one step closer

საავადმყოფოში მივდიოდი, ვიცოდი ისიც ჯერ კიდევ იქ იქნებოდა, რადგან ღამე იქ გაათია.. ჩემთვის საკმარისი იყო, მისთვის შორიდან მომეკრა თვალი, ამ ბოლო დროს ძალიან მივეჩვიე ვხვდებოდი. პირველად ქუჩაში დავინახე, სკვერში იჯდა და რაღაცას გამალებული წერდა,

ნოემბერი

ოდესღაც მიყვარდა ნოემბერი, სვანეთიც მაგრამ შესაძლოა ერთმა მოვლენამ სრულიად შეცვალოს ადამიანის გრძობები. 2010 წლის 1 ნოემბერი. ჩემი საყვარელი სოფელი უშგული, საყვარელი სახლი და თბილი მოგონებები. ჩემს ოთახში ვიჯექი, ყავას მივირთმევდი და სვანეთის

ნდობის ფასი (თავი V)

არ ვარ ვალდებული კითხვაზე გიპასუხო–ვითომ გულგრილად ავიჩეჩე მხრები და ოთახიდან გამოსვლას ვეცადე. ხელი მტაცა და უკან დამაბრუნა, პირისპირ მედგა, ძალიან ახლოს, მისი ცხელი სუნთქვა სახეზე მეცემოდა, სიგარეტის, საზამთროს საღეჭი რეზინის და ცოტა სასმლის

ვერ შემდგარი სუიციდი

მე სუიციდის ვერ შემდგარი... სუსტი ვარ გმირი, დამინდო ნეტავ უფალმა თუ მმატებს სატკივარს. ვერ წამოვდექი დაცემული... შუა მზის ქვეშ ვიწვი, ვსუნთქავ და მაინც, მე არ ვცხოვრობ ... მხოლოდ დავდივარ.

საუკეთესო მეგობრები ( თავი მესამე )

ანის უფროდაუფრო აშინებდა ის ფაქტი რომ სიცივეში, თან ისე რომ არც წყალი და აც საკვები არ იყო როგორ უნდა ყოფილიყვნენ. მაგრამ იმედს იტოვებდა რომ მათსავით შეშლილებიც იქნებოდნენ აქვე სადმე ახლომხალო, და მხოლოდ ამით იმშვიდებდა თავს. უკვე დაღამდა და ძალიან

პირველ სიყვარულზე ფიქრს განვაგრძობ

წლები გადიოდა შენზე ოცნებით და დრო გადიოდა შენზე ბოდებით იყავი როგორც წყალი თევზისთვის ვემზადებოდი სულ სხვა გეზისთვის

ცეცხლოვანი ტანგო /5თავი

როგორ მეხებოდა,როგორ დაასრიალებდა ხელებს ჩემ გაყინულ სხეულზე,როგორ ნაზად დაატარებდა წელზე თითებს,როგორ მეჩურჩულებოდა,რომ არ მატკენდა. ფილმის კადრებივით გადამირბინა ყველაფერმა თვალწინ. ამჯერად ჩემით ავატარა მკლავებზე თითები და საწოლზე ოთხად მოვიკეცე.

ოცნებებში დაკარგული (2 თავი)

ყურმილში გაისმა ჩემი სიხარულის ხმა, რომელიც სიყვარულით იყო სავსე, მაგრამ, ამავე დროს მასში კრთოდა წყენა, წყენა რომელიც ჩემი წასვლით გამოვიწვიე... გული დამეწვა მისი ხმის გაგონებაზე, ხმის ამოღება მიჭირდა, ყელში ბურთი გამეჩხირა, აი ახლა ვიგრძენი

შეგეჩვიე (დასასრული)

მანქანაში ვზივარ და ყურებში მხოლოდ ძრავის და ფანჯრიდან შემოსული ჰაერის ტალღების ხმა მესმის. ჩემდა უნებურად წარსულის ყველა ფიქრმა ღრუბელივით მოიყარა ჩემს თავზე და კამარასავით წამოვიდა მოგონებები.

უღიმღამო სიცოცხლის საოცრად ფაქიზ საზღვარზე

ყველაფერი დროებითია, ყველაფერი დროებითია ტკივილის გარდა. არ ნელდება, არ იცვლება არ გადის. იქნებ ოცნებებიც დროებითია. იქნებ ნელ-ნელა ოცნებებიც გახუნდეს, ყველაფერი რაზეც აქამდე ოცნებობდი ახდეს, მაგრამ აღმოაჩენ რომ ეს ის არ არის რაზეც ოცნებობდი,