სულს მოგცემ!(2)

-არადა მითხარი მხოლოდ საკუთარი თავის მეშინიაო -და რა ვიგულისხმე შენი აზრი... მეშინია რომ ერთხელაც ვერ მივიღებ სწორ გადაწყვეტილებას რთულ სიტუაციაში და საკუთარი თავი მიღალატებს ამ დროს კი ვერავინ და ვერაფერი მიხსნის ! შესაბამისად ეს რთული სიტუაცია

უჟმური და დარტყმული ( თავი მეთერთმეტე )

როგორც გუშინ ძილბურანიდან დღესაც ალექსანდრეს კოცნას გამოვყავარ . ჯერ კისერში მკოცნის , შემდეგ შუბლზე, თვალებზე , ლოყებზე , ცხვირზზე , ნიკაპზე . არცერთი ადგილი არ დატოვებია , გარდა ტუჩებისა . გადაწყვიტა მეთამაშოს არა ? კარგი თუ ეგრეა ეგრე იყოს . ...

პირველად რომ დაგინახე...(13)

-ლიზა, უბრალოდ... ეხლა ნაღდად ვერაფერს გეტყვი და... არც კი ვიცი... აქამდე როგორ არ ცადე გაქცევა, ვინმესთან დაკავშირება... -რეზიმ იცის. -რეზიმ?

წითელი პარასკევი ...

უმადურნი ვართ... ვერცხლზე როგორ გავყიდეთ ქრისტე, არც კი დაფიქრდა ის ჩვენს ნაცვლად დასთანხმდა ჯვარცმას. მას რომ შეეძლოს გაეკვრება მძიმე ჯვარს კიდევ, ჩვენ?! .... დედამიწაც რომ გავყიდოთ იესო არ გვყავს.

ფერისცვალება

ღონემიხდილი სულის კუნჭულში ჩამქრალ იმედის სხივები ღვივის არარსებობის გაუსაძლის არსებობაში ვახვევ ამქვეყნიურ ტკივილს გავირინდები წვიმის ხმაურში ვუსმენ განწირულ კივილს

დაბადება

ეს უკანასკნელი ღერი იყო და რიგით მე-5 ჭიქა ყავა დილიდან.ეს არ არის დეპრესიაში ჩავარდნილი ინდივიდის ნაწერი. პირიქით, მგონია მე ერთადერთი ადამიანი ვარ, ვინც ასე მარტივად გადაიტანა ეს ყოველივე. ყოველგვარი ცრემლის, ყოველგვარი თვითმკვლელობის, ყვირილის ან

მია (თავი 2)

სუნთქვა მეკვრის. სხვა თუ არაფერი რამდენი ხანია ,რაც ჩემი პატარა ოთახი არ დამიტოვებია. მივუყვები უკვე კარგად მივიწყებულ გრძელ კორიდორს ,რომლის ბოლოც არ მოჩანს. ორივე მხარეს უამრავი კარებებია ჩაყოლებული.ფეხებს ძლივს ვადგავ. დაბნეულობისგან ლამისაა უკან

სიყვარული თამაშია

ჩვენი ცხოვრების დიდი ტკივილი სიყვარულია, რომლის გამოცდა ყველას მოუწევს ადრე თუ გვიან... ესაა ცხოვრების წესი, გაუძლო ამ სულის დარტყმას. ჩვენ ვიღიმით და ვიცინით კიდეც, ხალხს კი ბედნიერები ვგონივართ, უდარდელები და სულელებიც კი, ვერ ხვდებიან რომ ეს

ერთი ვარდი (სრულად)

სიცოცხლეს ადამიანი სიკვდილის შემდეგ იწყებსო.. არვიცი,სადღაც წავიკითხე და მახსოვს,მაშინ სიცილადაც არ მეყო.. ახლა რომ მკითხოთ,სიცოცხლე სწორედ სიკვდილის შემდეგ იწყება. ასე,ერთი შემთხვევით გარდაიცვლები და მერე მკვდრეთით აღმდგარივით განაგრძობ არსებობას.

შენ არ ხარ ჩემი და, მე შენ მიყვარხარ! (8 თავი)

დილაა. მე და სანდრო ჩემს ლოგინში ვწევართ, მას სძინავს. მე მის სახეს ვუყურებ და ყველა ნაკვთს ვაკვირდები. ის ისეთი საყვარელია, სიმპატიური, ლამაზი ნაკვთებით, ვგრძნობ რომ მიყვარს. -რატომ მიყურებ? -მეკითხება ის და თვალ დახუჭული მიღიმის -ისე უბრალოდ.