სიყვარულის მოდის,სიყვარული ქრება (თავი 4)

ჩვულებრივი საღამო იყო,მაგიდებთან ბიზნესმენები და მათი ოჯახები იკავებდნენ ადგილს.ნუგზარმა რამოდენიმე მათგანი გამაცნო და დამტოვა.მიმტანს ერთი ჭიქა შამპანიური ავაცალე და კუთხეში მდგარ ანდრიასკენ გავემართე. -რას შვრები? -ვდგავარ შენ?ცივად მიპასუხა და

D A R K/ ბ ნ ე ლ ი (სრულად) +15

დედას არ შეეძლო ჩემთვის ახალი ეყიდა.შენ ბოდიშიც კი არ მოგიხდია. ჰარის ჩემთვის მისი სახელი არ უთქვამს,ის არ ღირდა ამად.სახედან ჩაფიქრებული გამომეტყველება გაუქრა.ის რამდენიმე წამით მიბრუნდა და ჰარისგან მომავალი დაძაბულობა ვიგრძენი.ამ კაცში ალკოჰოლი და

Love you

ჩემს სევდიან ღიმილს ვერაფერი შველის შენი ხმის ფრაგმენტების გარდა.. ბოხი ბარიტონი სიზმარივით შემორჩა მეხსიერებას.. ავირიე..უკვე რამდენიმე დღეა ჩაშავებული თვალებით დავდივარ..სიცარიელის დამალვას ჩემი თბილი კაშნით ვცდილობ.. უკვე რამდენიმე დღეა

ფსიქიკურობის შეშლილი მარში (6)

სწრაფად გავშორდი მას და ვფიქრობდი ყველაფერზე. ვგრძნობდი ყოველი ფეხის გადადგმაზე როგორ ინგრეოდა ჩემს უკან სამყარო. მესმოდა საშინელი გამკივანი ხმები,რომლებიც მე მომსდევდნენ თითქოს. ნაბიჯს ავუჩქარე, თითქმის გავრბოდი გასასვლელში ნიტა დამხვდა ასეთ

ძველი პიანინო - 2

სახლში მისულს უარესი რუტინა დახვდა: „ტელეფონი რატომ გქონდა გათიშული?“ „რა ფერი გადევს?“ „მანქანა ხომ არ დაამტვრიე?“ „რაიმე შეგემთხვა?“ „ამდენი ხანი სად იყავი?“ ბოლო შეკითხვაზე აღირსა პასუხი: „სად ვიქნებოდი აბა? სამსხურში ვიყავი!“ „აბა სამსახურიდანაც

საბედისწერო თავბრუსხვევა (თავი 6;7)

-ანნამარია, გამოფხიზლდიი, ანააა!- მიყვიროდა ვიღაც, მე კი უკვე ვფხიზლდებოდი. თვალი გავახილე და მაშინვე ლუკას გაფითრებული სახე დავინახე. -როგორ ხარ? - თბილი ხმით მკითხა. - ვინ არის ის გიგა, მივუნგრევ თავ-ყბას ასე რომ გაგხადა. მაგის ბრალია არა, შენი ეს

ეგოისტი (სრულად)

შენ რომ შეგხვდი, თითქოს სამყარო, რომელიც აქამდე ჩემთვის მხოლოდ შავ-თეთრი იყო და ჩაბნელებული, ათასნაირი ფერებით მოიდღაბნა და სინათლით აივსო. და სწორედ ამიტომ მივდივარ. შენგან რაც შეიძლება შორს. მე ამას არ ვიმსახურებ. მე სიბნელეში დავიბადე და

შენ ჩაგიფიქრე მაშინ თავი 4

დაბნეულმა ვერც კი ,მივხვდი, რომ კარებში ვიდექი და შემოსვლის საშუალებას არ ვაძლევდი, ერთი ნაბიჯით უკან დავიხიე, ისიც მაშინვე შემოვიდა, მაგიდაზე დადო ლანგარი და სავარძელში მოკალათდა მე გაოცებული ვიდექი ჯერ კიდევ , ღია კარებთან და ვუყურებდი მის

ქუჩის სამოთხე (პირველი თავი)

ნინა ადექი, დაგაგვიანდება. გავიგონე მამაჩემის სასიამოვნო ხმა -ბატონო დავით, მაცალე ძილი. ამოვიზმუილე -ნუ მეძახი ეგრე, თორემ მოგხვდება. არასდროს მოსწონდა როდესაც ფორმალურად მივმართავდი და მუდამ ბუზღუნებდა,მე კი მიყვარს მისი ბურტყუნი. -უიმე, უჟმურო,

ჩემი დემე

მინდა გაგაცნოთ დემე ჩემი დემე... დემე სულ პატარაა,მაგრამ უკვე თეთრ და შავ ადამიანებს არჩევს,იცის ვინაა მისი და ვინ არა... უყვარს ყველა ვინც მის გვერდითაა...