ლარნაკი

მაგიდაზე ლარნაკი დგას...ცარიელი ლარნაკი...ყვავილების გარეშე...სიცოცხლის...სიყვარულის გარეშე...წამით მისი აღება და დამსხვრევა მინდება...მისი აღება და დამსხვრევა მინდება...მგონია მის ნამსხვრევებს თან გაჰყვება ჩემი ყველა

ღამეული შიში ან წარმოსახვის ქარბორბალა

გარეთ ქარია. ნაქსოვი, შავი ჟაკეტი მაცვია, რომელიც ცოტა არ იყოს მაწუხებს, მაგრამ სიცივე მაიძულებს შევეგუო დისკომფორტს. მარჯვენა ხელში არაჩვეულებრივი წიგნი მიჭირავს, რომელსაც ვიცი, რომ ამ საღამოს არ წავიკითხავ. მარცხენა ხელში- საწერი კალამი და დიდი

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (14)

დიდი მადლობა ყველას ასეთი თბილი სიტქვებისთვის, ეს ჩემთვის დიდი სტიმულია. და ხოოო ნუ ეს თავი სწრაფად დავწერე არვიცი მგონი დებილობაა. მოკედ ველოდები თქვენს შეფასებებს კომენტარები არ დაიშუროთ რადგან ყველას აზრი მნიშვნელონია ჩემთვის არ აქვს მნიშვნელობა

ცხრა ნოემბერი

სანდრა იჯდა ხის სკამზე , ტკივილს ატანდა სიგარეტის კვამლს , უსმენდა Damien Rice - The Blower's Daughter-ს და ვეღარაფერს გრძნობდა . ის შეგრძნებები ორივეს სხეულში იყო მოდებული როცა ერთ მთლიანობას ქმნიდნენ ,ხოლო ცალცალკე ძველი მიტოვებული სახლივით

უპირობო სიყვარული 3

- მე არ ვარ სუფთა სულის ადამიანი , მე ბევრჯერ დამიშვია შეცდომა , მაგრამ მხოლოდ ჩემი თავისთვის მიმიყენებია ზიანი , როგორ შეიძლება ადამიანზე , ქალზე , რაც არ უნდა ცუდი იყოს მსგავსი რაღაც თქვა?

სამძიმარი

მიცვალებული ერთ დიდ თითქმის ცარიელ ოთხაში ესვენა.ირგვლივ წრედ უამრავი სკამი ელაგა, ჭირისუფლებს თავიანთი ადგილი დაეკავებინათ და შავებში გამოწყობილიყვნენ.სათითაოდ ჩამოუარა ყველას და უთხრა"ვწუხვარ" არ უთქვამს ვიზიარებ ან მე მესმის შენი .როგორც წესი იყო

ტკბილი წვიმა (მეცხრე თავი) დ ა ს ა ს რ უ ლ ი

ნოემ ორივე ხელი სახეზე აიფარა და იატაკზე დაჯდა.უკვე სამი საათი გავიდა.კატოზე კი ვერაფერი გაარკვიეს.ადგილი,სადაც პოლიციას ლელა და მისი თანამზრახველები უნდა აეყვანათ ცარიელი აღმოჩნდა.ლევანი არაფერს ამბობდა.სასოწარკვეთისგან არარ იცოდა რა

ფერები ?! ...13...

-აუ იზი, ისე საყვარელი იყავი? პატარა ბავშვივით... ჯერ ხუთი წუთი იდგა და გიყურებდა, მერე მოვიდა-ღიმილით ამბობს და თან მიხუტებს -მერე ვერ გამაფრთხილე?-გაბუსხული ვსაყვედურობ -არა-სერიოზულად მპასუხობს-მერე მე ვეღარ ვიცინებდი... -სულელო-ღიმილით ვუყურებ

სიკვდილის ზღვარზე,

სიკვდილის ზღვარზე, სიცოცხლის ბოლოს, მე მახსენდება განვლილი წლები, მე მაგონდება ჩემი ცხოვრება და მერე ვხვდები რომ მალე ვკვდები.

1998 #სიმშვიდე (დასასრული)

მისი პალატის კარის შეღებაზე მეტად, ცხოვრებაში სხვა არაფერი გასჭირვებია. ვერ შევიდა. რა ექნა, სირცხვილის გრძნობა ჭამდა. თუმცა, ნანა ეუბნებოდა, რომ მისი ბრალი არაფერი იყო... მაინც ვერ.