სიგარეტის ნამწვავი

სავსე მაქვს ფილტვები. მოწამლული, ჩახუთულია ყველაფერი. გამოკეტილია დარაბები და საფერფლეშიც კიდევ აგდია სიგარეტის ნამწვავი. ფანჯრის რაფაზე უსულოდაა დაცემული შავი პეპელა. თასმაც ისევ კიდია ჭაღზე და ისეც ირწევა აქეთ-იქით. თავი მაქვს მიყრდნობილი რბილ

შენთან მინდა (სრულად)

-ვიღაცეებს შეიძლება მზე და მთვარე ამოსდით ერთმანეთზე, მაგრამ ჩემთვის შენ ვარსკვლავებით მოჭედილი ცა ხარ. -მასავით ვრცელი და უსაზღვრო -მისი სათქმელი ნინამ დაამთავრა. კორპუსის სახურავზე იწვნენ და არასდროს, არასდროს უნდოდათ გათენებულიყო.

შურისძიება (სრულად)

- მიდი, მიდი დაადგი გაზს, მაინც დავიჭერ მაგ ნაბი*ვარს. სად გამექცევა, შუბლს გავუხვრიტავ მაგ არაკაცს, მშიშარა კურდღელი. გაცხარებული ყვიროდა დემეტრე დევდარიანი და მის მძღოლს აჩქარებას სთხოვდა.

Iceheaven 7

ვენდიმ,როცა რობმა ყველაფერი მოუყვა. -ასეთ რამეს რატომ მოგატყუებდი? ჩვენი მშობლიური ქალაქი მაქციებმა დაიპყრეს ერთ ღამეში და გინდა თქვა,რომ ვამპირების არსებობის არ გჯერა? -როგორ გინდა დაიჯერო რომ ჯერ ვამპირებმა დაიპყრეს ქალაქი,მერე აქ გადმოვედით და

ღალატი(სრულად)

მახსოვს,შუა დეკემბერში,სულ რომ ფარატინა მაიკით ყოფილიყო,აბუზულს რომ დამინახავდა,გაიძრობდა,მომახურავდა,კისერს გამომიწევდა. –მოდი,ცხვირი წაგყინვა,გაითბეო–ო და მეც,დაბარებულივით,წამში მოვხვევდი კისერზე ხელებს და თბილს კისერში ჩავრგადი მოყინულ სახეს.

ICEHEAVEN (განახლებული ვერსია,8 ნაწილი ერთად)

ვენდი ფაჯნარასთან ფარდის უკან იდგა,ცივ ყავას წრუპავდა და მეზობელ სახლს უთვალთვალებდა. სახლიდან მაღალი,ქერა ქალი გამოვიდა შავი მზის სათვალეებით,ხელში 2იოდე წლის ბიჭუნა ეკავა და მანქანაში ჩაჯდა. "როგორც იქნა წაეთრა" თქვა ვენდიმ თავისთვის. -რას

ღამის სტუმარი [1]

წელს თბილისში საშინელი ზამთარი დადგა, სიცივეები გაუსაძლისია. ხმაურიანი ქალაქი ზამთარში თითქოს მკვდარია. უბნებიც ისეთი დაცარიელებული და ჩუმია. ქუსლიანი ფეხსაცმელი საშინელ ხმას გამოსცემს ყინულზე, მანტოს სულ უფრო და უფრო მაღლა იწევს და ცდილობს

მძიმე გზა(პირველი ნაწილი) პირველი თავი

ზარი დაირეკა და ბოლო გაკვეთილიც დასრულდა,მოსწავლეების ხმაურმა მთელი დერეფანი მოიცვა.ეზოც ბავშვებით გაივსო.ბავშვების მხიარული ჟრიამული ისმოდა ყველა მხრიდან,დამღლელმა სასწავლო წელმაც გაიარა და წინ საზაფხულო არდადეგები ელოდათ. სოფია კი,ჯგუფ–ჯგუფად

ზღვასთან ახლოს (III თავი)

იმედიც დაკარგა და ბრძოლა შეწყვიტა, საკმაო რაოდენობით წყალი ყლაპა, უკვე გონებასაც კარგავდა, როდესაც წელზე ხელის მოხვევა იგრძნო და რამოდენიმე წამში უკვე ზედაპირზე ტივტივებდა. ძლიერად ამოახველა და მის მშველელს მიენდო მთლიანად.

უხამსი წინადადება თავი II

_ამ ამბავს რომ გაიგებენ არამგონია ისევ იყვნენ თანახმა იმაზე რომ ახალგზარდებს ლექციები წაუკითხო_ღიმილიანი სახით შეხედა ალექსანდრემ, მერე განაგრძო მშვიდი ტონი_საერთოდაც მეეჭვება სამსახურის შოვნა შეძლო ამის შემდეგ, მაგრამ მე შემიძლია დავივიწყო ეს