მაგრძნობინე თავი ბედნიერად (თავი2)

მგონი მთელი სემესტრის განმავლობაში პირველად ავდექი ასე ადრე, რადგან ბევრი დრო მქონდა არ ვჩქარობდი. გარეთ ციოდა თუმცა მე სულ არ ვგრძნობდი სიცივეს ,ამიტომ გადავწყვიტე ჩემი ლამაზი საშუალო სიგრძის ტყავის ქვედაბოლო ჩამეცვა. ზოგადად მიყვარს იმის ჩაცმა რაც

არჩეული სიცოცხლე

არ ვიცი როგორ იწყება მსგავსი ტექსტის (ჩანახატის) წერა, თუმცა მე ბანალურად დავიწყებ. ერთ დღეს გაიღვიძებ და აღმოაჩენ როგორ დაინგრა შენს თვალწინ ყველაფერი... ერთ დღეს გავიგე როგორ დამოტოვეს და.. და... მე ვიდექი სახით სარკისკენ და ვიღაც ყველა კითხვაზე

Never miss a chance to dance(V თავი)

მეორე დღეს ჩემი ოთახის კარის ხმამ გამაღვიძა.ცალი ქუთუთო მძიმედ ავწიე და დავინახე მაქსიმე ერთი დიდი და ძალიან ლამაზი გვირილით ხელში. მაშინვე გამოვფხიზლდი და თავი წამოვწიე. -როგორ ხარ?−მეკითხება სევდიანი,ხრინწიანი ხმით.ისეთი ხმა ჰქონდა თითქოს იტირაო

შავთვალება მონსტრი(თავი 3)

მშიშარაც ყოფილხარ-ირონიულად ჩაილაპარაკა და ხელები გადააჯვარედინა.ანასტასია ერთ ადგილს მიეყინა,მაშინვე მიხვდა ვინ იყო მის უკან მდგომი პიროვნება,მაგრამ შიში წამითაც არ განელებია. -დამსდევ?-პირველი რაც თავში მოუვიდა ის წამოროშა,რის გამოც გონებაში

დაკარგული ნააზრევი

ივნისის განთიადზე ცამდე აწეული ხელებს გადაუშლის მზის სხივებს, მერე შებრუნდება სახით ოთახისკენ ვნებით შეასწორებს სავარძელს, 3-ის 9 წუთისთვის კაბით მოხდენილი,ჭიშკართან ეგებება საყვარელს

უცხო ქალის ცრემლი 13 თავი

-მეც ვიყავი შენი ასაკის და მეც გამოვცადე ამ ბედნიერი გრძნობის ნექტარი შვილო,ამიტომ ადვილად ვარჩევ შეყვარებულ ადამიანებს.სიყვარული გულში იბადება,თვალებში იკითხება,დროში კვდება და გულში იმარხება.ხოდა გაუფრთხილდი ამ საოცრად ნაზ გრძნობას.

პირველად რომ დაგინახე...(14)

წამოვდექი და ოთახში გავედი. შემდეგ ტანსაცმელი ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი. ლიანა ქვევით არ დამხვდა, ალბათ ლევანმა დაითხოვა. ნამცხვარი გამოვიღე, შემდეგ კარადიდან (სადაც ლევანი მალავს სასმელს) გამოვიღე ვისკი, ჩავასხი ჭიქაში და უცებ გადავკარი. რა თქმა

სიზმარში 1 ნაწილი

მე ვარ სალო ლებანიძე, 20 წლის. დავიბადე თბილისში და აქვე გავიზარდე. მშობლები მარი კაპანაძე და გიორგი ლებანიძე, მაშინ დაშორდნენ პატარა რომ ვიყავი და მე დედაჩემმა წამიყვანა. არ ვიცი მამაჩემმა ჩემთვის რატომ არ იბრძოლა, მაგრამ ჩვენთან ხომ ასეა,

წარსული,აწმყო,მომავალი.(დასასრული)

გზაში არცერთს ხმა არ ამოგვიღია,ვიჯექით ტაქსში ორივე ხელიხელ ჩაკიდებულები,მე თავი სემის მხარზე მედო.ერთი სული მქონდა,როდის მივიდოდით სახლში. -მოვედით სიხარულო. - მითხრა და გამიღიმა.მეც შვებისგან ამოვისუნთქე და უცებ ავირბინე კიბეებზე.კარები გავაღე და

ცივი იარაღი ქალის გონებაში [1]

მოყვითალო ფარდების უკან, დიდ შუშაბანდებს მიღმა ახალი ქალაქი იმალება. ნამდვილად რომ გითხრათ, ძალიან ძველი ქალაქია. ძველი და ყველასთვის თავშესაფარი. აქა-იქ ჩამდგარი დიდი შენობები და ერთმანეთის გვერდი-გვერდ, ერთმანეთს მიჯრილი პატარა, ფერადი სახლები.