სიმპატიური მეზობელი

მთელი ოჯახი ახალ გარემოში, ახალ ქალაქში გადმოვედით. მამას სამსახურის გამო ხშირად მოგზაურობა გვიწევს. მე მარი მქვია. მყავს ძმა მას გიორგი ქვია, მასთან არც ისე ცუდი ურთიერთობა მაქვს.

აიღე ყველაფერი რაც გჭირდება და წადი ჩემი ცხოვრებიდან!!

1)აიღე ყველაფერი რაც გჭირდება და წადი ჩემი ცხოვრებიდან !!!!!! ეეე, დამსვიიიი... 2)მიყვარხარ მეთქი გითხარი, გაგეცინა პატარა ხარო! მომეფერე მეთქი გითხარი: ღირსი არა ხარო! სანთელს დაგინთებ მეთქი გითხარი, ღმერთი არა ვარო! გაღმერთებ მეთქი გითხარი!

ყველაფერი,ყველაფერი..

"რომ ვერასოდეს ვისეირნებთ მთვარიან ღამით, არც მზის ამოსვლას შევესწრებით, ჩვენ ხომ საერთო მხოლოდ ის დაგვრჩა, რომ ცუდად ვართ ათასი რამით, მაგრამ ცალ-ცალკე (ძვირფასო) და უერთმანეთოდ."

ორმაგი ცხოვრება

ეს ამბავი შემოდგომას დაიწყო მიშომ და ემილიმ ერთმანეთი მეგობართან სალოსთან გაიცნეს, თითქოს მათ მაშინვე მოეწონათ ერთმანეთი მაგრამ მიშოს შეყვარებული ყავდა "ეკუნა" აქედან გამომდინარე ემილის არანაირი იმედი არ ჰქონდა რომ ისინი ოდესმე ერთად იქნებოდნნენ,

დანაშაული და სასჯელი 2

-სულაც, არა... -მაცდურად გაიღიმა მიამ და დავითისკენ წავიდა, დაბნეულმა დავითმა მისდაუნებურად უკან გადადტგა ნაბიჯი, მიას გაეცინა და მაინც გაყვა ნაბიჯებით მისკენ, დავითიც ნელ ნელა უკან იხევდა და წიგნების კარადას მიეჯახა ზურგით. მიამ მიაღწია მასთან და

ქაოსის ორქიდეები (სრულად)

ვგრძნობ, რომ მისი სითბო ჩემში ნაზად იღვრება. იღვრება მთლიანად, მაგრამ ამასთან ისე, რომ ორივეს გვეკუთვნოდეს. თითებს ჩემს თმებში ნაზად დააცურებს, ჩემს სურნელს შეიგრძნობს, ისევე, როგორც - მე. მთლიანად ბურუსში ვარ გახვეული. თითქოს ვერაფერს ვხედავ,

მარის - ჩემს პატარა დაიკოს

ჩემი სიცოცხლე და სიხარული ჩემი სიმშვიდის დედა ფარული სულ ჩემი სევდა გადამალული ჩემი წუხილი გადაფარული

რატომ მე

ადრე ამაზე არ მიფიქრია, მაგრამ რომ დავინახე ჩემმა ტოლებმა შეყვარებულები გაიჩინეს და ყველაზე ლამაზები და მომხიბვლელები ეგენი გამოჩნდნენ, დავფიქრდი. ჩემს გარშემო ყველგან:სოციალურ ქსელებში,ქუჩაში, სკოლაში, ჩემი თანატოლები ბედნიერები იყვნენ, რადგანაც

ნაცრისფერი გოგონა

ის ყოველ დღე გაივლიდა ნაცნობ ადგილს, ფეხით, სრულიად მარტო. მნიშვნელობა არ ჰქონდა ეს იყო გაზაფხული, ზაფხული, შემოდგომა თუ ზამთარი, ტრადიციას არასდროს არღვევდა. ქუჩის შესახვევში პატარა, მყუდრო კაფესთან გაჩერდებოდა, ცოტა ხნით დაფიქრდებოდა, შემდეგ კი

ჩატეხილი ხიდი

"გიჟიაო" ამბობდნენ მეზობლები, "დეპრესიაშია, გადაუვლისო" სათქმელს ალამაზებდნენ ნაცნობები და მეგობრები. "თავი დაანებეთ ჩემს შვილსო" დაიცავდა ხოლმე დედა, თუმცა შემდეგ ქანდაკებად ქცეული შვილის ოთახში შევიდოდა და გონებაში აზრი გაუელვებდა, რომ მეზობლების