მოთამაშე (ნაწილი მეოთხე)

ზუსტად ერთი თვეა მასული ას შემდეგ რაც კესიმ ითამაშა. ზუსტად ერთი თვეა გამუსი მას შემდეგ რაც ჩემი შეცდომები გავაანალიზე. და ზუსტად ერთი თვეა გასული მას შემდეგ რაც მე ის უკანასკნელად ვნახე. მინდა რომ წავიდე, სახლში დავადგე და

შეგეჩვიე 27

მეც არ ვიცი. გავიგებ ყველაფერს. -პრინციპში უკვე ვიცოდი რაც ხდებოდა, მაგრამ თებეას ანერვიულებას მოვერიდე. -შენ მშვიდად იყავი კარგი? ყველაფერს მოვაგვარებ. ნატუკას გამოვუშვებ და ერთად იყავით. -კარგი და შემატყობინე რაა რა ხდება.

დემონი ( ჩრდილების თამაში ) - თავი 4 +თავი 5

-ეს აღარასდროს გაბედო!-კბილებში გამოსცრა და თვითონაც სილა გამაწნა, ძლიერი დარტყვისგან წავბარბაცდი და მიწაზე დავეხეთქე -ჩემთან ასე არასდოს მოიქცე, შენი სიცოლოცხლე მე მეკუთვნის, შენ მე მეკუთვნი, მოგიწევს გააცნობიერო ეს! სწრაფად წამომაყენა და სახლისკენ

სათქმელი კვლავაც, საუკუნოდ გომომელია.

ერთი ვარ,მხოლოდ ოცნებით და...არ მაქვს საზღვარი ჩარჩოებს მიღმა ცარიელი სურვილებია... რვეული ერთი...ერთი დამაქვს მუდამ კალამიც და ერთ მთლიან ლექსს შენ დაგიწერ "აღელვებ'იანს" ... მოლბერტის მიღმა, სუსხიანი არის,ზამთარი...

მარცხენა მხარეს..

ნეტავ იცოდე ახლა როგორ ვარ! შემომეყარა გულზე დარდები ნეტავ იცოდე თუ როგორ მიჭირს ვატარო მხრებით ჩემი ცოდვები

შეწირულნი (თავი 3)

აბდულაჰ- იყო ჩემი პირველი რეაქცია მაიას სიკვდილზე. - აბდულააააჰ- მთელი ძალით ამოხეთქა შიშმა. მთელს სხეულს მოედო და გონება გათიშა. ნელ-ნელა დაიწყო ჩემში რაღაც მწარემ და მტკინვეულმა გაღვიძება. ჯერ ფეთქავდა, მერე თითქოს საცეცები ამოუშვაო გულსა და

გლობალიზაციის ნაცრისფერი გემო

როდესაც ქუჩაში გავდივარ და ჩემს გარშემო სიცარიელეს ვგრძნობ, სული მეხუთება... არა სიცხისგან, არამედ "ფერმკრთალი" (სულმკვდარი) ადამიანების ხუთმეტრიანი დისტანციით, რომელსაც ზოგი "ხამი" მისი უხამსი თვალებით წამში აქრობს, ზოგი სამათხოვროდ გამოგდებული

ჯიუტი გოგო (დუბლი 12)

მან კოცნა გააგრძელა ტუჩებიდან ყელში გადავიდა, შემდეგ წელზე შემისვა და მკერდამდეც ჩავიდა თან კბენა დამიწყი რაზეც ხმა ამივიღე და რომ მტკიოდა ზურგს ვფხაჭნიდი ის კი უფრო ძლიერად მკბენდა, მთელ სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელი მივლიდა მისი შეხება კი ჩემთვის

ძველი პიანინო - 64

ფიქრი ტელეფონის ზარმა გააწყვეტინა. ფიფო ზანტად დასწვდა მობილურს... „ხანუმა“ დეიდა ურეკავდა... დეიდა არა, მაგრამ ბებიად უფრო შეეფერებოდა. ძველი ყაიდის დარბაისელი ქალი, ჯერ კიდევ მამამისს და მის ნათლიას უკითხავდა ლექციებს. საკმაოდ გამჭრიახი ჭკუის

შენამდე (1თავი)

-მაპატიეთ-წკმუტუნებს ისევ იგივე ხმა,რაზეც უფრო მეტად ვინტერესდები. -სახელი შემახსენეთ-ისევ მივმართავ თუ არა, მეორე რიგში მჯდომი გოგონა ნელა,თითქოს შეშინებული დგება და მერხთან ცალ ფეხს ეყრდნობა. მეორე ფეხით სკამის ფეხს ეთამაშება და ზემოდან