ასეც ხდება ხოლმე (21 თავი)

ასეც ხდება ხოლმე.. როცა ადამიანებს გვგონია, რომ ჩვენი იდილია დითხანს გაგძელდება, სწორედ მაშინ ანგრევს ცხოვრება ბედნიერებას, სადაც ტკივილი ჩნდება და ის სიმშვიდე ქრება, რომელიც თურმე სამარადისო არ ყოფილა.. -იო რა მოხდა ? იყვირა გეგამ და მობილური

ქრისტე აღსდგა

ცა ჩამოიქცა წითელ პარასკევს,დედამიწამ უფრო მეტი სიჩარით იწყო ბრუნვა.ტიროდა ყველა და ყველაფერი.წვიმდა საშინლად.წვიმდა ისე როგორც არასდროს.არც ბუნებამ გვაპატია.გვსჯიდა ჩვენი შეცდომისთვის შეცდომისთვის რომელსაც ვერასდროს გამოვასწორებთ. უეცარმა წვიმის

შენ

მე შვებას მაძლევს სტრიქონი რასაც თქვენ ვეღარ განიცდით კვლავ ვივლი ასე უფულო მუდამ ჩემ კალმით ღარიბით

იარამ შეიხსნა ფესვი

აღარ მიამებ ჭრილობებს ნაზად, როგორ მჭირდბი მიხვდები ალბად ახლაც იარამ შეიხსნა ფესვი და ისევ კალამი ავიღე ხელში

სადღაც შორს... მთებში თავი 31

ყოველთვის როცა თავისუფალი დრო გამოუჩნდებოდა და შეეძლო მშვიდად ეფიქრა ყველაფერზე პირველ რიგში იმ უცნობ პაციენტზე ფიქრობდა რომელიც რამდენიმე დღის უკან შემთხვევით ნახა მიმღებში. იმდენად აფორიაქებული იყო მისით თითქოს მისთვის ძალიან ახლობელი ყოფილიყოს.

და მაინც ნიკოლ ძველებურად რატომ აღარ მიღიმი?! (სრულად)

-პირველად რომ დაგინახე, ვიფიქრე, ვიპოვნე და ჩემი ბედნიერების გზაც გაიკვალათქო, მაგრამ იმედი გამიცხრუვდა. თავიდან თითქოს ყველაფერი კარგად მიდიოდა, ყველგან ‘ჩვენ’ ვიყავით. მერე უცებ ქარმა დაუბერა, ყველაფერი დალაგებული ბურუსში არია, იმდენად რომ მისგან

უცხო ( თავი 4 )

ქუჩაში ღამით მარტო სეირნობა, ყოველთვის მიყვარდა. ამიტომ არც აქ მომიშლია ეს ჩვეულება. მართალია ნაკლებად იყო სიმშვიდე თბილიში ამ დროს, მაგრამ მაინც მომწონდა სავსე მთარის შუქზე ხეტიალი. სახლიდან საკმაოდ შორს მომიწია წამოსვლა, უკან ვაპირებდი

მორჩილება 27

დილით ერთდროულად გაიღვიძეს.უკვე 9 საათი ხდებოდა.შუადღისას უკვე ქალაქში უნდა დაბრუნებულიყო.ახლა მისთვის ზურასგან წასვლა სიკვდილის ტოლფასი იყო.არ უნდოდა ადგომა,თუმცა სხვა გზა აღარ ჰქონდა.ერთმანეთს აკოცეს და ერთად ადგნენ.ტანსაცმელი ჩაიცვეს.მარიამმა

არ მჩვევია !!!

ამ დროში პირფერობა უკვე ჩვევად გექცათ, აღარ ვიცი ნუთუ მართლა აღარავის შეგრცხვათ?! ჩემთან ახლოს არ მოხვიდეთ, აღარ მინდა ეს გზა, წადით ისევ სხვებს უხსენით თქვენი თავის შეგრცხვათ?

თამაში (ნაწილი 4)

სტადიონის გარშემო ხეებია, იმის გვერდით კი სკამები, და ღობე. ფრენბურთის სტადიონს კი საწყობი ეფარება. გასასვლელისკენ ვიყურები, იქამდე ცოცხალმა და უვნებელმა უნდა მივახწიო, ვიცი რომ ლიდერი მიტოვებულ შენობაში იქნება. საათს ვუყურებ, რომელიც შუშის მინიდან