მე არ დამისრულებია...(V თავი)

სამსახურში, რომ მივედი გაბრიელი არ იყო ჯერ. ყველა საქმე მოვაგვარე დიზაინერსაც შევუთანხმდი. ჩემ კაბინეტში ვიჯექი, ოთახში ერთ-ერთი თანამშრომელი, რომ შემოვიდა. ხელში კი თაიგული და ტკბილეულით სავსე კალათი ეჭირა. ფეხზე წამოვდექი და გაკვირვებულმა ვკითხე:

მისთვის სიკვდილი მორიგი თავგადასავალი იყო...

კუპრივით შავი ღრუბელი აკვროდა ზეცას. ფაფარაყრილი ზღვა ქვა-ღორღს აბურთავებდა და ნაპირისკენ ისროდა. შორიახლოს ოქროსფრად აალებული მთა აზიდულიყო. ზოგან მთის წყარო მოჩხრიალებდა, ანკარა, თავკერძა, დაუოკებელი. ქარი მძლავრობდა. წვიმა გამეტებით მოთქრიალებდა.

ბეგი მამალაძე.

ვერ კი არა არ ცვლილი,მილიონჯერ განცდილი დაცდილი,ტკივილით გარდაცვლილი ღიმილით ვარ აცრილი თქვენზე. და არ მიხედავთ,გაიხედავთ,დაიკიდებთ ფეხზე. და რა მიყიდე? აღარ ჰკითხავ დედას

with(out) you (II თავი)

ბარში როგორც ყოველ საღამოს, ახლაც შეინიშნებოდა ხალხმრავლობა. ლინდა ბარის დახლთან იჯდა და თვალებს მუთმენლად აცეცებდა აქეთ-იქეთ. ბევრჯერ დახედა საათს, კიდევ უფრო მეტჯერ შეისწორა დეკოლტე, სარკეშიც ბევრჯერ ჩაიხედა და როდესაც საბოლოოდ თავისი სამიზნეც

იყალთოელი ბიჭები ,,ვენახში,, (ნაწილი 13)

გულადუღებული მიუყვებოდა ნიკო ორღობეს. ეს რა უქნეს, იმ ციდა-მტკაველა თაღლითებმა განთქმულ ფებბურთელსა და თავმომწონე ბიჭს? როგორ დაქანჩეს. გაქსუებული კამეჩივით დაიჭირეს და დააბეს! საოცარია, თვითონ ის სანდროს გასატყეპად შევიდა ბაღში, სანდრო, როგორც

Chaos.

სიმარტოვის გრძნობა მაქვს. ამდენი ადამიანია ჩემს გარშემო და ერთიც არ არის ისეთი ვინც გამიგებს,ჭკუას არ დამარიგებს და მიწაზე არ დამანარცხებს... ჯერ არ მახსოვს ისეთი დღე, მე რომ ბედნიერი ვიყო და ვინმემ არ გამიფუჭოს ხასიათი... მწამლავენ... ყველანაირად

ის მწარედ ტიროდა

სასეირნოდ გასვლა იმ დღეს შეუძლებელი იყო. მართალია, დილით ერთი საათი დავეხეტებოდი ქუჩებში, მაგრამ ნასადილევს ზამთრის ცივმა ჰაერმა დაჰბერა, ცას შავი ღრუბლები გადაეკრა და ისეთი წვიმა წამოვიდა, რომ მისი სუსხი სხეულშიც კი ატანდა და სისხლს აშრობდა. ასეთ

სარკის მეორე მხარეს

კადრები შენელდა , წამი საუკუნედ იქცა. უცებ ყველაფერი გაჩერდა , თუმცა არა ! მე გავჩერდი.. ჩემი გული გაჩერდა. სადღაც გავიჭედე..სადღაც .. უსასრულობაში. ვერაფერს ვგრძნობდი , ვერაფერს ვხედავდი, ირგვლივ მხოლოდ წყვდიადი და სიცარიელე იყო. მინდოდა მეყვირა

ამორძალი

რომ შეგხედე, ვერ ვიპოვნე შენში ნაკლი, დღეს პირველად მგონია რომ შეგვქმნა ღმერთმა, რომ გძერწავდა, ალბად იყო ძალზედ ლაღი, ფანტაზია ამოუშრე მას შენ ერთმა,

ბავშვობის ტრამვა.

მე ხატია ვარ და რვა ან ცხრა წლის ვიქნებოდი როდესაც ჩემს ცხოვრებაში ყველაფერი შეიცვალა. მანამდე უდარდელი ბავშვობა მქონდა. როგორც ყველა ბავშვი დავრბოდი, დავხტოდი, ვხალისობდი და ყველაფრით ვტკბებოდი. ჩვეულებრივ, არაფრისგან გამორჩეულ ოჯახში ვიზრდებოდი.