ხშირად შეგხედავ..

როცა მოხვედი,მინდოდა მეთქვა რომ სიცოცხლე ხარ და გულის ფეთქვა.. სიცოცხლის აზრებს სიცოცხლის წამებს.. შველას შესთხოვენ შენი თვალები ხან მიყვარდები, ხან კიდევ, არა..

უწამლო იარა

ჯვარს მაცვეს ულურსმნოდ, სიტყვათა ფანტელით და ვფიცავ შენსგარდა მე არავინ არ მყავდა. შემმოსეს ქვრივისებრ უიღბლო ძაძებით და ვიღაც უსულო ღიმილებს მპარავდა.

მე ლექსით გეტყვი, იქნებ შენ მიხვდე..

არ გაგიკვირდეს ამდენი წერა მე ლექსით გეტყვი, იქნებ შენ მიხვდე მაგ თვალებამდე ძლივს ვაღწევ მზერას, რა დავინახო მე თვალებს იქეთ?..

შობის ღამე

აი ჩემი კიდევ ერთი ლექსი შობის ღამე აბა ნახეთ და რა თქმა უნდა კომენტარებში დააფიქსრეთ თქვენი აზრი დიდი მადლობა წინასწარ და ყველანი ძალიან მიყვარხართ

სიგიჟის ზღვარზე (თავი 3)

-ახლა არა. - გაეცინა, ოღონდ ისე სარკასტულად არა როგორც პირველ დღეს. ეს ნამდვილი ღიმილი იყო. იმ მომენტში მისი თვალები ზღვას მივამსგავსე. ზღვასავით ლურჯი იყო, მაგრამ მშვიდი არა, პირიქით. თითქოს მღელვარე ტალღები ნაპირებს ეხეთქებოდნენ და ჩემკენ

მებაღე (ნაწილი 32)

პატრონი დარდობდა და რაც უფრო გადიოდა დრო, მით უფრო მეტად არ აძლევდა მოსვენებას, ქალაქში, იმ დღეს, სალონის ვიტრინიდან დანახული უგო... „ის საშიშ თვალება კაცი... და უგო... საიდან?.. როგორ?.. იქნებ სულაც არ იყო ის კაცი უგო?... ან დადას რატომ ეშინია

ჩემი ნინა! (2)

ყველაფერს აქვს დასაწყიდი და ასევე დასასრულიც,ის ცდილობდა ჩემთან ურთიერთობას,რომელი მხოლოდ გართობა იყო მისთვის,ჩემნაირ გოგონებს ის ვერასოდეს გაუგებდა,იმიტომ რომ მისი მოტივი მხოლოდ გართობა იყო,ყველასთან ვისთანაც მას მოუნდება,თუმცა არ ვაპირებდი მისი

,,არჩევანი''

ერთი წლის წინ, მოხუცებულ კაცს შევხვდი შემთხვევით პარკში,როდესაც ვსეირნობდი. მიყვარს ადამიანებზე დაკვირვება. მას საოცრად მშვიდი და ამავე დროს სევდიანი თვალები ჰქონდა. არ მჩვევია უცხო ადამიანებთან მისვლა და გამოლაპარაკება, მაგრამ რატომღაც გადავწყვიტე

,,გაზაფხული''

დილით თვალი რომ გავახილე, ნისლიანი ღრუბლები დაცურავდნენ ცაზე. გავიფიქრე, რომ ასეთ ამინდში კარგი იქნებოდა, თუ ძილს გავაგრძელებდი და ლამაზ სიზმარს ვნახავდი, მაგრამ ამასთანავე ძალიან მომინდა ჯაკობსის ცხელი ყავა. წამოვდექი. მოულოდნელად კი ეზოდან

შეგეჩვიე IV

თვალი ვერ მოვხუჭე დილამდე. რა დამემართა მე ხომ არასოდეს ვაძლევ გრძნობებს უფლებას დამთრგუნოონ. მეშინია, მეშინია რომ თებეას კითხვები გაუჩნდება მე კი არ მინდა ის დიდი ტკივილი გავიხსენო. საკუთარ თავს ხომ ვერ მოვატყუებ, მართალია ჩემნაირი ადამიანი