სისატიკე 1 თავი

მე არასდროს დამავიწყდება ის ღამე , რომელმაც ჩემი ცხოვრეა შეცვა, ეს იყო 1998 წლის 13 ოქტომბერი , როდესაც პირველად ვნახე ბრუკლინის ყველაზე საშიში სამეული . ახლა მე ან უნდა მძულდეს ან მადლიერი უნდა ვიყო ბედის რომ მათ შემახვედრა. მე მინდა რომ ყველაფერი

სიძულვილი გრძნობებით ( თავი 1)

ბინიდან რომ გამოვიდა ზამთრის სუსხი მთელ სხეულზე მოედო, იმის და მიუხედავად რომ თბილი კურთკა, ქუდი და კაშნე ჰქონდა შემოხვეული. სწრაფად მიდიოდა სახლისკენ და ერთი სული ჰქონდა როდის შევიდოდა თავის ბინაში მაგრამ ვინ მისცა ამის ბედნიერება. -ოღონდ ეს

ხმამაღალია ზოგჯერ სიჩუმე...

გარს შემოეხვია ნისლი. ვერაფერს ხედავდა, მხოლოდ შორეული ხმები აღწევდნენ მის ყურამდე. უცნობები განუწყვეტლივ ჩურჩულებდნენ, საუბრობდნენ, ყვიროდნენ... იყო დრო, როდესაც მის ბაგეებსაც წყდებოდა უამრავი ფრაზა- სულიდან წამოსული, მაგრამ ფასს კარავდა საერთო

გრძნობების მორევში

დიახ ძვირფასო მაყურებელო აი ესაა ამ იღბლიანი ბავშვის დრევანდელი ცხოვრება განვლილი გზა ბავშვთა სახლიდან იმპერიის უკაცრავად იმპერიების მფლობელობამდე . ეს იყო ჩვენი დრევანდელი გადაცემის კულმინაცია მომავალ ორშაბათს შევხვდებით ძვირფასო ტელემაყურებლებო .

მე, რომ გაპატიო, სიყვარული თუ გაპატიებს?! ...16...

შენ გელაპარაკები! გაგიჯდი?! სულ გადახვედი ჭკუიდან? -თავი დამანებეთ ყველამ-ძლივს ამოხეთქა ქეთამ და ანდრიას გახედა ისევ -არასოდეს, აღარასოდეს გაბედო მომიახლოვდე,მოკარებაზე ხომ აღარ ვლაპარაკობ-კბილებში გამოცრა, თან მთელი თავისი, შიგნით დაგროვილი ბოღმა

ბურდული და სხვა კატასტროფები (8)

-სანდრო გაჩერდი-საჩვენებელ თითს გამაფრთხილებლად ვწევ და ნერწყვს გაჭირვებით ვყლაპავ. კარგი, საით გავიქცე ახლა მარჯვნივ თუ მარცხნივ. -თუ გაინძრევა დაიჭირე!-მომდევნო ბრძანება მესმის იგივე ტონალობით, ჰომ, არა მგონია ეს ჩემთვის ეთქვა, ყურებდაცქვეტილი

დამსჯელი (2)

დილით ლიზამ კარადაში ვერაფერი რომ ვეღრ იპოვა მძინარე გაბრიელს გამომცედლად დახედა და ფანჯარასთნ მივიდა რომ ოთხი გაენიავებინა მაგრამ თვალები შუბლზე აუვიდა მისი საღმოს კაბა რომელიც საშობაო ვახშმისთვის წამოიღო იქვე ხეზე მიყინულიყო და არ ინძრეოდა.

მეორედ არ იბადებიან (თავი 3)

-ანანო, ასეთი.... ასეთი სექსუალური. იცი, როოგრ... -გაჩუმდი...მთვრალი ხარ.. ადექი, „ტაქსის“ გავაჩერებ... -იქნებ შენც წამოხვიდე, დიდი საწოლი მაქვს.. -ფხიზელი რომ იყო საკადრის პასუხს მიიღებდი-მკაცრად წარმოთქვა, ფეხზე წამოდგა და ბიჭს მზერით ანიშნა,

შეგეჩვიე XXI

ძილბურანში თებეას სიცილი ჩამესმის თან მაისურზე მექაჩება. მის სიცილს ჩემი სახელი ენაცვლება. -იოანე, იოანე, -იმეორებს და მის სიცილში ტირილიც ერევა. შემეშინდა და შიშმა მაიძულა მალე გამოვფხიზლებულიყავი. -რა ხდება თებეა, კარგად ხარ? -მირტყამს იოანე,

უცნაურია კაცის ბუნება...

ქალიც ქარია, ხან ქარიშხალი, მას ვერ აჯობებთ თქვენთან ბრძოლაში, ნადავლი გინდათ? ჯერ ჩვენ გვადროვეთ უკვე ვნადირობთ მგლების ხროვაში...