მწვავე შეგრძნებები

მწვავე შეგრძნებები სულში დაწანწალებს თითქოს ყველაფერი ჩემში ჩამკვდარია ვგავარ უნაყოფო უდაბნოს და ასე გაგრძელება აღარ შემიძლია...

სიყვარული მოდის,სიყვარული ქრება (თავი 3)

საბუთები მოვაწესრიგე,მამა არ ჩანდა,გადავწყვიტე ბიჭებისთვის დამერეკა. -ვა,ვის გავახსენდით?! დემეტრე ხმაში გაბრაზებას ვერ მალავდა. -კარგი რა,თქვენი ჩხუბიღა მაკლია სრული ბედნიერებისათვის -კარგი,კარგი!მხოლოდ ნუგზარის ხასიათების გამო გაპატიებთ,სად

ალბათ გადამავიწყდები

ქალი ან უნდა გაააღმერთო ანუ უნდა მიატოვო და მას მისცე მისი გაღმერთების უფლება,ვინც ამას შეძლებს და გულს არ ატკენს.მაგრამ მე ხომ შენთვის გაღმერთება არ მითხოვია?ზედმეტი სითბოც კი არ მითხოვია. რა გთხოვე?რაიმე შეუძლებელი?მაგარამ მე ხომ შენთვის არაფერი

შავი როიალი-ზამთრის სონატა

წავიდა..ბოლოს მაინც წავიდა როგორც მაშინ..მოღრუბლულ ცაზე განათდა მაგრამ ეს მეხი არ იყო..ეს ის იყო..მისი ნათება იყო..მანქანის ფანჯრიდან ვუყურებდი სინათლეს რომელსაც თან გავატანე 5წლის წინ დაწყებული ტკივილი და სიყვარული..

მებაღე (ნაწილი 35)

უგოს პატრონის სახლი შორიდან დაანახეს. ამ სახლის ბატონისა და ქალბატონის ხელყოფა შეუკვეთეს. თანხა საკმარისზე ბევრად მეტი იყო, და არც ზედმეტად საჩქარო. უგო დათანხმდა. ჩვეულებრივ დაკვეთილ საქმეს დიდ დროს არ ანდომებდა, არც მსხვერპლთან იჭერდა ახლო

და მთვარე ღრუბლებში მიიმალა

ცივმა სიომ სახეში დამიბერა. შებინდებული იყო,უკვე ვარსკვლავებიც ამოსულიყო ცაზე. გაჩერებისკენ წავედი. ტრანსპორტის ლოდინში უცებ დამაღამდა. დავიღალე დგომით და იქვე ჩამოვჯექი. ცაში ავიხედე და ამ დროს მისმა მშვენებამ თვალი მომჭრა. ცის კამარა ღრუბლებით

უცნობი(3)

მეც ძალაუნებურად ვთანხმდები, მანქანაში ვჯდებით, სახლამდე ისე მივედით რომ ერთმანეთისთვის ერთი სიტყვაც არ გვითქვამს. უკვე მივედით მაგრამ არ მინდოდა რომ მივსულიყავით, მინდოდა დრო უსასრულოდ გაწელილიყო და მიშოსთან ერთად უსასრულოდ ვყოფილიყავი, მაგრამ ესე

მწვანე ყინული [მეორე ნაწილი; დასასრული]

თვალების გახელისთანავე ტუმბოზე დადებულ სურათს ვხედავ.. მეღიმება. ყოველ დილით ეს სურათი ხდება ჩემი პოზიტივის წყარო. ჩამოსვლისთავანე დავბეჭდე და მას შემდეგ, საწოლის გვერდით ტუმბოზე მიდევს.

,,ტკივილი''

აი,ზუსტად ეხლა ვგრძნობ,რას ნიშნავს მონატრება,გულწრფელი მონატრება,რომელიც ტკივილამდე გრძელდება ჩემს სხეულში, იგი შენზე ფიქრებით დაუსრულებელი ფიქრებით იწყება და უსასრულოდ გრძელდება.მენატრები ისე როგორც არასდროს…უზომოდ მენატრები…მენატრება ერთად

იყალთოელი ბიჭები ანგელოზები თუ ეშმაკები (ნაწილი 8)

მელანამ თავის ძროხას უცადა, მაგრამ სოფლის მთელმა ნახირმა ისე ჩაიარა მის კარზე, რომ არც ერთ ფურს ეზოსკენ პირი არ უქნია. ადგა და მენახირესთან წავიდა. მენახირემ გაიკვირვა: -როგორ თუ არ მოსულა? მეორე წელია, რაც მენახირედ ვარ, და ძროხა არ დამკარგვია.