Memories

ერთხელ მამამ რაღაც ძველ ძეგლზე ფოტოს გადაღება მთხოვა, იმდენად უმნიშვნელო რაღაც იყო გამიკვირდა ამის ფოტო რად უნდოდა და ჩემს გაკვირვებას შემდეგნაირად უპასუხა: –"ერთი ორი წელი მოიცადე და ნახავ ეს აქედან გაქრება და თან გაიყოლებს ბავშვობის

გამოიდარებს...

არ მდომებია მაღლა ცის კამარაზე ყოფნა და მოკიაფე ვარსკვლავების ყურება... არ მდომებია მთვარეზე მარტოდმარტო ხეტიალი... მე...მე მხოლოდ მინდოდა მეცოცხლა.მეცოცხლა მეგობრებისთვის,ახლობლებისთვის და საერთოს ყველა ადამიანისთვის.მინდოდა მათთვის სიყვარული

ბაბუაწვერა 8 (დასასრული)

-ასე რატომ მიყურებ? -მიყვარხარ,-მკლავებში მომიცქია და ღრმად ჩაისუნთქა -მერე ამას მიმალავდი?-ვიკითხე ოდნავი წყენით -სხვა გზა არ მქონდა ლილა

საწოლში მტერთან(ნაწილი 7)

მადამ-თეატრალური ჟესტით ხელი გამომიწოდა თან ეშმაკურად მიღიმოდა, გადასვლაში მომეხმარა.ხელი წელზე ძლიერად მომიჭირა და კარებისკენ წამიყვანა. სახლში შესვლისთანავე კარები მიკეტა და კედელს მიმაყუდა. თვალებში გამომცდელად ჩამხედა თითქოს უნდოდა ჩემს თვალებში

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი...

შენდამი გრძნობებს წლებია ვებრძვი ვებრძვი ყველაფერს რაც ასე მტანჯავს... ზოგჯერ იმდენად უძლური ვხდები გაქცევას ვნატრობ და ღმერთთან წასვლას...

უცნობის თვალებისფერი ღამე (სრულად)

-არადა როგორ მიყვარდა ხოლმე ეგ სიმღერა და ეჭვი მეპარება, ასეთი ჩხავილის შემდეგ, კიდევ შევძლო ოდესმე მისი სერიოზული სახით მოსმენა. ზურგს უკან ნაცნობი, ხრინწიანი ბარიტონი მომესმა და სიმღერის ტექსტი კი არა, ჩემი სახელიც დამავიწყდა. ნელა შევბრუნდი

უცნობი ცოლი (2)

ისტერიკების ატეხვა არ ჩვეოდა და არც ახლა აპირებდა. ტანზე დაიხედა და თეთრი პერანგი შეამჩნია . ,,ალბათ მესიზმრემბა" გაიფიქრა, ხელზე მაგრად იჩქმიტა საშინლად ეტკინა და სახე დამანჭა ,მერე ნატკენ ადგილას ხელის გადასმა დაიწყო. ოთახს თვალი მოავლო , არც ისე

გთხოვ არ წახვიდე, უშენოდ ვერ ვიცოცხლებ (თავი24)

-ღმერთო ჩემო ლაბათ მაგას არასოდეს მაპატიებს. ლაშა მისმინე საღამოს აუცილებლად უნდა ავიდე მასთან და ყველაფერი ავუხსნა. მანამდე უარმრავ ხალხს უნდა შევხვდე ხო იცი არა? შენ წადი და ჩემს მაგივრად აუხსენი ყველაფერი რა. აქედან როგორც კი გავთავისუფლდები

შენი IQ (თავი 1)

გოგონამ სახლს მიმოავლო თვალი ირგვლივ ტანსაცმელი იყო მიმოფენილი მხოლოდ ერთი დივანი და ტელევიზორი იდგა

ბავშვობა

დღესაც გავათენებ, მე ასე მგონია, ამ ლექსის წერამ ხომ, მე სულ გადამრია, რითმა ამ ბოლო დროს ცოტაც ამერია, იცი? ჩემთან ღამე ცოხლობს პოეზია.