ჰალუცინაცია

ფანჯარაში შემოსულმა მზის სხივმა გამომაღვიძა ; რომელიც ნაზად , მაგრამ მწვავედ თვალის გარშემო დაიარებოდა . ბოლოს როგორც იქნა მოვახერხე და ფანჯარას ფარდა ჩამოვაფარე , თუმცა გაღვიძებული , უკან სიზმრების სამყაროში ვეღარ დავბრუნდებოდი . საათს დავხედე და

ყველაფერი სვანეთში დაიწყო (1თავი )

მე ვარ ნია დარასელია 17 წლის აბიტურიენტი ჩემი ოცნებაა სამედიცინოზე სწავლა . გარეგნობა დიდი არაფერი თაფლისფერი თვალები საშუალო სიმაღლე და წაბლისფერი თმა . მშობლები დედა ანა დოლიძე 34 წლის მამა ლევან დარასელია 36 წლის . მეგობრებს რაც შეეხება

უცხო ქალის ცრემლი 15თავი

უფალო გაბარებ ჩემს გამოფიტულ სხეულს და დაცარიელებულ გულს,შენ ხომ ჩვენი,ყველასი მამა ხარ,ყველა გიყვარს და ყველას პატრონობ.შენ ხომ ყველა დაცემულს უდგეხარ მხარში.რა გავაკეთო,რომ ჩემი ლოცვა შეისმინო უფალო,მაგრამ მე დავაშავე და უნდა დავისაჯო,ეს ჩემი

ნასახლარი ნაწილი მე-2

თვალს ვახელ და მზის სითბოს ვგრძობ საიდანღაც შემოპარულა და ჩემს გათბობას ცდილობს, სხვანაირი დღე გათენდა სხვანაირად ამოვიდა მზეც, მინდა დავიჯერო გუშინდელი დღე სიზმარი იყო, და ამაზე საერთოდ აღარ ვიფიქრო, როგორც გუშინდელი ცუდ ამინდს დღევანდელი კარგი

მივედი, ვნახე შევიყვარე (თავი მეორე)

დავამუღამე რომ ისიც მაგარი დაექსტაზებული იყო, ამ ქვეყანაზე არ იყო. ვიცეკვეთ, ვიგიჟეთ, ერთად დავლიეთ ბარისტოიკაზე, მიმტანი მაგის მეგობარი იყო, მითუმეტეს ორივეს რო გაგვიხსნა ლაპარაკი დავიწყეთ გიჟებივით, კაროჩე როგორც არი ხოლმე რა ბედნიერების ზენიტში

რელიქვიების მცველი ( 14 თავის გაგრძელება)

მართლაც ჩახლართული და უცნაური იყო ყველაფერი. ცოტა ხნის წინ გულას ხეობაში იყო და უეცრად ისევ თავის მშობლიიურ ქალაქში აღმოჩნდა. ჩაფიქრებული გაუყვა ქუჩას სახლისკენ. ,, მაინც სად გაქრა?“ - არ ეშვებოდა მცველზე ფიქრები. სახლთან მივიდა. კიბეზე ჩამოჯდა,

დაუმორჩილებელი (თავი 17)

რა სხვაობა ცხოვრებასა და არსებობას შოროის ? ძალიან დიდი მაგრამ ზოგჯერ ცხოვრება რომ არსებობას ემსგავსება და ხშირად არსებობაში გადადის ესაა ადამიანის ყველაზე დიდი ტრაგედია . ამასობაში ისე გადის დრო ვერც კი ვხვდებით. ხან წარსულში ხარ ჩარჩენილი ხან

ფერადი დღე (სრულად)

ჰოა ასე უცებ ნატვრა რომ აგიხდება, ჰაერში დაფრინავ და ფერებს საკუთარი ხელით ეხები. უბრალო მოგონებები რომ იქცევიან შენი ცხოვრების ფერად სამყაროდ რომელიც განათებს და დღეს გინათებს, აი ესაა ბედნიერება. აი ასე ორ წამში რომ ხვდები და გაცნობიერებ რამხელა

სკოლა (თავი 7)

სკოლაში სიარული უფრო მიხაროდა, აღარც გაკვეთილები მეჩვენებოდა ძალიან უაზრო. ერთი სული მქონდა როდის დაირეკებოდა ზარი რომ დერეფანში გავსულიყავი და თემო მენახა.

ნატვრის ნაჭრებით სავსე ტოტები

თავი დავუქნიე და სახლისკენ გავწიე, სადაც სინათლე მელის, სადაც ჩემს სიხარულს ყველას გავუზიარებ. აბა, ვის არ ჰქონია ნატვრა? თუ არა, ამ პატარა, ხუჭუჭა ბიჭს მიბაძეთ!