ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეცხრე თავი)

ერთი კი შეავლო თვალი ციხის უფროსის კაბინეტს ელენემ, იგივე კედლები, იგივე ფარდები, თუმცა ავეჯი აშკარად შეეცვალა ირაკლის. მარჯვენა კედელთან ორკაციანი სამი სავარძელი და ჟურნალების მაგიდაც დაემატებინა მასპინძელს. იქვე კუთხეში პატარა მაცივარი და ბარიც

უცხო ქალის ცრემლი

ემიგრანტად ყოფნა ნიშნავს, რომ შენ უცხო ქვეყნის შვილი ხარ.უვადო პატიმარი, რომელსაც მოსამართლე არ ჰყავს.ემიგრანტს გვენატრება ყველა და ყველაფერი ჩვენი სამშობლოსი,ის რაც ჩვენს მიწა-წყალს გვაგონებს. დიდი გულისტკივილით ვუძლებს უძილობას, ჩუმად დადენილ

უსასრულობაში დაკარგული

ერთი ჩვეულებრივი დღე იყო ჩემი ცხოვრების მზიანი და თან ნოსტალგიით სავსე მართალია ზამთარი ცივია თავისი ბუნებით, თუმცა ეს დღე თბილი იყო.....საათები საათებს მისდევდა და თანდათან ბინდდებოდა, სიცივე იპყრობდა სამყაროს, მზეც მიიმალა..... მე ჩვეულებრივ

ძველი პიანინო - 69

თავიდან ფიფოს ეგონა, რომ ამ საქმის ძირი დაახლოებით ოცი ან ოცდაათი წლის წინ იწყებოდა, მოგვიანებით კი ახალი ვერსიებისა და ფაქტების მოზღვავებამ, დანაშაულის მოტივის წარმომავლობამ, იგი უკვე ორმოცი წლით გადასწია უკან და ისიც მხოლოდ მიახლოებით და

კატასტროფულად ვნებიანი (III)

თითქმის ყოველდღე ასეთ დროს მოვდივარ სახლში. ღამის საათებში როცა ქუჩაში უკვე ხალხიც კი აღარ მოძრაობს და ალბათ მე ის განსაკუთრებული ვარ რომელიც შეიცნობს მთელი ღამის სილამაზეს. ჰაერიც კი განსხვავებულია ამ დროს... საიდანღაც ისმის ოდნავ ნასვამი

განსხვავებული (თავი 2)

ძალიან მინდა დააფიქსიროთ თქვენი აზრი თუ მოგეწონებათ აუცილებლად გავაგრძელებ ველი თქვენს შეფასებებს ქალი რომელზეც ვწერ ამ ისტორიას საოცრად ძლიერია მაგრამ ამას ბევრი ვერ ხედავს რადგან არც უნდა ბევრმა შეამჩნიოს უჩვეულოდ ვითარდება მის ირგვლივ მოვლენები

ცხოვრების დასასრულს

ფანჯარასთან მოშორებით ვდგავარ და ვუყურებ თუ როგორ გაშავდა ყველაფერი.. თითქოს შავმა ჩაყლაპა დედამიწაზე არსებული ყველა ნათელი ფერი.. თითქოს აქაოდა სიცოცხლე მთავრდებაო.. შავდება ყველაფერი..

სათაური არ მინდა რომ ჰქონდეს...

რეალური სისუსტე სხეულზე...როცა ვერ გრძნობ ან უბრალოდ გესმის მაგრამ,პასუხს ვერ სცემ ისე რომ გაიგონ...გაიგონ შენი ტკივილი,გრძნობა...როცა არავინ გისმენს და ფურცელსაც ვერ უამბობ შენს ემოციებს რადგან ვერ გრძნობ ხელებს...მხოლოდ სუნთქვას უსმენ...როცა

უკვე ჩემი დაგარქვი ფერია (1)

გოგონა იყო ეზოში...შავი გრძელი თმით, თაფისფერი თვალლებით თვალები რომლებიდანაც დიდი სითბო მოდიოდა... სულ რაღაც 10 წლის იყო მაგრამ ბედმა არ დაინდო...გოგონა რომელსაც ყველა უყვარდა და და გოგონა რომელიც ყველას უყვარდა. ლაღი იყო მისი მხიარულება გადამდებიც

ამოუცნობი ზარი (8)

გრეგორის წასვლის შემდეგ ნიტა ისევ იგივე მდგომარეობაში იყო... გაშტერებული უყურებდა ერთ წერტილს, წარმოდგენა არ ჰქონდა ასე თუ განვითარდებოდა მოვლენები, ხელში დაჭერილი ნივთები