მე რომ ხატვა შემეძლოს

მე რომ,ხატვა შემეძლოს ფანქრებს კონად შევკრებდი დავხატავდი სამყაროს ილუზიას შევქმნიდი დავხატავდი შენს სახეს მომციმარს და მღელვარეს აი ისეთს,რომელიც

სიკვდილიდან სიყვარულამდე

ეველინმარშალი: სულ რაღაც ხუთი წუთი და ჩემი ცხოვრება მორჩება... გადავხტები ამ წყეული ხიდიდან. საერთოდ თვითმკვლელობას, გამოსავლად არ თვლიან, მაგრამ თუ არავინ გყავს, არაფერში გიმართლებს და პრობლემებს ვერ უმკლავდები სხვა რაგზაა? აი ვბედავ და ვხტები...

ნაია... უპირობო სიყვარული ..#1

- უპირობო სიყვარულის გჯერათ?!- მე კი, ძალიან დიდი ხნის წინ, ჯერ კიდევ მაშინ შემიყვარდა , როცა ის იმდენდ პატარა იყო ,წითელი ბოტებითა და დიდი სქელი ნაწნავით დარბოდა . მე მაეი თერთმეტი წლოს ვიყავი , ის კი ხუთის ახალი გამხდარი იყო. ისე მაინც

სისასტიკე 2

დღეები ერთმენეთ მიყვებოდა , ეს დღეები კვირებად გადაიქცა , კვირები კიდევ თვეებად . როგორც რონიმ მითხრა ემოციები ერთმანეთს ცვლიდა . რამდენიმე დღეში სინდისის ქენჯით გავიღვიძე და მე დამიბრუნდა ნორმალურად აზროვნების უნარი. რამდენჯერმე ვფიქრობდი

მინდა, სიბნელეში მივიმალო...

მინდა, სიბნელეში მივიმალო, სადაც არავინაა და არაფერი სიცარიელი გარდა; სადაც მეცოდინება, რომ მარტო ვიქნები და არავის მოსვლას დაველოდები; სადაც, მივხვდები, რომ არავინ მყავს საკუთარი თავის და უფლის გარდა. სხვა ვეარვინ დამეხმარება და ვერ გამომიყვანს

ცხოვრება გრძელდება_10_

-დიახ სრულიად. არ ვიცი რას ვგრძნობდი ამ მომენტში სიხარულს, სითბოს, გაოცებას თუ უბრალოდ სილამაზეს ვხედავდი. მთელი ნიუიორკი ჩემს წინ გაიშალა, თითქოს არც არაფერი ვიცოდი და არც არაფერს მოველოდი ამ წამს, უბრალოდ ვუყურრებდი ჩემს წინ გაშეშებულ ბრწყინვალე

უბრალოდ თქვი, მიყვარხარ მაქსიმე ! (2)

-გვიანია ჩემ ბიჭო გვიანი .. თქვა სიცილით მარიამმა და თავის ძმას გახედა რომელიც სამზარეულოდან მოდიოდა გაბადრული სახით... ცარიელი.. - ბიჭო აბა ყავა? -კითხადა ინტერესით მიაშტერდა.. -ფუუ.. ჯანდაბა.. დამავიწყდა, სოფიომ დამირეკა და ლაპარაკში გავერთე -თქვა

მორჩილება 31

ზურა სახლში შევიდა სავარძელზე ჩამოჯდა.მარიამიც მის გვერდით დაჯდა.ხმას არცერთი არ იღებდა.შემდეგ ზურას მომენტი ჩაუვარდა ხელში და თავის ცოლზე ელაპარაკა. -გავიგე,ნათია იყო შენთან და მაპატიე თუ რამე სისულელე გითხრა -არა,სისულელები არ უთქვამს ცოტა ხანს

უცხო ( თავი 10 )

- აქ რა გინდა?! - ცივად ვეკითხები, მისი ნახვისგან მონიჭებულ სიხარულს ვაიგნორებ. ფეხებს გაყინულ იატაკზე ვალაგებ, ჟრუანტელი მივლის. - აქ, რა მინდაააააა გოგოოო?! ამის დშ, შენ რატომ წამოხვედი უთქმელად?! როდიდან იქცევი ასე?! იმის ღირსიც არ ვიყავი, რომ

ძველი პიანინო - 39

მოხუცი ხშირად აკვირდებოდა ბიჭს, რომელსაც მოწყენილობა თანდათან უქრებოდა, თუმცა მხიარული სულაც არ ხდებოდა, უფრო მეტად იხვევდა გულში ბოღმას, ზოგჯერ კი ისეთი საშიშ და ცივი მზერა ჰქონდა, მოხუცსაც კი აკრთობდა მისი გამოხედვა... რამდენჯერ შიშით უფიქრია,