მარტო (თავი 2)

ნახევრად დაორთქლილ აბაზანის სარკეზე, წითელი პომადით აწერია: „ვაკვირდები სახეებს და ვიცი ამ სახეებში შენს სახეს ვერასოდეს დავინახავ. შენს დახრილ, სისხლიან, სევდიან თვალებს, რომელშიც უამრავი საიდუმლოა. ამ თვალებით შენ ჩემს სულს შეხედე! მე ეს თვალები

მამაკაცებთან დიალოგის საიდუმლო

„შენ მამაკაცი ხარ და უნდა...“ თუ ფიქრობთ, რომ ეს ფრაზა მამაკაცების მოტივაციას განაპირობებს და აიძულებს მას „მამაკაცურად“ იმოქმედოს, ძალიან ცდებით. პარტნიორს სათანადო საქციელისკენ უბიძგებთ მის ნიჭზე ყურადღების გამახვილებით: „შენ ისეთი ჭკვიანი ხარ,

უგულო პრინცესა (თავი 1)

15 წელი დიდი არაფერია, მაგრამ როცა მოისმენთ ჩემს ისტორიას მიხვდებით, რომ იმაზე ბევრი გადავიტანე ვიდრე ჩემმა ტოლმა ბავშვებმა და კიდევ უამრავმა უფროსმა. 15 წლის წინ დავიბადე, დედამიწაზე.. ნეტავ რატომ სხვაგან არა? :// 10 წლის წინ დავკარგე მამა.. ის

ასეც ხდება ხოლმე (მეცხრე თავი)

დვალმა ფეხზე წამომდგარ ლუკას შეხედა. -ეხა მოვედი ბიჭო და სად უნდა წახვიდეთ, მოიცა რა . დე თენგო სადაა ? -მამაშენი ბიძაშენთანაა წასული.. სამზარეულოდან გამოსულმა ნათიამ ღიმილით შეხედა შვილს და იმწუთას გამომცხვარი ხაჭაპური სუფრაზე დადო. -რა გქვია

ზოგჯერ სამაგიეროს გადახდა სასიამოვნოც შეიძლება იყოს... (5)

იკა ბურდული. ეს ის ადამიანია რომელმაც თავი თავდავიწყდებით შემაყვარა. არ ვიცი ასე მალე როგორ მოვახერხე მისი შეყვარება მაგრამ შემიყვარდა. შემიყვარდა მისი თვალები, ასეთი მუქი და ღრმა რომ იყო. მისი სიყვარულით სავსე გამოხედვა. მიყვარდა ის თუ როგორ

სიგიჟე გადამდებია. (5)

დილით ვიღვიძებ საწოლზე წამოვიწიე და ინერაციით უკან დავბრუნდი ისე მტკიოდა თავი. -ლიკუნააააა, კი არადა ნანაააააა, ფუ შენი რა ნანა, ნინაააააა-დაქალის სახელი, რომ დაგავიწყდება კაცს! ვაიმე.....აუ ჩემს გვერდზე ვინ წევს? ოღონდ ეს ანდრია არ იყოს, ოღონდ ეგ

მოგონებები:ძალით დავიწყებული ან დაუვიწყარი(5)

ზუკამ შემომხედა, თვალებით ვეუბნებოდი ზუკა არ ჩამაგდო, ამ მტაცებლის ხახაშითქო, მაგრამ ვითომ ვერ შეამჩნია...-კარგი ნახე-უთხრა და გამწირა -რომელიმემ დანა მომეცით-გოგოებმა ერთმანეთს გადახედეს და დანის ძებნა დაიწყეს. მოიცა რაო? დანაო? უნდა დამჭრას, რომ

ლელო (თავი 1)

აქ ერთი პატარა საყვარელი კაფე მეგულებოდა. სახელად - ამორე. ეს სახელი დიდად არ მომწონდა. ზოგადად ძალიან მობეზრებული მაქვს სიტყვა სიყვარული და მისი ყველა სახეცვლილება. მეზიზღება სოც. ქსელის კომენტარებში დაწერილი "ჩემო სიცოცხლე". ჩათში გამოგზავნილი

ღამის ზმანებად მევლინები ( თითქმის ყოველთვის )

ღამის ზმანებად მევლინები თითქმის ყოველთვის და შემიყვარდა ძილი, როგორც შენი თვალები, როცა სიზმრიან უშენობას ცრემლები ერთვის, როცა უაზრო მღელვარებას იძენს ძალები,

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 6 )

დილამდე თვალი ვერ მოვხუჭე, სამზარეულოში ვიჯექი და უაზროდ მივჩერებოდი სივრცეს... რას ვაკეთებ ან რისი მიღწევა მინდა? ავირიე ამდენი უაზრო ფიქრებით და საკუთარ თავთან ბრძოლით... ვხვდები, რომ ადამიანობას ვკაგარგავ და ვის გამო? ნუთუ რამეს მომიტანს ან უკან