მოგონებები:ძალით დავიწყებული ან დაუვიწყარი(5)

ზუკამ შემომხედა, თვალებით ვეუბნებოდი ზუკა არ ჩამაგდო, ამ მტაცებლის ხახაშითქო, მაგრამ ვითომ ვერ შეამჩნია...-კარგი ნახე-უთხრა და გამწირა -რომელიმემ დანა მომეცით-გოგოებმა ერთმანეთს გადახედეს და დანის ძებნა დაიწყეს. მოიცა რაო? დანაო? უნდა დამჭრას, რომ

ლელო (თავი 1)

აქ ერთი პატარა საყვარელი კაფე მეგულებოდა. სახელად - ამორე. ეს სახელი დიდად არ მომწონდა. ზოგადად ძალიან მობეზრებული მაქვს სიტყვა სიყვარული და მისი ყველა სახეცვლილება. მეზიზღება სოც. ქსელის კომენტარებში დაწერილი "ჩემო სიცოცხლე". ჩათში გამოგზავნილი

ღამის ზმანებად მევლინები ( თითქმის ყოველთვის )

ღამის ზმანებად მევლინები თითქმის ყოველთვის და შემიყვარდა ძილი, როგორც შენი თვალები, როცა სიზმრიან უშენობას ცრემლები ერთვის, როცა უაზრო მღელვარებას იძენს ძალები,

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 6 )

დილამდე თვალი ვერ მოვხუჭე, სამზარეულოში ვიჯექი და უაზროდ მივჩერებოდი სივრცეს... რას ვაკეთებ ან რისი მიღწევა მინდა? ავირიე ამდენი უაზრო ფიქრებით და საკუთარ თავთან ბრძოლით... ვხვდები, რომ ადამიანობას ვკაგარგავ და ვის გამო? ნუთუ რამეს მომიტანს ან უკან

ბავშვობის სიყვარული (5)

ორგანიზმი მთლიანად გამიხურდა და ისეთი შეგრძნება გამიჩნდა თითქოს სადაცაა ცეცხლი წამეკიდებაო. სახეზე კი ნამდვილად ვიცოდი რომ სიწითლემ გადამკრა ჯერ, შემდეგ კი გავფითრდი. სახეზე ფერების გადანაცვლებას ვერ ვხედავდი მაგრამ ვგრძნობდი. ტატო კი ხედავდა, და

ამ ცხოვრებამ, სულ ოც წელში დამაბერა,

ამ ცხოვრებამ, სულ ოც წელში დამაბერა, ახალგაზრდა ვატყობ მხოლოდ ასაკით ვარ. შავად მოსჩანს ყველაფერი, რადგან ფერადს, ვერ აღიქვამს თვალი ჩემდა გასაკვირად.

ბოლო წუთი

ბოლო წუთს ბოლო წამს, მე რომ შენ შეგეხე სიკვდილის თვალებით ბოლოჯერ მიყურე შენ მიყურებდი არაფერს ამბობდი და მაშინ უბრალოდ უკან დავიხიე ცრემლები თვალებში, ისევ ჩავფიქრდი გულმა ტკივილი იგრძნო და განიცადა

შეშლილი პიანისტი

თანდათან წყდებოდა, სულ უფრო ჩუმად მოისმოდა ბგერების ხმა. კლავიშებზე ყურმიდებული, ცდილობდა უკანასკნელად მაინც შეეგრძნო ჟღერადობა, სასოწარკვეთილების გაბმულ ზარად რომ გაისმოდა მთვარის შუქით განათებულ ოთახში. გამეტებით ახეთქებდა თითებს, დააცურებდა ერთი

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (16)

ძილშიც კი უცნაური შეგრძნება მქონდა, გაღვიძება არ მინდოდა, დამძიმებულ ქუთუთოებს განშორების საშუალებას არ ვაძლევდი, ისევ და ისევ სიზმრების კორიანტელში მივიწევდი, როცა სხეულზე მძიმე რაღაც დამაწვა მერე მხრებზე ხელი ვიგრძენი რასაც ჩემი ჯანჯღარი მოყვა.

ესეც გაივლის...უბრალოდ არ დანებდე (თავი6)

2 წუთიანი დუმილის შემდეგ საწოლიდან ფეხი იატაკზე დავდგი... წამოვდექი, მაგრამ თავში რაღაც საშინლად მეტკინა, არა ასე არ შემიძლია, ასე უმოქმედოდ... ლუკას შევხედე, სავარძელში თავდახრილი ზის, ასეთი დაღვრემილის ყურებას მირჩევნია მოვკვდე, ძალები მოვიკრიბე