არ შევიყვარებ.

როგორც მახსოვს მეთერთმეტე კლასი იწყებოდა ზაფხული იყო. მე და ჩემი დაქალი თიკა ვსეირნობდით ამ დროს სკოლის მეგობარი შეგვხვდა და გვითხრა,რომ პარკში რომელიც ჩვენი სკოლის წინ მდებარეობდა ჩვენი კლასელები იყვნენ.ელენე,ნინო და ლუკა. გამიხარდა ახლო მეგობრად

ალბათ არ იცი..

ალბათ არ იცი, საუკუნეს ფიქრი აბერებს, ალბათ არ იცი, აქ უშენოდ როგორ აცივდა, ალბათ არ იცი, კუთხეში რომ ჩუმად მახველებს, არ იცი,რადგან ჩემი ნახვა, ვიცი, არ გინდა.

ქუჩის ბიჭუნა და ანგელოზი (თავი მეორე)

-მხოლოდ 5 წუთი გაქვთ. პატიმართან მიახლოვება გეკრძალებათ. -კარგით,თავს ვუქნევ პოლიციელს.-ძმაო,გახარებული ვუყურებ მონატრებულ ძმას.ბავშობაში დედა ბევრს მუშაობდა,ამიტომ ჩემზე ყოველთვის რატი ზრუნავდა.ის ყველაფერს აკეთებდა ჩემთვის. -დაჯექი დემე.მეუბნება

სიყვარულო გამანადგურე

ძნელია მოტეხილი ფრთებით ისევ აფრენა. ზოგჯერ არის მომენტები როდესაც რაიმეს გამო ცუდ ხასიათზე 'დგები', როდესაც აღარაფერი გინდა, ფიქრობ "რატომ არ გავქრები?", "იქნებ დავისვენო მეც და სხვებმაც"-ო,

ა.ა (2)

იოანე მალე მოვიდა და ქუჩის მეორე მხრიდან სიგნალით გამოგვაფხიზლა. ლილუ წინ ჩაუსკუპდა რათქმაუნდა. მე უკან. - ასემალე? - სანახევრო ღიმილით იკითხა იომ. - ხო.. - ლილუს ენატლიკინობის ამბავი ვიცოდი, ასერომ მეც ჩავერიე - თავს არ ვგრძნობ კარგად, ალბათ

სუსტი ძლიერი

-რაო, ოფიცერო, საქმე აღარ გაქვს, თუ რა ხდება?-არ დამაცალა თავის წარდგენა და ხელადვე მომახალა. მივხვდი, რომ მძიმე საუბარი მელოდა და ღრმად ჩავისუნთქე. იმ ფაქტს გადავაწყდი, რაც ძალიან არ მიყვარს, მანდილოსან კანონდამრღვევს, რომელიც მთელი სითავხედით

შეშლილები

-მიახლოვდებოდა, გესმის მაინც რას ნიშნავს ეს? ის ნაგავი ჩემს მოკვლას აპირებდა. 2 დღე მაცადე, მე მაგას ვუჩვენებ...- აფორიაქებული დავდივარ წინ და უკან, ჩემი გადამრჩენი დაქალი კიი გეგმებს აწყობდა თუ როგორ უნდა

თანამედროვე.

13 წლის ნაშები გუ'ლ'აობენ თბილისში არიან დეპრესიაში იხრჩობიან ტირილში გააწვალა ცხოვრებამ და არიციან რა ქნან დედის თავს იგინებიან ოუ მაზაფაქა სურათებში იჩითება გეგონება ტრაწი აქვს მოდი და შეხედე ერთი 12 წლის ლაწირაკს ადრე გოგოს ამშვენებდა ქვაბები და

****

ეს გრძნობები სულ სხვადასხვანაირია ხან თბილია ხან ყინვისგან აგატირებს ეს ფიქრებიც სულ სხვადასხვანაირია ჩემი ჩვენი ან არცერთის საბოლოოდ

მეზობელი,ქმარი და საყვარელი(3)

დილით გადიოდა სახლიდან და ღამით ბრუნდებოდა. ერთ -ერთ საღამოს სახლში შესულ ბაღათურია რომ დახვდა კართან აღარ იცოდა სიხარულისგან კიოდა თუ შიშისგან. როგორც კი შეაბიჯა მაშინვე მიიხურა კარი და კარზე ზურგით ააკრა ბიჭმა, იმდენად ახლოს იდგა რომ მის სუნთქვა