წვეულების დაჭრილი დედოფალი. (I)

დღე მართლაც ცუდად დაიწყო. დაიწყო და დამთავრდა კიდეც. კარგ ხასიათზე ვიყავი, სანამ დამირეკავდნენ და... – თუ არ მივიტანთ, ყველგან გვიპოვიან და მოგვკლავენ, გესმის?...ალო...ელენა... მართალია, ახლა არ მქონდა იმის განხილვის თავი, მომკლავდა თუ არა ვინმე.

შთაგონების წყარო (III ნაწილი)

"როგორი ფრთხილი ხარ, ამიტომ ვართ ჯერ კიდევ უცნობები?" "მეტის მოლოდინი გაქვს?" ისევ მაბნევს, წესით ყველაფერი პირიქით უნდა იყოს, მე უნდა ვწერდე ამას და მე უნდა ვაბნევდე მას და არა ის მე, მაგრამ ვხვდები რომ ამაზე რამდენიც არ უნდა ვიწუწუნო მაინც

ერთხელ დაშვებული შეცდომა(თავი 11)

-სანამ შენი პატარა ტვინი ამას ვერ შეიგნებს მაქამდე გაგიმეორებ-დამიყვავა.უტაქტო არსება.ეს ვირი.არმინდა მისსახლში .ისედაც ძლივს გამოვიპარე და ისევ უკან მაბრუნებს?რა უსამართლობაა -თუ ჩემს რამდენიმე წინადადებას დათანხმდები შენთან ვიცხოვრებ-მაინც

"განადგურება"

‘‘განადგურება“ ამ სიტყვას სრული მნიშვნელობით ვერასოდეს წარმოვიდგენდი, თუმცა დღეს ის დროა როცა მე განადგურებული ვარ, ჰო, აი ახლა, ამ წამს, მე გავნადგურდი, რადგან გრძნობა სახელად სიყვარული იმაზე მტკივნეული ყოფილა ვიდრე აქამდე მეგონა, მიყვარდა,

შენ შემცვალე (Chapter 17)

- თავდაცვაში რას გულისხმობ? - იდაყვებით მუხლებს დაეყრდო და წინ წაიწია. - მინდა იარაღის ხმარება მასწავლო ! - ეს რაში გჭირდება?!

ყოველი მოგონება მტკივა...

უშენობისგან დაცლილ სხეულში ვხედავ ივსება სული ტკივილით... ნელ-ნელა ანგრევ ბედნიერებას რომელიც თავად სცადე და შექმენი...

მე ჩემი თავი ღმერთს ვაჩუქე გადასარჩენად!

დღეს ჩემს სხეულში ტკივილები ბღავის ბავშვივით და შენზე ფიქრი მეწამლება - საოცრად მათბობს. იცი როგორ ვარ? საკუთარი თავით დასჯილი, თამამად ვამბობ, რომ ჩემიდან არასდროს დაგთმობ.

დედის მოლოდინში

ეს ყველაფერი თავიდან ძალიან ჩვეულებრივად დავიწყეთ. სამსახურში სტანდარტული მუშაობის პროცესში გადავწყვიტეთ, რომელიმე უპატრონო ბავშვთა სახლს დავხმარებოდით. ტანსაცმლის გაჩუქება ჩემი მოგონილია, გადავარჩიე ერთი კარადა ტანსაცმელი, დავახარისხე და დავდე

მშვიდობა ღმერთო შენდამინ..

მოვედი შენთან, დამლოცე უფალო. გიხაროდენ, გიხაროდენ წმინდანი შენდა უფალო.. მოვედი ნათელ გზასთან ღმერთო..

წითური ლედი (თავი 1)

1827 წლის 5 მაისს დაიბადა პატარა ეკატერინა, რომელსაც მშობლები მოფერებით ხარ კატოს ეძახდნენ, ხან ეკას. ბავშვობიდანვე ეტყობოდა, რომ საოცარი სილამაზე უბოძა ღმერთმა. მისი ჭითური სქელი თმის ნაზი ნაწნავი საოცრად უხდებოდა მის თოვლივით თეთრ კანს, ვარდივით