აქ სიტყვები ზედმეტია (მეცხრე თავი)

დილიდან მოყოლებული ჩემი მობილური წამში 9ჯერ რეკავდა. ხან რა პრობლემა იქმნებოდა ხან რა, იქ მძღოლს ინსულტი მოუვიდა, იქ თაღი ჩამოინგრა, დაკიდებისას ჭაღი ჩამოუვარდათ და ვიღაცას მის ქვეშ ფეხი მოყვა, ამას ისიც დაემატა, რომ მენიუში ზღვის პროდუქტების შეტანა

ღამის სტუმარი 7

მიუხედავად იმისა რო ფეხი გაჭრილი მქონდა და მტკიოდა,მაინც ვახერხებდი სიარულს, ბანაკიდან მოშორებით არ მივდიოდი.... უფრო სწორად გასვლის უფლებას არ მაძლევდენენ,გართობით მშვენივრად ვერთობოდით.ნასადილევს ბავშვები ჩანჩქერის დასალაშქრად წავიდნენ,მე კი

ცისფერი პეპლები

ყველაფრის მოყოლა მინდა. მინდა ავღწერო თითოეული წამი, თითოეული განცდა. თუმცა ყველაფრის გახსენებისას კანკალი მიტყდება. კიდევ უფრო მძაფრად შევიგრძნობ ემოციებს, ტკივილს , ბედნიერებას. მაშინ სულელი ბავშვი ვიყავი არ ვიცოდი რა იყო სწორი , რა არა. სად

17 წლიანი ოცნება

17 წლის ვარ.ქეთი მქვია, მყავს ტყუპისცალი და გვანცა და ობოლთა თავშესაფარში ვცოვრობთ. 2წლისები ვიყავით მშობლებმა რომ იქ დაგვტოვეს,მიზეზი დღემდე არ ვიცით. აქ ყოფნა რათქმაუნდა არაა მოსაწონი მაგრამ სხვა გზა არ გვაქვს. სადაცაა სწავლა დავამტავრებთ და

სიყვარული

მე შენ მიყვარდი როგორც არასდროს შენ მუდამ გერქვა ჩემი ოცნება როგორც ყვავილებს სიცხე გაახმოს ისე გამადნო მე უშენობამ ფიქრი,ოცნება უსიყვარულოდ შენზე ფიქრებმა სულ გადამრია ვერ დაგივიწყებ მე ვეღარასდროს უშენოდ ყოფნა ხომ ავდარია

semper femina (სრულად)

-ნანო მოჰყავთ,ხალხოო!-ქუჩის სიმყუდროვეს საზარელი ხმით არღვევდა ათიოდე წლის ბიჭი,ნარბენს სუნთქვა გახშირებოდა. ოფლით დაცვაროდა წითელი მაისური. ფეხები სულ გატალახიანებოდა. ყველა კარზე აბრახუნებდა. ფანჯრებში გაფართოებული თვალებით იყურებოდა.

იმედი მაქვს, დღეს მას ისევ შევხდები...

ძნელია ამ სამყაროში ბედნიერების პოვნა. ვცდილობდი, ბევრს ვცდილობდი... თქვენ გგონიათ ბედნიერნი ხართ ? ცდებით. ბედნიერებაზე მხოლოდ მათ შეუძლიათ საუბარი, რომელნიც ამ ქვეყნად აღარ არიან. მისდამი სიყვარულის გრძნობამ მაიძულა უდიდესი მოუთმენლობით ველოდო

შენ თუ ბეღურა ხარ

შენ თუ ბეღურა ხარ, მაშინ - მე რად მინდა? ვიყო ის ადამი, მიწას რომ დაჰყვება, შენთან ერთად მსურს, რომ ფრთებით ვიფრინო და ვიყო მეც ის ჩიტი ზეცას რომ აჰყვება.

Infinity

მთვარე და ვარსკვლავები...ღამედა მისი ფიქრები.წვიმა და მასთან შერეული შენი გულიდან წამოსული ცრემლები...ოცნებები რომლებც ნაწილ-ნაწილ იმსხვრევა და სათითაოდ გაცლის ძალას,იმისთვის რომ ცხოვრება გააგრძელო.რომ გაძლევს ძალაც იმდენს რომ გგონია მთებს

ბრალდებულო! თავი 17.

ცხოვრებისგან უკვე საკმაოდ იმედგაცრუებული და ნათრევი ვარ. ირაკლის სიკვდილი კი ახალი დარტყმა იყო ჩემთვის. ვგრძნობ, როგორ ხვდება ეს ცხოვრება ჩემს ყველაზე მტკივნეულ წერტილებს და შინაგანად მანადგურებს. ალბათ, ბედნიერება რჩეულთა ხვედრია, მე კი, როგორც