივა..მე ხომ დედა პატარაობიდან ყველასთვის სანატრელად მივლიდა. რამოდენიმე წამის წინ მეტროში ვიყავი, პატარა ბიჭი შემოვიდა ხელში ფერადი კალმებით,

ერთი ღამის სიყვარული..(7)

ახლა სულ სხვანაირად ბედნიერი კაცი ვიყავი. ჩემს საყვარელ არსებასაც იგივენაირად შევუყვარდი როგორც მე . მართლაც რომ სასწაული იყო ეს ყველაფერი. საოცრება იყო ის რომ მალე მამა გავხდებოდი. გულში გაჩენილი სიყვარულის ნაპერწკალი დღითიდღე ღვივდებოდა.

მოლურჯო სული (თავი 1,2)

ბავშვობიდან მგონია, რომ წვიმასა და ცრემლს შორის საოცარია მაგიაა, მაგია, რომელიც სულს ეხება. ტკივილი, რატომღაც სულ თანს სდევს ადამიანს, შემდეგ წამის რაღაც ნაწილში გვეწევა და აღარ გვშორდება, სამუდამო ბინას იდებს ჩვენში და ჩვენად. წარსული რა ტკბილი და

შენი მშობლები ტერორისტები არიან ასეთი ბომბა რომ გაგაჩინეს?!-12-13

მანქანა შეირყა. უკანა საბურავი დაეშვა. ბაბლუანს სახე შეეცვალა და სახეალეწილი გარეთ გადავიდა. უკანა საბურავი ტყვიით გახლეჩილი იყო იქვე კი პატარა ფურცელზე წარწერა იყო-“ახალი თამაში ძველი წესებით საუკეთესოა!” -სანდრო ეს რა არის?-ვკითხე შეშფოთებული ხმით.

საუკეთესო მამის საუკეთესო შვილი (თავი 6)

ორი კვირაა ნატალი აღარ ჩანს ყველა მას ეძებს. ნატას დაკარგვიდან ერთი კვირა, რომ გავიდა დანიელი დემეტრესთან მივიდა და კარზე ძლიერად ბრხუნი დაუწყო დემეტემ როცა კარი გააღო საშინელი დასანხი იყო ეტყობოდა რომ ნერვიულობდა არაფერს ჭამდა და აღარაფერი უნდოდა

განა რამე მინდა?

დავიღალე იმის მტკიცებით, რომ ყველაფერი რაც ხდება, ჩემი ბრალია. იმაზე ფიქრით, მე რომ იქ ვყოფილიყავი, რაღაცას შევცვლიდი. თითქოს სამყაროს წინაშე ვალდებული ვარ და თითოეული ნაბიჯი ან უფსკრულში მითრევს, ან კიდევ, ზოგჯერ სინათლეზე გამოვყავარ.

ცხოვრებაში ყველაფერი სულ შემთხვევით ხდება თავი მეცხრე

ისინი გავაცილე და ოთახში ავედი შხაპის მისაღებად. ხმამაღლა ავუწიე LP-lost on you-ს და წყლის ქვემოთ დავდექი. 1 საათიანი ნებივრობის შემდეგ პირასახოც მოხვეული გამოვედი, როდესაც მძიმე სხეულს შევასკდი და ორივე ძირს აღმოვნდით. მე ანდრეას ზემოდან ვიყავი

დაგიმორჩილებ (თავი მეხუთე)

ლამის დავიწვა, დავიფუფქო, დავიფერფლო. საკუთარ თავს აღარ ვიცი რა მოვუხერხო, იმდენი სითხეა... მეც არ ვიცი საიდან მოდის. ალბათ ვინტილატორით უნდა დავიწყო სიარული... კარგი სახლში და მანქანაში კონდინციონერი, მაგრამ გარეთ... შეუძლებელია უკვე აქ გაჩერება.

Demon (18 დასასრული)

როცა იმ ოფიცრის ხმა გავიგე, რომელმაც განყოფილებაში ყოფნის დროს დაგვკითხა, გავიკრიჭე და სწრაფად ვუთხარი ჩემი სათქმელი - კაენი ვარ, დანარჩენი შენ თვითონაც იცი. პასუხები მჭირდება და ორი წუთი გაქვს ამისთვის. პირველი, ძაღლი ვინ მომიკლა? ორ წამს