ძველი პიანინო - 71

- დარწმუნებული ვარ არ მომილოცავს... თუნდაც იმიტომ რომ არც გავახსენდები... და თუნდაც იმიტომ, რომ პრინციპულად არ გავახსენდები. ისე მომიქნია, ისე გამაგდო მისი ცხოვრებიდან, რომ უკანაც არ მოუხედავს და ახლა რაღა უნდა?.. ანდა რაღა აზრი აქვს?... მიმი

უჟმური და დარტყმული

-ნენსი ადექი , დაგაგვიანდება. - ჩვეული სიმკაცრიდ ჩაილაპარაკა . არა რა ხომ ვამბობ ხეა-თქო. აი სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით. ხმა მაინც დაითბილოს ან რაღაც ქნას რა, რაუბედურებაა ეს სულ ჯმუხობა. ატანა არ მაქ ასეთი ადამიანების და ჩემი საკუთარი ძმა ზუსტად

ჩვენ თუ არა, ჩვენი შვილები მაინც იქნებიან ერთად (სრულად)

ჩქარი ნაბიჯით მიუყვებოდა სასაფლაოსკენ გზას, სწრაფად გააღო სასაფლაოს კარები და თვალებით დაუწყო ძებმა უკუნით სიბნელეში მუხის ხეს, რომელიც შუაგულში იდგა. გეზი ხისკენ აიღო, ტელეფონი გაუჩერებლად რეკავდა, მაგრამ ახლა არავინ და არაფერი აინტერესებდა ლუკას

დაგვიზამთრდა

საყვარელო ნახე ფიფქები ცვივა ციდან , რა მაგარია შევძახე ლოგინიდან ახალწამომდგარმა და ყელზე მოვეხვიე ჩემს ახდენილ ოცნებას. ის თვალების ფშვნეტით წამოიმართა , ფანჯრიდან გაიხედა , მერე ნამძინარევად მომხვია წელზე ხელი და ჩაილუღლუღა : “ოჰო დაგვიზამთრდა?!”

არასდროს ითამაშოთ ამის პატრონმა რა ქნას (თავი მეთორმეტე)

წარმოიდგინეთ უღრან ტყეში ხართ რას გრძნობთ ? შიშს იმისა რომ ღამით რომელიმე ცხოველი დაგგლეჯს ? შიშს იმისა რომ შეიძლება სამუდამოდ ამ ტყეში დარჩე თუ იმის რომ მარტო ხარ ?მართას სხეულიც ამ უსიამოვნო გრძნობას მოეცვა დაეპატრონა მის სულს და შიგნიდან ჭამდა .

თავისუფალი სუნთქვა #2

ვიცი, არაფერი მომივა… ვიცი… - თვლები ცრემლებმა დაახრჩეს და უკვე ყელშიც მიჭერდნენ. ხმას ვერ ვიმორჩილებდი, ვცდილობდი ჩემი მშვიდი იერი შემენარჩუნებინა, მაგრამ იმ მომენტში ეს ყველაზე რთული იყო. - მეშინია. - ჩუმად ამოვიხვნეშე. ხელები მაგრად შემომხვია.

სასიყვარულო სურათები 22

და მაინც რა არის ბედნიერება? ყველა ადამიანი სხვადასხვანაირად აღწერს მას, ზოგიერთი საერთოდ ვერ ხსნის, რას განიცდის, როდესაც ის ბედნიერია. გამიგია, რომ ბედნიერების დროს ზოგიერთი ადამიანი თავს გრძნობს თითქოს მას გამაყუჩებელი გაუკეთეს და ერთი კონკრეტული

არასდროს თქვა არასდროს

მე იმ ადამიანების კატეგორიას მივეკუთვნები რომლებსაც სიმარტოვე უყვართ. არ ვიცი რატომ მაგრამ მარტო ყოფნის დროს თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ.არავის წინაშე არაფერში არ ვარ ვალდებული და არც არავის უნდა შევეწყო,ვარ ჩემთვის!და ეს ძალიან მნიშვნელოვანია,

ბედნიერების რეცეპტი (ოცდამეათე თავი)

რომ გეკითხათ მალავდნენ, თითქოს არავის უნდა გაეგო ციხეში მომხდარი ინციდენტის შესახებ, თუმცა კულუარებში ყველა ამაზე საუბრობდა. ზუზუნით, ტალღისებურად კამერიდან-კამერაში გადადიოდა სხვადასხვა სახის ინფორმაცია, სულ უფრო და უფრო ბუქდებოდა და ფორმდებოდა.

დასასრული

ინდა ვინმეს ველაპარაკო, უბრალოდ ვილაპარაკო და ვიტირო. განადგურებს შენზე ნათქვამი სიცრუე, რომელიც რეალობა ჰგონიათ. მნიშვნელოვან ადამიანებს, არ ჯერა შენი.