ლუციფერი (სრულად) +18

- ჟანეეეეეეეეეეეეტ ???????? ოთახში საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, ძალიან გამხდარიც კი, შავი მოკლედ შეჭრილი და ბოლოებში აპრეხილ თმიანი, ასევე აპრეხილი ცხვირით, თხელი ტუჩებით, სიფრიფანა, ნარნარა, მუქი მწვანე თვალებით, გაფითრებული იმდენად თეთრ კანიანი

მაფიის ბოსი! თავი 9 (1D Fanfic) +18

ორი დღის შემდეგ სახლში დავბრუნდით მე და ზეინი. სახლი ლილის გარეშე ძალიან ცარიელი იყო. ორივე ჩუმად ვიჯექით. ზეინი თან მეცოდებოდა და თან ვბრაზობდი. ის რომ არ ყოფილიყო მაფიის ბოსი და ამდენი მტერი არ ყოლოდა ლილის არაფერი მოუვიდოდა. კარგია რომ ჩემი

ჩემი მორაგბე (4 )

დილით თვალი გავახილე და დავინახე თუ რა კომფორტულად მოძრაობდა ჩემს ხელზე უზარმაზარი ობობა. ვიინ დამასვავდა ხელზე თუ არა ელენე ? ! ჩემს კივილზე საოცრად ხალისობდა . - კაი კაი რა მოგივიდა გოგო, დაწყნარდი ! ობობა მომაცილა და გარეთ დასვა - აუ აქ ხომ

მე თქვენ გიყურებთ

მე თქვენ გიყურებთ, ვხედავ სიყალბეს თქვენს ბინძურ სულში... მე ვხედავ თქვენში მომაკვდავი, ბორგავს სინდისი...

გაჟონილ სიკვდილს !

მე გეფერები, ჭკუიდან გშლის ჩემი ხელები, გპირდები, შენ ვერ დაივიწყებ წარსულს და ნამყოფს, ველური ჟინით დაულაგე სხეულს ფერები, დავტრიალდები და ვიპოვნი სამყაროს გამყოფს.

ასეც ხდება ხოლმე (24 თავი)

ნიკას ცხოვრება თავდაყირა იდგა, მაგრამ ნიდას სამსახურის დაწყებამ უფრო არია. დილით გადიოდა სახლიდან და ვინ იცის სად დადიოდა, საღამოს კი ბრუნდებოდა ისიც იმიტომ, რომ მაქსიმე დაეტოვებინა, რადგან ნიდა სამსახურში მიდიოდა. ნიდა და ნიკა ერთმანეთს

- გამარჯობა 100 დოლარიანო ! ( 1 )

შავ, თვალუწვდენელ, უსასრულო სივრცეს ვუყურებდი, რომელსაც თითქოს ლაქად აჩნდაო სავსე მთვარე. ცივი და პირქუში. რომელიც თავის ცივ შუქს ჰფენდა დედამიწას. ახალი ნაწვიმი ჰქონდა, მაგრამ მაინც თბილი, აპრილის ღამე იდგა. არც ისე კარგია როდესაც ღამის პირველ

მზე

დღეს პირველი მარტია და მზიანი დილა გათენდა...ისეთი ლამაზია ცა კამკამა ზღვას გავს თითქოს გამჭვირვალეა და კოსმოსი მოჩანს ჩემი ფანჯრიდან. ადგომის დროა უკვე რვა საათია ,რომელ ნორმალურ მოსწავლეს უხარია სკოლაში წასვლა? მგონი არც ერთს , მაგრამ მე ბედნიერი

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...19... დასასრული

სადღაც გულის სიღრმეში, მარტო დარჩენილს ალბათ გაგვივლია ფიქრად, რომ დღის ყოველი წუთით თუ წამით უნდა დავტკბარიყავით, რომ არცერთი წუთი არ უნდა დაგვეკარგა უქმად. კედელზე ჩამოკიდებული საათის წიკ-წიკი მუდამ გვამცნობს რეალობას, რეალობას, რომლის ყოველი

ჩემი ყველაზე ტკბილი

ოდესმე რაღაც უკიდეგანო, საოცრად დიდი სიყვარულით გაბერილხარ? სიხარულით, რომელიც გეგონათ დაგკარგავდა, გიტირია? მოფერებიხარ ფიქრებს, რომელსაც დასასრული არ წერებია? განგიცდია რაღაც ისეთი, რასაც შეეძლო დაეკარგე და აღარასდროს დაებრუნებინე რეალობაში?