შენ

სახლიდან გადიხარ.. ატმისფერი მუხლსქვემოთ გაშვებული კაბა გაცვია, ყელმოღებულ მაიკაში ცოტა გცივა და ცდილობ პიჯაკით როგორმე დამალო შენი შიშვლად დარჩენილი კანი.. ხვეულ, გრძელ თმებს მოხდენილად ჰაერში იქნევ.. გიხარია.. რომ მზეა, რომ გაზაფხულია, რომ ქალი

საბედისწერო თავბრუსხვევა (თავი 4,5)

-ანამარია! - გაკვირვებული და გაბრაზებული დედაჩემი იქცევს ჩვენს ყურადრებას. - აქ რა ხდება?! ხელი ხომ არ შეგიშალეთ?! -მეე.. იცი.. შემთხვევით ყავა გადავასხი - და გამეცინა ამ სიტუაციაზე. -მერე ასე ბოდიშს უხდი თუ რა არის?

ამქვეყნიურ ჯოჯოხეთს მოგიწყობ +18 (14)

თავგზა მქონდა არეული, აღარ ვიცოდი ვისთვის დამეჯერებინა, ფაქტია ყველა ჩემს გამოყენებას ცდილობდა. ცნობისმოყვარეობა მკლავდა და ვგიჟდებოდი ისე მინდოდა უცობთან შეხვედრა, იქნებ და სიმართლე ეთქვა და ამ ყვე;აფრისთვის წერტილი დამესვა, პრინციპში არც არაფერს

ხელი ჩამკიდე

ვინც იბადება, იმის ცალიც იბადება, მაგრამ საუბედუროდ, იმ ათასობით უსახურში იმ შენი ტოლფასის პოვნა ჭირს. არც ის შენი ნამდილი ნახევარი არგია სხვას და არც შენ - სხვის ნახევარს. ორივეს დაღლილი წამებაა და ძებნა უპოვარისა. ხანჯლით შუაში გაჩეხილი არიან

მიწის ქვეშ ფეთქავ ქეთელაურო

„აკეთე ის რაც შენ გინდა, თუ ნებას მოგცემს უფალი.. იფრინე სივრცის გადაღმა იყავი თავისუფალი“ „ჯონ... შენ წაიყვანე არა? შენ წაიყვანე ხომ ასეა? გამეცი ხმა.. რატომ არ მპასუხობ? დავიჯერო თავს დამნაშავედ თვლი?. არა ვერ დავიჯერებ.. ამაზე მაშინ უნდა გეფიქრა

მონატრება ნაწილი 3

ვუთხარი დარჩითქო და წავიდა,თქვა რომ აუცილებელი იყო.მე არ მჯერა სიტყვების,მჯერა თვალების რომლებიც დარჩენას ლამობდა.ყავას ვადგამ,მაგრამ ეს ყავა კი არა ნაგავია.სანამ ონკანში ჩავდებ,ქვევით მეღვრება.ყველაფერი არეულია სახლიც და მეც.სახლიც და მეც ერთნი

ცა ჯერ კიდევ ლურჯია ( თავი 2 )

საღამოხანს მანქანით გარეთ ვიყავი გასული, ვათვალიერებდი ქუჩებს და ვხვდებოდი რომ ყველაფერი ნაცრისფეი გამხდარა, ერთფეროვანი როგორც ჩემი ცხოვრება, მოწყენილი და ამავე დროს მრავლის მთქმელი... ხალხი რომლებიც სახლისკენ მიიჩქარიან, იქ კი სითბო და საყვაელი

ცხოვრება გრძელდება _4_

სცენაზე გასვლისას უბრალოდ ყველაფერი დამავიწყდა, ჯგუფის წევრები გარშემო შემოვიკრიბე და სულ ორი სიტყვა ვუთხარი გავაკეთოთ ის რასაც ვაკეთებთ - მაგრამ ჯგუფის ნაწილი ჯერაც არ მოსულა. შემაწყვეტინა მაიკლმა და შეშინებული და თან დაბნეული თვალებით შემომხედა.

უცნობი(5)

ოთახში ისეთი სახით შევედი, მარიამი ყველაფერს მიხვდა, მაგრამ არაფერი უკითხავს. მთელი დღე მიშოზე ვფიქრობდი, მაგრამ დავრწმუნდი რომ სწორი გადაწყვეტილება მივიღე, ეხლა მიშლის ხელს რომ საქმეზე ვკონცენტრირდე და შეყვარებული რომ გავმხდარიყავი, წარმომიდგენია

სახლამდე მიგაცილებთ ქალბატონო . .

"უკაცრავად . . .მაპატიეთ სითავხედე. . . ვხედავ ჩქარობთ, მაგრამ უნდა დაგაყოვნოთ, ვერ მიცანით? სულ ვერაფერს მიგახვედრეთ? თქვენი ხსოვნის ნაწილი ვარ ქალბატონო. რატომ შეკრთით, ღაწვებს ფერი დაჰკრავს თეთრი, ნუთუ გულში ძველი გრძნობა კვლავ ბატონობს?