უბრალოდ ჩვენ

აოცებთ სხივები ამ თვალთა უძირო შემოგვხედავენ და წამში ვქრებით გვითხრან მიყვარხარ!? არაა საჭირო ამას უსიტყვოდ ვხვდებით რამდენი კვალით გავთელეთ მსოფლიო ვაგროვებთ გრძნობებს,ნისიად ვყიდით ფუნჯებს მოვპარეთ ფერები უბიწო

ძველი პიანინო - 76

მიმის დაბადების დღე თენდებოდა. გულს ბაგა-ბუგი გაჰქონდა. ყველაზე მეტად დღე უყვარდა. ახლა კი მღელვარება ისე შეიპყრო ვეღარ გაიგო სიხარულის განცდები იყო თუ?.. თუ რისი?... პიპასთან ძალიან დამეგობრდა, მაგრამ გამუდმებით აკვირდებოდა და ფარულად ამოწმებდა.

სიმშვიდემდე შეშლილი(დასასრული)

-იმედია ისეთი მოხუცი არ არის რომ დავავიწყდეთ -მე პირიქით მითხრეს... ძალიან ახალგაზრდააო და რა ახლა ჩემზე მცირე გამოცდილების კაცმა უნდა მასწავლოს? -გეყოთ ჭორაობა რომ მოვიდეს და გაიგოს? დიალოგს ვუსმენ და ის ისაა უნდა წავიდე დემნასთან და გავიგო ვის

აქ სიტყვები ზედმეტია (მეოთხე თავი)

მოსაცმელი ავიღე და სახლიდან გამოვედი. მანქანაში ჩვჯექი თუარა მისი დაქოქვისა და ტკაცანის ხმა ერთი იყო. ამის შემდეგ კი მანქანა უბრალოდ ჩაქვრა. გულგახეთქილი გადმოვხტი იმის შიშით, რომ ბოლი აუვიდოდა და აფეთქდებოდა, თუმცა მსგავსი არაფერი მომხდარა.

ბავშვობის მტერი (თავი 1)

დაახლოებით დილის შვიდის საათი იქნებოდა მიას ტელეფონი რეკვით რომ სკდებოდა.გოგობამ თბილი საწოლიდან ხელი გადმოყო და ტელეფონის ეკრანს თითი გადაუსვა,ყურთან მიიტანა და ყურმილის იქით ხმას დაელოდა -მია გღვიძავს? გაისმა გიორგის ხმა და მია გაახსენდა რომ უნდა

ბიპოლარული აშლილობა!

ყველაფერი ისე მაქვს ყელში ამოსული, უკვე დეპრესიაში გადამდის, მე დავიღალე, საშინლად დამღალა ერთფეროვნებამ, დავიღალე იმით ვინც ვარ, არ მომწონს ეს ყველაფერი, მაგრამ....უკვე მოწყენილობაც ავადმყოფობაში გადამდის, ვფიქრობ, რომ მე საკმაოდ დეპრესიული

ექიმები (მეოთხე თავი)

დროთა განმავლობაში ლევანი და თამთა დაახლოვდნენ, თავისუფალ დროს სულ ერთად ატარებდნენ მაგრამ ერთმანეთის შესახებ არ საუბრობდნენ, მათი სასაუბრო თემა, პაციენტები, მოგზაურობა, მუსიკა, წიგნები, სიყვარული, ბედნიერება და სასმელი იყო რომელსაც არჩევდნენ.

ალქაჯების მამიკო (1)

აღმაშენებლის ქუჩა ისევ გადატვირთულია ... ეს ტაქსის მძღლებიც არ წყვეტენ ამ აჯაფსანდალის კეთებას, ყვითელი მარშუტკებიც არაკლებენ...არადა ახლაც რომ დავაგვიანო უეჭველად გამაგდებენ ... ამ ნაყინით ვაჭრობაც მომბეზრდა... შუქნიშანზე მწვანე აინთო,

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეცამეტე თავი)

როგორც ყოველთვის, პირობა ამჯერადაც შეასრულა მამაომ, ზუსტად ორ საათში ორთაჭალის ციხესთან გააჩერა არაბულისეული ძველი მოდელის წითელი ნივა, რომელიც ტრადიციისამებრ ისევ აკამ აღუდგინა. უცნაური შესახედი იყო დუგებით გალამაზებული, გათანამედროვებული

ძიძა თავი მეათე

მაღვიძარას დაყენება დამავიწყდა.თვალები რომ გავახილე უკვე რვის ნახევარი იყო, ელდანაკრავივით წამოვვარდი საწოლიდან. ნიკო შეშინებული შეხტა საწოლში და გაოცებული მზერა მომაპყრო -გადაირიე გოგო? ხელისგულებით თვალები მოიფშვნიტა და ზანტად გაიზმორა. -ბავშვები