სიმშვიდემდე შეშლილი(4)

-გისმენთ - თავი არ წაიქციოოო სიხარულიძეეე მყარად იდექი იცოდე. გაუღიმე,თვალები უჟუჟუნე აი ასე.თითქოს არ განაღვლებს,თითქოც გული არ მიგდის მისი შეხებისას, არც მკერდი მოძრაობს ასე სწრაფად და არც გულისცემაა ასეთი ხშირი -რამე უნდა გეთქვათ? იცით მე ლექცია

შიში და სიყვარული - FeAr AnD LoVe

მატარებლის ერთ-ერთ კუპეში ვიჯექი,კედლის კუთხესთან თავი მიმედო და ვფიქრობდი, ვფიქრობდი ცხოვრებაზე, ადამიანებზე, ბედნიერებაზე. ჰო კიდევ შიშზე და კიდევ სიყვარულზე. "შიში შეიქმს სიყვარულსა", როგორ შეიძლებოდა შიშს შეექმნა სიყვარული, განა ეს მართლა

გიხაროდეთ, ჩვენ ერთად აღარ ვართ. (4 თავი)

დილას რომ ავდექი ბედნიერი ვიყავი. რადგან სანდროს ზარმა გამაღვიძა. ჩაცმა რომ დავიწყე ჩემმა ძმამ ყავით და ნამცხვრით ხელში შემოაღო კარი და მითხრა -ეს შენ. -ხო კარგად ხარ? -ვუთხარი რადგან ესეთი რამ პირველად მოხდა. -ძალიან. -მხოლოდ ეს მითხრა ყავა და

მწვანეთვალება დემონი. 2 თავი

ერ კიდევ პოლიციაში ვმუშაობდი. რამდნეიმე წამით მოვკარი თვალი მას და მის მწვანე თვალებს და რატომრაც სულ იმ გოგოს თვალები მიდგას წინ. თიტქოს ყველა ქალში მას ვეძებ მაგრამ ვერ ვპოულობ. ვიცი რომ ეს სისულელეა და აკვიატება მაგრამ რაღაცნაირად მას ველოდები.

სიტყვები

მინდა დაუსრულებლად ვისაუბრო შემოდგომის ფოთლების მეჯლისზე. ერთხელაც ალბათ გაწყდება უხილავი ძაფები ჩემსა და მიწას შორის, წვიმის სურნელით გაჟღენთილი სიტყვები ამიტაცებენ, შევერევი ოქროსფერ ფოთლებს, რომ მათთან ერთად ვიფრინო ცაში. უბრალოდ მინდა უსასრულოდ

ძველი პიანინო - 47

მხატვარი ოთახში ბოლთას სცემდა, საფერფლეში ნერვიულად ჩასრისა სიგარეტი. დიდი ხნის დაკარგული და მონატრებული მიმის სტუმრობამ ის დრო გაახსენა, როცა სახელოსნოში საბოლოოდ გადმობარგდა და ნივთების დალაგებისას წიგნიდან გადმოვარდნილი მისი ძველი ნახატი იცნო

"ნი" "ნე" (თავი8)

-გახსოვს ის დღე,მე და ალექსი ანასტასიას წიგნის პრეზენტაციაზე რომ მოვედით? _ ღიმილით ამომხედა ქვემოდან -ჭკუიდან გადამიყვანე იმ დღეს

ბურდული და სხვა კატასტროფები (12)

-კოორდინატები გამომიგზავნე, მოვდივარ უკვე-შრაშუნის და ქოშინის ხმები ერთმანეთში ირევა. ნაჩქარევად ვრთავ აპლიკაციას და ხელის კანკალით ვაკოპირებ გრძედის და განედის ციფრებს. მორჩა მაშო, დღეიდან სრულუფლებიანად მოგენიჭა ერთდროულად წლის უიღბლოს, წლის

მთვარის მეგობარი (თავი 2)

- მე გავხდები შენი. - გამიღიმა ბავშვურად. თავი დამნაშავედ მაგრძნობინა მისმა უსაყვარლესმა ღიმილმა და ციმციმა თვალებმა, რომლებიც ასეთი ლოდინით მომშტერებოდნენ. - უკვე საკმარისად ბევრი მყავს, ვისაც გულის ტკენა შეუძლია.

იმ ერთის იმედად

ისევ წახვედი! ისევ მიმატოვე! დაინახე როგორ მტკიოდა, როგორ მიჭირდა... მაინც წახვედი. რომ შემეშინდა, შენ დაგიძახე. მეგონა, ვერ გაგაგონე. თვალები დავხუჭე. იქნებ ასე მაინც დამენახე. იქნებ როგორმე მეგრძნო, რომ ჩემთან იყავი. რომ ვერ გიპოვე, მთელი ხმით